Vikan - 19.11.1964, Blaðsíða 35

Fróðleikspyrstnr
farpegi
Jbj&aS kemur oft fyrir að farþegar biðja um leyfi til að skreppa
“i fram í stjórnklefa til okkar, og sjó hvað þar er um að vera.
Oft leyfi ég það, ef veðrið er gott og lítið að gara frammí,
en aldrei nema einum í einu. Plássið er svo lítið þar milli
stólanna, að þar komast ekki nema tveir í einu, og áhöfn-
in verður að geta gengið þar um, og svo þarf loftsiglinga-
fræðingurinn stundum að vinna þar. t. d. þegar hann er
að miða upp um þakið. Þá verður hann að standa á palli á
miðju gólfinu.
Það er auðvitað helzt stráka og unglinga, sem langar til
að koma fram í og sjá, en annars eru það allskonar menn,
af öllum þjóðernum. Gamlir flugmenn úr striðinu, flugmenn
af minni vélum, sem aldrei hafa séð þessa gerð, — og í
rauninni flestir karlmenn, sem nokkurn áhuga hafa á tækni.
Það er aftur á móti sjaldgæft að kvenfólk biðji um leyfi til að
koma fram í. Þeim er alveg sama hvað þar er um að vera.
Þegar lítið er að gera, reyni ég svo að útskýra það helzta
fyrir gestunum, eins og t.d. þessum litla kanadíska pilti, sem
var geysilega spenntur að koma til okkar og hafði mjög
gaman af.
Svo komum við til áfangastaðarins, New York. Farþegarnir spenna á sig
beitin og við hefjum aðf'.ug að vellinum eftir öllum þeim kúnstarinnar
reglum, sem tii heyra. Stundum þurfum við að bíða töluverðan tíma yfir vell-
inum áður en við fáum tendingarleyfi, vegna umferðarinnar, sem er svo gífur-
leg. A gistihúsinu hittum við svo áhöfnina, sem tekur vélina til baka, en við
hvílum okkur þangað til hún kemur aftur í næstu ferð.
FLUGINU ER LUKIÐ
KO ÞESSU SINNI: NEW YORK
ER FRRMUNDflN

: ■ .

SS5S
mmm.
Wmm
■

-'■v&yÆ'--

■
!- MS
1

t •...>' »X..
•I íViS:
íý .<•.< * ■> ■■ '■
pllllilíj
■