Vikan - 19.11.1964, Blaðsíða 12

Jafnskjótt og ég kom út um portið, só ég ! hverskonar skapi Mario var.
Hann stóð og beið mín ó gangstéttinni, tortrygginn ó svip eins og hann væri
þar til að njósna um mig. Skapgerð hans var fjarri þvf að vera til fyrirmyndar.
Þegar mamma benti mér ó það og hristi höfuðið og sagði: Þú ótt eftir að
finna fyrir því, svaraði ég því einu til, að það eina, sem maður þyrfti að
vita, væri hvernig maður ætti að taka karlmennina; en í rauninni var ég
sannfærð um að hún hefði ó réttu að standa. Mario heimtaði að ég væri
stundvís,- að öðrum kosti hótaði hann að hætta að hitta mig. Sjálfur varð
hann alltaf á undan mér þangað, sem við mæltum okkur mót hverju sinni.
Sjálf reyndi ég alltaf að vera stundvís, því að þá varð hann ánægður. En
þegar ég kom of seint, sneri hann við mér baki og horfði á bílana, sem óku
framhjá, og þótt hann væri aðeins jafngamall mér, var ég mjög hrædd við hann.
Þetta kvöld sneri hann við mér baki og ég hugsaði: Nú fæ ég að kenna
á því einu sinni enn.
Ég gekk brosandi til hans og lét sem ég tæki ekki eftir fýlusvipnum á
honum, því með því móti tókst mér oft að hafa úr honum ólundina. En hann
virti mig ekki einu sinni viðlits, og mér varð hugsað til þess, sem skeð hafði
kvöldið fyrir, um raddblæ hans er hann talaði við mig í símanum. Samvizka
mín var hrein, en engu að síður varð ég rauð í framan eins og hreðka.
— En sá hiti, sagði ég og reyndi að nota veskið eins og blævæng.
Hann svaraði engu.
— Finnur þú ekki hvað það er heitt? spurði ég. Og að lokum herti ég mig
upp í að spyrja: Hvað er það annars sem gengur að þér? Þú býður mér ekki
einu sinni gott kvöld.
Hann stóð með hendur í vösum og reykti og sígarettan hékk út á milli
vara hans. Svo gekk hann af stað án þess svo mikið sem að líta á mig, og
ég gekk við hlið hans og hugsaði: Nú er bara um að gera að vera þolinmóð.
ÞAÐ ER í
SANNLEIKA
SAGT
UNDARLEGT
AÐ VERK-
FRÆÐINGUR-
INN SKULI EKKI
EINU SINNI
LÍTA Á MIG.
ÞAÐ,
SEM SÍÐAR
SKEÐI VAR
EINGÖNGU
MARÍÖ
AÐ KENNA.
Þetta var mamma alltaf að segja; auk þess sagði hún, að nú á tímum væru
allir búnir að missa þolinmæðina — þeir ungu og sömuleiðis hinir fátæku,
og þó einkanlega þeir sem ástfangnir væru — og þess vegna væri nú heim-
urinn orðinn eins og hann væri. Hún var skynsöm kona og þekkti lífið og
mannfólkið af langri og náinni reynslu, því að hún spáði í spil og hitti allra-
handa manneskjur á hverjum degi. En henni þótti leitt, hve margir sniðgengu
hana vegna starfs hennar.
— Hvað er eiginlega athugavert við það? sagði hún í varnarskyni. — Það
eina, sem ég segi fólki, er að allt saman muni lagast með tímanum, aðeins
ef það sé þolinmótt og brenni vissri urt á hverju kvöldi í þrjár vikur. Þetta
er nauða algeng urt, sem ég tíni hérna í nágrenninu; og eftir þrjár vikur er
allt komið í lag eða þá að fólk er búið að temja sér að vera þolinmótt. Heima
vorum við vön að auðsýna pabba þolinmæði, svo lengi sem hann lifði, og
síðan bróður mínum; en sú tilhugsun, að ég yrði einnig að sýna Mario þolin-
mæði, gerði mig ósköp dapra í bragði.
Við gengum framhjá sjoppunni, sem við vöndum gjarnan komur okkar á,
og héldum stanzlaust áfram yfir torgið í áttina að Lungotevere. Þangað fór
Mario alltaf, þegar hann langaði til að rífast, en fór þó jafnan fljótlega að
sinna öðru, því það var dimmt þarna.
Það var svartur og djúpur skuggi undir platantrjánum.
— Elskan, sagði ég vongóð og tók um handlegg hans.
Mario nam snögglega staðar, og að lokum sneri hann upp á sig og leit
á mig. Augu hans voru hræðileg. Ég varð hrædd og kippti að mér hend-
inni, og þá gaf hann mér utanundir svo mig sárverkjaði í nefið.
— Æ\ stundi ég og litaðist um.
— Æ? endurtók hann. Jæja, svo þú þykist hafa rétt á að segja æ? Hvar
varstu í gærkvöldi? Svona nú, út með sannleikann, hvað hafðirðu fyrir stafni?
— Ekkert, svaraði ég. — Ég man ekki betur en ég segði þér það strax (
símanum. Verkfræðingurinn bað mig að verða eftir og Ijúka við að vélrita
— VIKAN 47. tbl.