Vikan - 09.06.1966, Blaðsíða 16

Frægðin hefur sína galla og sá
versti er, eftir þv! sem Barbra seg-
ir, að hafa sjaldan matfrið. Þessi
tuttugu og þriggja ára gamla kona,
ættuð frá bakgörðum Brooklyn, sit-
ur í fallegri dagstofu sinni við Cen-
tral Park West í New York, og b(t-
ur hálfólundarlega í ostsneið.
— Eins og til dæmis í gærkvöldi.
Mig langaði allt í einu svo ofsa-
lega til að fara á veitingahús til
að borða. En það var eyðilagt fyrir
mér. Og ekki var það matnum að
kenna, hann var alveg dásamlegur,
en fólk streymdi stöðugt að borð-
inu til okkar, baðst afsökunar á
því að það væri að ónáða mig, en
hvort ég vildi ekki skrifa nafnið
mitt á þessi plögg sem það var
með. Allan tímann hugsaði ég: Ef
þið skammizt ykkar svona mikið,
hversvegna eruð þið þá að ónáða
mig, en gefið skít í það?
Aður og fyrr, þegar Barbra bjó
í herbergi yfir fisk-matstofu, var
hún vön að þræða barina í New
York, þar sem hægt var að fá mat,
því að hún er mikið fyrir góðan
mat; svo var það líka til að losna
við fisklyktina heima hjá sér. Sú
lykt var svo þrálát, að kunningjar
hennar vildu ekki heimsækja hana.
Þangað kom enginn, nema Elliott
Gould, sem nú er eiginmaður henn-
ar. Þau bjuggu svo þarna og lifðu
listamannalífi, þangað til hún „sló
í gegn" í „Funny Girl" á Broadway.
En nú hafa þau, eins og hún segir
sjálf, staðfest ráð sitt. Þau voru
eiginlega neydd til þess, til að geta
varizt árásum frá aðdáendum
hennar. Það er ekki langt síðan að
hsgögnin þeirra voru aðeins rúm
og kæliskápur, en nú er íbúðin full
af verðmætum, frönskum húsgögn-
um og gömlum munum. Þau hafa
jafnvel fengið matreiðslukonu.
— En samt er ég ennþá jafn-
hrifin af steikinni á „21" og á „21"
getum við vel farið. Þangað kemur
svo mikið af frægu fólki, að við
getum fengið að vera í friði þar,
það tekur enginn eftir okkur. Ef
maður situr ekki á sér, getur mað-
ur átt það til að biðja einhvern sem
þar er um eiginhandar-skrift!
Hefur smekkur hennar fyrir fína
matnum á „21" komið henni til að
gleyma hamborgurunum, sem hún
hafði verið svo hrifin af áður?
— Nei, það geri ég aldrei, ég
held því ennþá fram að maður fái
bezta hamborgara á börunum. Það
er bara það, að ég þori ekki að
fara á þá staði. Elliott ekur mér
stundum á þessa staði, svo sit ég
í bílnum meðan hann fer inn og
kaupir hamborgara . . .
Hádegisverðinum er lokið og
smám saman komum við að öðr-
um samtalsefnum. Það er enginn
vafi á því að frægðin hefur breytt
töluvert persónuleika hennar, slíp-
að af henni hornin og veitt henni
tækifæri til að þroska persónuleika
sinn.
— Auðvitað breytist maður með
tímanum, og ég er í raun og veru
mikið rólegri nú, miklu meira í
sátt við sjálfa mig og ekki eins
MBRfl
STREISAND
Dýrasti
_ ■ | m -
VIKAN 23. tbl.