Vikan - 19.11.1964, Blaðsíða 55

CORTINA
Hann .
metsoíub'"
Notöurtö"dun'
CORTINAN ÁFRAM 'l FARARBRODDI!
Ennþá hefur FORD-verksmiðjunum i Engiandi
tekizt að endurbæta CORTINUNA.
Ekki með útlitsbreytingum, heldur með
tækniframförum.
M.a.: Loftræsting — með lokaðar rúður.
Diskahemlar á framhjólum.
Smuming óþörf.
Ný vélarhlíf. — Nýtt mælaborð. — Nýtt stýri.
Sami undirvagn. — Sama vél. — Sama „bodý“
SÝNINGARBILL Á STAÐNUM
SVEINN EGILSSON H.F.
UMBOÐIÐ LAUGAVEG 105 SÍMI 22470
til, að þau enduðu undir yfirborði
Gullna hornsins.
Utan við Ijósgeislann frá Ijósi
Bonds heyrðust stöðugt lágvær
hreyfingarhljóð, og í myrkrinu sá
hann hundruð rauðra punkta
sindra og hreyfast. Það var sama
hvort hann leit upp eða niður eftir
göngunum. Um tuttugu metrum
hvorum megin við Ijósgeislann voru
tugþúsundir af rottum að horfa á
Bond. Þær önduðu að sér lykt hans.
Bond sá í anda, hvernig þær létu
skína í tennurnar. Rétt í svip hugs-
aði hann um, hvað þær myndu
gera, ef það slokknaði á Ijósinu
hans.
Allt í einu var Kerim kominn
upp að hlið hans. — Þetta er löng
leið, að minnsta kosti stundarfjórð-
ungur að fara hana. Eg vona, að
þú sért dýravinur. Stórkarlalegur
hlátur Kerims endurómaði upp og
niður eftir göngunum. Það kom
skriður á rotturnar. — Því miður
eigum við ekki margra kosta völ.
Rottur og leðurblökur. Heilar her-
deildir af þeim, bæði flugher og
fótgöngulið. Við verðum að reka
þetta á undan okkur. Þegar dregur
að leiðarlokum er orðið talsvert
þröngt. Við skulum leggja af stað.
Loftið er gott. Við getum gengið
þurrum fótum báðum megin við
rennuna. En þegar flóðin koma
á veturna verðum við að nota
froskmannabúningana okkar. Láttu
ijósið leika um fætur þína. Ef leð-
urblaka lendir [ hárinu á þér, skaltu
strjúka hana af. Það gerist ekki
oft. Þær hafa mjög góðan radar.
Þeir lögðu á brattann. Loftið var
mettað af rottuþef og leðurblök-
urnar voru ófeimnar við að láta
drit sinn falla — þetta var sam-
bland af apabúri og kjúklinga-
húsi. Bond fannst, að hann myndi
verða marga daga að losna við
dauninn.
Hópar af leðurblökum hengu
eins og visnaðir vínberjaklasar
niður úr loftinu og endrum og eins
ráku annað hvort Kerim eða Bond
höfuðið í klasana, sem í sama
bili leystust iðandi upp og hurfu
í myrkrið. Fyrir framan þá var
kvikur skógur af tístandi og flökt-
andi punktum, sem urðu þéttari og
þéttari beggja megin við rennuna.
Endrum og eins beindi Kerim Ijós-
geisla sínum lengra fram á við
og það skein á gráa iðandi hrúgu,
skreytta glitrandi tönnum og tif-
andi veiðihárum. Þegar þetta gerð-
ist, greip um sig aukinn æsingur
meðal rottanna og hinar fremstu
stukku upp á þær sem fyrir aftan
voru, til að komast lengra t burtu.
Fallandi gráir skrokkar bárust
stöðugt niður eftir ræsinu, og eftir
því sem félögunum miðaði lengra
og þrengslin urðu meiri, urðu öft-
ustu raðirnar æ skemmra undan.
Mennirnir tveir beindu vasaljós-
um sínum eins og byssum að öft-
ustu röðunum, þangað til þeir, eft-
ir um það bil stundarfjórðung, voru
komnir á ákvörðunarstað.
Þetta var djúp hliðarhvelfing úr
nýjum múrsteini. Tveir bekkir voru
sinn hvorum megin við fyrfrferðar-
mikinn segldúksvafinn hlut, sem
stóð niður úr lofti hvelfingarinnar.
Þeir gengu inn í afkimann. Bond
áleit, að ef þeir hefðu farið nokkr-
um metrum lengra, hefði múgæs-
ing gripið rotturnar, sem voru
komnar lengra upp eftir göngun-
um. Hjörðin hefði snúið við. í bar-
áttu fyrir lífsrúmi hefði allur hóp-
urinn ráðizt á Ijósin og varpað sér
á innrásarmennina tvo, þrátt fyrir
glitrandi augun og ógnandi lykt-
ina.
— Sjáðu nú til, sagði Kerim.
Það varð andartaksþögn. Lengra
úti í göngunum hafði tístið þagn-
að, eins og eftir gefnu merki. Síð-
an fylltust göngin skyndilega af
stórri grárri öldu, af iðandi og þjót-
andi líkömum, þegar rotturnar sneru
við og þutu aftur niður hallann.
I nokkrar mínútur rann þessi
gráa elfa framhjá, þangað til rað-
irnar þynntust og aðeins fáeinar
veikar eða særðar rottur fikruðu
sig niður eftir hallandi göngun-
um. Að lokum varð kyrrt í göng-
unum, nema hvað einstaka leður-
blaka flaug tístandi framhjá.
Það rumdi í Kerim. — Einn góð-
an veðurdag byrja rotturnar að
drepast. Þá mun plágan herja
Istanbul á ný. Stundum finn ég til
sektar yfir að segja ekki yfirvöld-
unum frá þessum göngum, svo þau
VIKAN 47. tbl. — gg