Vikan - 19.11.1964, Blaðsíða 28

STÝRIS
Mér finnst maður alltaf vera að kveðja fjölskyld-
una — og heilsa henni aftur. Auðvitað venst
maður þessu, það er svona með margar atvinnugreinar,
að fjölskyldufaðirinn þarf að vera að heiman mikinn
hiuta starfstímans. Krakkarnir taka þessu líka eins og
það sé sjólfsagt, því þau hafa aldrei kynnzt öðru.
Kannske pabbi komi líka með sælgætismola eða eitthvað
annað, ef hann hefur tíma til að fara í búð.
Annars er það oft að krakkarnir eru farin að sofa
þegar ég fer, og hafa ekki hugmynd um það, enda
vita þau að ég kem heim aftur eftir tvo—þrjó daga.
Eg hitti óhöfnina í biðstofunni nokkru óður en við
leggjum af stað til New York, og við röbbum
þar saman um ýmsa hluti ó meðan við bíðum eftir
brottfarartíma. Venjulega er lítið talað um ferðina, sem
er í vændum, því þetta er orðið svo venjulegt að það
er varla umtalsvert. Kannske rýnum við í farþegalist-
ann af forvitni, en annars notum við tímann til að gera
að gamni okkar, stríða flugfreyjunum dólítið, eða bara
líta í morgunblöðin, sem eru nýkomin út.
2g — VIKAN 47. tbl.