Vikan - 09.06.1966, Blaðsíða 27

Vinnan er hans líf og yndi. Uppó síðkastið
hefur Sverrir staðið við mólverkið myrkranna
ó milli.
Vinnustofan er þröng, en Sverrir bætir úr
því með því að fara með myndirnar út und-
ir húsvegg.
Tréskúlptúr eftir Sverri, sem hann kallar ein-
ungis tálgaðar spýtur.
um sjálfan sig og nýja lausn á
eilífu vandamáli. Það er rétt að
hann koðnaði upp á abstrakt-
inu. Sigldi skipi slnu f strand
en komst Kfs af og tvíefldist.
Hvað segir hann sjálfur um það?
— Ég var farinn að skilja um-
hverfið annarlega, segir hann.
Það var engin þróun lengur,
mér var Ijóst að þetta var eins
og að rekast á vegg. Vegur-
inn lá ekki lengra, það var sjálf-
helda. Það var ekki um annað
að gera en að snúa við.
— Hvað er langt síðan að
þér varð þetta Ijóst, spurði ég.
— Það eru tvö ár sfðan. Ráð-
þrota lagði ég verkfærin frá
mér, ég hafði þá haldið mig við
sprautuna í um það bil þrjú ár.
Þetta var mikið uppgjör við
sjálfan sig,- miklar andlegar
þjáningar. Ég málaði ekkert f
heilt ár. Hugsaði bara og tálg-
aði spýtur, — þú sérð árangur-
inn hér.
— Tréskúlptúrinn?
— Kallaðu þetta ekki skúlp-
túr, þá móðgum við myndhöggv-
arana. Ég kalla það tálgaðar
spýtur.. .
Yfirlætislausara gat það naum-
ast verið. En hann Iftur öðrum
augum á það en málverkið, tel-
ur það meira f ætt við fikt eða
dægrastyttingu. Hann tekur sér
spýtu í hönd og tálgar hana á
meðan hann drekkur kaffið,
tálgar til að nota tímann eins
og hann segir. Það er eins og
hendurnar á honum verði að
halda áfram við eitthvað.
Hann hefur langan vinnudag
og stendur við allt upp í tíu
tíma á dag, þrotlaus vinna, mað-
urinn fullur af bjartsýni eftir að
hafa fundið sjálfan sig að nýju.
Og niðurstaðan? Hún lá ekki
fyrir eftir árið og hann byrjaði
aftur að mála abstrakt um hvíta-
sunnuna í fyrra en samt hafði
eitthvað gerzt innra með hon-
um. Þá var hringformið svo á-
sækið við hann, að næstum mátti
segja að það ofsækti hann. Hann
málaði mynd eftir mynd og
samskonar hringir endurtóku sig,
oft í sömu litum. Svo tekur hann
einn hringinn, kolabstrakt mynd
að öðru leyti, og segir: — Þessi
er frá Árbæ. Hvað meinar hann
með því? Það sést enginn mun-
ur á ytra borðinu en þetta eru
tímamót fyrir hann sjálfan.
Hann er kominn niður á jörðina,
byrjaður að leita í umhverfinu.
Hringurinn leysist upp og breyt-
ist í næstu myndum, unz það er
gert sem ræður úrslitum: Hann
málar Úlfarsfellið, stílfært að
VIKAN 23. tbl. 2J