Vikan - 09.06.1966, Blaðsíða 39

— Þau gerðu það, sagði ég á-
kveðin og hafði enga samvizku af
því að skrökva þessu, ég var svo
viss um að það veitti þessari gömlu
konu yl. — Eg heyrði einu sinni tal-
að um það. Langamma fékk ein-
hvern leynilögreglumann til að
reyna að hafa upp á þér, en hún
vildi ekki láta neinn vita af því.
Cat frænka hrökk við, það var
eins og ég hefði slegið hana.
— Nei, stundi hún, — ó, nei, ég
vissi ekki að hún hefði gert það.
Svo brosti hún, sigri hrósandi. —
Jæ|a, svo mömmu var þá ekki al
veg samal
Martin og Jaunty komu inn í eld-
húsið og heimsóknin var á enda.
Jaunty ók okkur heim til mín.
— Þú getur skrifað systur hennar
hvað sem þú villt, það getur eng-
inn tekið Catherinu frá mér héðan
af . . . .
Þegar Jaunty var farinn, stóð
Martin á miðju gólfi, með eitt af
þessum engilblíðu brosum á and-
litinu.
— Hvað segirðu nú, turtildúfan
mín litla?
— Farðu, sagði ég og saup hvelj-
ur.
— Þú ert nýbúin að hitta tvær
mannesk|ur, sem hafa narrað sig
S|álf og aðra í hálfa öld. Þú hjálp-
aðir þeim sjálf, með svolítilli lygi.
Gerðirðu það ekki? ég heyrði að
hláturinn sauð niðri í honum. —
Ég er stoltur af þér. Ég hélt ekki
að þú værir svona sniðug.
— Þetta er ekkert fyndið, sagði
ég reiðilega.
— Það er það sannarlega ekki,
viðurkenndi. hann. — Hún er enn-
þá afbrýðisöm. Hún- er hrædd um
að sú gamla hinum megin við girð-
inguna, nái í hann. Og hann klæj-
ar í lófana, til að ná í skepnuna
sem sendi henni konfektkassann
forðum.
— Já, sagði ég.
— Þau eru ekkert aðlaðandi,
nema hvort fyrir annað. Hún hefur
sjálfsálit, eins og Helena af Trjóu
og hann heldur að hann sé ennþá
alveg ómótstæðilegur, vegna þess
að hún lætur hann halda það.
— Sjálfsálit? hrökk út úr mér.
— Hún er ennþá hrædd um að missa
hann. Ef hann vildi fara á flakk
núna, er hún reiðubúin til að fylgja
honum.
— Það væri kannski hægt að
segja að þau væru gamlir asn-
ar, sem lifa í blekkingu, sagði Mar-
tin hugsandi. — En einhverra hluta
vegna eru orðin ,,ást" og „tryggð"
að hljóma í hausnum á mér.
Ég sá þau aldrei aftur. Þau buðu
mér ekki heim. Og svo var Martin
fluttur út að vesturströndinni og ég
fór með honum. Eg ætla að fylgja
honum, hvert sem hann fer, og
vera hjá honum hvar sem hann
verður að vera.
Það var ekki auðvelt að taka
þessa ákvörðun.
— Saga fjölskyldu minnar er ekki
skemmtileg, sagði ég við hann. —
DOM ESTO
Drepur sýk/a!
Domestos er sterkt, fjölvirkt, sýklaeyöandi
hreinsiefni. Notkun þess tryggir hreinlæti.
Tvær flöskur af Domestos ættu ávalt aö
vera til á hverju heimili. Ein í eldhúsinu—
önnur í baöherberginu.
Domestos
DREPUR ALLA þEKKTA SYKLA
X DOMl/lCE 7*52
Þessi hræiðlega kona, hún lang-
amma mín, eyðilagði líf allra barna
sinna, ekki einu sinni barnabörnin
hennar báru gæfu til að höndla
hamingjuna.
— En allir frændur þínir og
frænkur?
— Þau sem ég þekki virðast hafa
það ágætt, viðurkenndi ég. En af
einhverjum óskiljanlegum ástæð-
um, var ég hrædd við framtiðina
með Martin. — Cat frænka og Clif-
ford hennar eru svo háð hvort öðru,
að þegar annað fer, er ekkert eft-
ir handa hinu.
— En þau hafa hvort annað núna,
sagði Martin, blíðlega. — Hugsaðu
þér áhættuna sem þau tóku, en þau
sigruðu. Frænka þín tók áhættunni,
það var engin hálfvelgja í þeirri
stúlku. Hann tilbiður hana ennþá
fyrir það. Hvað segir þú, litla stúlk-
an mín, þorir þú ekki að hætta á
neitt?
— Jú, ég þori það, sagði ég fast-
mælt og fór að gráta og hann
huggaði mig. Hann vissi að ég var
að gráta út af ungu stúlkunni, sem
hljóp að heiman árið 1910, og
elskaði ennþá hinn hetjulega bjarg-
vætt sinn.
Ég skrifaði Lisbet frænku langt
bréf, og fékk að vita að hún hafði
haldið einu atriði leyndu í öll þessi
ár.
— Ég sagði þér ekki, stóð í bréfi
hennar, — og ég ætla aldrei að
segja systur minni frá því, að það
var herra Marble, sá sem átti ís-
búðina, sem sendi Cat konfektkass-
ann. Hann kenndi í brjósti um hana,
og hann gat ekki selt þennan stóra
kassa. Hann sagði mér þetta einu
sinni, og hann var alveg eyðilagð-
ur yfir því að honum fannst það
sér að kenna að hún hafði strok-
ið . . .
☆
VIKAN 23. tbl. OQ