Vikan - 02.07.1964, Qupperneq 36

UNGU STÚLKUR!
Þið getið brosað.
Áður var það vandi,
nú er það leikur
að meðhöndla
húðina með
Lait de Traitant
DEB. og Fond de
Teint.
Táninga
andlitsmjólk, sem
gerir allt i senn,
hreinsar, nærir
og verndar.
Táninga-make up
í tveimur litum,
þekjandi en glansar
ekki —
og maskinn
GRANALBA fgrir
óhreina
og feita húð.
heba
Akureyri.
valhöll
Laugaveg 25,
Sími 22138.
l»*i!
ASTER
á£q
xLaenxte,
XIX
Lancaster Juvenil Skin
er notað sem dagkrem
fyrir viðkvæma húð
sem hætt er við ofnæmi.
Þetta krem styrkir húð-
ina og gerir hana eðli-
lega. Tilhneigingin til
ofnæmis minnkar og
hverfur
og brátt
fær húð-
in á sig
blœ æsku
og heil-
! brigðis.
ÚTSÖLUSTAÐIR. — REYKJAVÍK: Tíbrá, Gjafa- og snyrtivörubúðin,
Orion, Holts-Apótek, Tjarnarhárgreiðslustofan. — AKUREYRI:
Vezlunin Drífa.
leiðslunni og sama útflutningsrétt. Þetta er orðiS einum of flókið fyrir
mig.
Hann stóð á fætur og í pyngjunni við belti hans hringlaði í pening-
unum, sem hann hafði fengið hjá Molines. Honum leið betur við að heyra
i þeim. Hann kallaði á hestinn sinn og leit á Angelique.
— Gleymdu nú, hvað ég hef verið að þvaðra, sagði hann. — Hugsaðu
frekar um, hvað þú þarft að taka með þér. Það er ákveðið, að þú ferð
í klausturskóla.
Angelique hófst handa við undirbúninginn. Hortense og Madelon áttu
einnig að fara í klausturskóla. Raymond og Gontran áttu að fylgja þeim
til systranna I klaustri St. Ursula, en halda siðan áfram til jesúítamunk-
anna í Poitiers, sem höfðu orð fyrir að vera góðir kennarar.
Nokkrum dögum fyrir brottförina gerðist nokkuð, sem átti eftir að
hafa mikil áhrif á framtíð Angelique. Sólbjartan septembermorgun kom
baróninn heim frá Chateau du Plessis, í miklu uppnámi.
—• Angelique! hrópaði hann, þegar hann kom inn í borðstofuna, þar
sem öll fjölskyldan var samankominn.
— Já, pabbi.
Hann grandskoðaði dóttur sina i krók og kring.
— Jú, þetta dugar, muldraði hann og sneri sér svo að konu sinni.
— Hugsaðu þér! öll Plessis fjölskyldan er komin í höllina, og þau eru
með mjög fínan gest, de Condé prins, og alla hans fylgifiska. Ég rakst
óvart á þau og það var ekki laust við að ég færi hjá mér. En frændi
minn var mjög elskulegur. Og veiztu, hvað hann bað mig að gera? hann
bað mig að koma til hallarinnar með Angelique. Markgreifafrúin varð
að skilja eftir næstum allar stúlkurnar, sem leggja á henni hárið,
skemmta henni og spila fyrir hana á lútu. Og þar sem de Condé er
gestur hennar, er hún alveg í öngum sínum. Hún segist endilega þurfa
að fá nokkrar liprar og laglegar herbergisþernur.
— Af hverju má ég ekki fara? spurði Hortense.
— Af þvi að hún sagði liprar og laglegar, svaraði faðir hennar áh
þess að hugsa sig um.
— En markgreifanum fannst ég skemmtileg.
— En markgreifafrúin vill hafa falleg andlit i kringum sig.
—• Ég þoli þetta ekki, hrópaði Hortense, og réðist á systur sína til
þess að klóra hana í framan.
E'n Angelique hafði búizt við þessu, og vék sér undan. Hún hafði
hjartslátt, þegar hún fór upp á herbergi sitt. Hún þvoði sér vandlega
og sat lengi við að bursta hár sitt. Pulchérie kom inn til hennar með
fina kjólinn, sern hafði verið saumaður fyrir klausturferðina. Angelique
var stórhrifin af kjólnum, þrátt fyrir að hann var grár og dapurlegur.
