Vikan - 01.04.1965, Blaðsíða 34

mactur
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
syngjandi og masandi. Svo hurfu
þær, ein og ein inn í húsagarða.
Brátt ríkti algerð kyrrð og þorp-
ið virtist í fasta svefni.
Róbert fór niður í stofuna, þar
sem hann var vanur að sitja við
vinnu sína.
Hann sá hana ekki strax. Það
var dimmt og glætan frá olíu-
lampanum kastaði daufri birtu
um herbergið. Hún stóð með bak-
ið að dyrunum.
— Hvað vilt þú, spurði hann,
— um þetta leyti nætur?
Hún gekk yfir gólfið, að arn-
inum.
— Hvað hefir þú borðað í dag?
— Ég fékk mér kaffi, — brauð
og ávexti.......
Hún leit í kringum sig, sá
óreiðuna í herberginu og matar-
leifarnar á borðinu.
— Hefirðu sópað herbergið?
Rödd hennar var hrjúf og hörku-
leg.
— Eða búið um rúmið þitt og
gefið skepnunum?
Eldsnöggt stökk hún til hans
og sló hann á munninn með
handarbakinu. Hann fölnaði af
reiði og merkið eftir hönd hennar
sást vel á andliti hans. Hún
lyfti höndinni aftur til höggs, en
hann greip um úlnlið hennar og
hélt henni fastri.
-—■ Slepptu mér, sagði hún. Ró-
bert starði á andlit hennar, sem
var komið þétt upp að honum,
svo að hann fann vínyktina af
henni.
— Slepptu hönd minni, sagði
hún aftur. — Það er venja þenn-
an dag að enginn karlmaður má
nota styrkleika sinn, hvorki til
að slá eða verja sig . . . .
Róbert sleppti henni og þá sló
hún hann aftur á munninn.
— Nú skal ég búa til kaffi
handa þér, sagði hún. Svo gekk
hún að arninum, bætti sprekum
á eldinn og beið þar til farið
var að skíðloga. Birtan frá eld-
inum lýsti upp stofuna og and-
lit Róberts, sem var náfölt af
reiði.
Þau horfðust í augu, en það
var ekki vingjarnlegt augnaráð,
líkast því sem þau væru á verði.
— Hversvegna erut kölluð „Sú
sorgmædda“? spurði hann.
— Hann dó, sagði hún, — eftir
tveggja ára hjónaband. f dag eru
liðin níu ár síðan......
— Giftist þú ekki aftur?
Hún hristi höfuðið.
Kaffið sauð, og hún helti í
bolla og rétti honum. Hann var
særður á vörunum eftir höggið
og hann sveið þegar hann saup
á kaffinu.
Hún lyfti höndinni og strauk
um munn hans. Hann hörfaði
undan og greip aftur um úlnlið
hennar.
— Nei, sagði hún, — hvorki
slá eða verja sig.......
Hann kreppti hnefana og
reyndi að stjaka henni frá sér.
Hún strauk varir hans og vanga
með fingurgómunum. Hendur
hennar voru sterkar og ákveðn-
ar og snertingin mjúk.
Hann varð róegri og horfði í
dökk augu hennar, sem voru
komin ískyggilega nálægt.
— Hvernig dó hann? spurði
hann.
— Hann var drukkinn. Hann
féll fram af klettunum, niður í
sjóinn og drukknaði ....
— Það var sorglegt...
Hún sneri sér við, gekk að
borðinu þar sem lampinn stóð og
slökkti á honum. Glæðumar frá
arninum voru nú eina birtan í
herberginu.
— Þú skalt ekki taka það há-
tíðlega, sagði hún, —- vegna þess
að það var ég sem drap hann . . .
Skuggi hennar á veggnum stækk-
aði um leið og hún nálgaðist
hann.
Hún tók af sér höfuðklútinn
og hélt honum milli útréttra
handanna, og í skininu frá eld-
inum var þetta einna líkast
vængjum á stórum fugli.
— Hvernig gat það verið að
þú hafir drepið hann, þar sem
hann datt fram af klettunum?
— Ég hrinti honum. Ég hrinti
honum þegar að hann var dauða-
drukkinn.........
— En hvers vegna? spurði Ró-
bert.
— Vegna þess að hann var
fylliraftur, og vegna þess að hann
gat ekki gefið mér barn ....
Hún kom í áttina til hans, með
höfuðklútinn strekktan á milli
handanna, smeygði klútnum yf-
ir höfuð hans og dró hann nið-
ur bakið, þangað til hún hélt
honum föstum við mittið.
í fjarlægð heyrði hann í skips-
flautu, sífellt flaut, vegna þok-
unnar í Eyjahafinu. Og hann
reyndi að einbeita huganum að
þessu hljóði, en klúturinn dró
hann alltaf fastar að konunni,
móti vilja hans.
Smátt og smátt hætti hann að
heyra í þokulúðrinum og heili
hans dofnaði, eins og af vín-
drykkju. Eina hljóðið sem heyrð-
ist var hjartsláttur, einhver
framandi hjartsláttur, sem hann
kannaðist ekkert við, það gat
ekki verið hans eigin hjarta.
Þá heyrðist brak í eldinum.
Sprekin voru brunnin og hrundu
saman. Síðasti loginn myndaði
skugga á veggnum, líkast því að
leikbrúður væru að dansa, en
hættu svo allt í einu. Það varð
algert myrkur í litlu stofunni.
VIKAN 13. tbl.