Samt birti yfir honum, þegar á hann hafði verið settur lítill, hvítur
kragi. Þetta var fyrsti síðkjóllinn hennar, og meðan hún klæddi sig
i hann, voru tilfinningar hennar blandaðar hrifningu og gleði. Föður-
systir hennar klappaði saman Iófunum af ánægju.
— Angelique mín litla, sagði hún. — Þú lítur út eins og ung dama.
Kaunske ég ætti að setja upp á þér hárið lika.
En Angelique neitaði ákveðið. Kvenlegt hugboð sagði henni, að henni
bæri að nota sem bezt þá fegurð, sem náttúran hafði gefið henni.
Chateau du Plessis hafðl vaknað af dvala. Þegar baróninn og dóttir
hans höfðu komið múldýrunum sínum í vörzlu hjá Molines og gengu
upp trjágöngin, tók tónlist á móti þeim innan úr húsinu. Alls konar
hundar veltust um á grasflötunum. Eftir gangstígunum reikuðu lokka-
prúðir aðalsmenn og virðulegar, velklæddar dömur. Nokkrar þeirra
störðu í undrun á dökkklæddan baróninn og ungu stúlkuna I klaust-
urskjólnum.
— Broslegt, en fallegt, sagði ein kvennanna.
Angelique velti því fyrir sér, hvort hún ætti að taka þetta til sín.
Var hún brosleg? Hún virti vandlega fyrir sér klæðaburð hinna kvenn-
anna, og að henni læddist grunur um, að grái kjóllinn hennar ætti ekki
heima í þessu umhverfi.
1 stóru spegilskrýddu anddyri, sá Angelique ungt dansandi fólk. Henni
datt í hug hvort Philippe frændi hennar væri þar á meðal,
Að lokum komu þau inn í móttökusalinn, þar sem de Sancé barón
hneigði sig djúpt og tók af sér hattinn með rytjulegri fjöðrinni. Ange-
lique tók að fyrirverða sig fyrir þau bæði. Þótt við séum fátæk, hugsaði
hún, ættum við að bera okkur mannalega, og í stað þess að hneigja
sig djúpt, eins ogl Pulchérie hafði kennt henni, stóð hún þráðbein og
stíf og starði beint fram fyrir sig. Fólkið í salnum hafði þagnað og hér
og hvar heyrðist niðurbældur hlátur, þegar þjónninn tilkynnti:
-—- Barón de Sancé de Monteloup.
Du Plessis markgreifafrú varð rauð í andliti bak við blævænginn og
í augum hennar glampaði illa dulin kátína. Markgreifinn bjargaði því,
sem bjargað varð, með því að taka elskulega á móti baróninum og
dóttur hans.
— Kæri frændi, sagði hann. — Það var gleðilegt, að þú skyldir koma
svona fljótt, og hafa dóttur þína með þér. Er hún ekki falleg? Er hún
ekki eins og lítill engill? spurði hann konuna sina.
— Svo sannarlega, sagði markgreifafrúin, sem nú hafði endurheimt
sjálfsstjórn sina. — Ef hún klæddi sig öðruvísi, væri hún bráðfalleg.
Sestu nú hérna á pallinn, stúlka mín, svo að við getum horft á þig í ró
og næði.
— Kæri frændi, sagði Armand de Sancé. — Ég þarf að tala við! þig
eins fljótt og mögulegt er, um mjög1 áríðandi mál.
— Einmitt? Þá skulum við koma inn í skrifstofuna mína. Ég vona
að dömurnar hafi okkur afsakaða. Við verðum ekki lengi....
Angelique sat grafkyrr á pallinum, og allra augu mændu á hana.
— Kæra barn, sagði ein kvennanna. —; Þú hefur mjög fallegt hár,
en það hefur aldrei verið hugsað almennilega um það.
—■ Hún hefiur óþroskuð brjóst, af fimmtán ára stúlku að vera.
— En góða mín, hún er bara þrettán ára.
— Veiztu hvað ég held, Henriette? Það er of seint að gera dömu úr
henni.
— Hún er með græn augu, og grænum augum fylgir ógæfa, eins og
smarögðum, sagði ein þeirra.
— En blærinn á þeim er mjög sérstæður, sagði önnur.
— Þau eru ekki aðlaðandi. Nei ég er ekki hrifin af grænum augum.
—• Philippe! Philippe! hrópaði markgreifafrúin. — Philippe! Hvar