Vikan - 09.06.1966, Blaðsíða 34

I Ollum kaupfElagsbúðum
BIRGDASTÖU
sagði ég. — Það getur verið að
þetta verði ekki skemmtileg heim-
sókn.
— Lífið er ekki alltaf skemmti-
legt, sagði hann. — Eg skal vera
kominn til þín hólftíma óður en
þessi gamli ribbaldi kemur til að
saekja þig.
Cliff Jaunty var auðvitað gam-
all maður, en honum virtist ekki
vera það Ijóst s|álfum. Hann var
gamall og horaður, með brúnar
skemmdar tennur, en honum fannst
ábyggilega að hann væri ennþá
ungur og hættulegur fyrir konur.
Hann sýndi það með því hvernig
hann brosti út í annað munnvikið
og hvernig hann ýtti hattinum aft-
ur á hnakkann. Hann veifaði hend-
inni þegar hann yrti á mig, það
hefur líklega verið í t(zku, þegar
hann var ungur, og hann hefur ekki
veitt því eftirtekt þegar það hætti
að vera í tízku.
Hann vaggaði. Fötin hans voru
snjáð og skórnir slitnir; en Cliff
Jaunty hafði það ábyggilega á til-
finningunni sjálfur, að hann væri
ennþá unglegur kvennaflagari.
Þegar hann kom inn í stofuna
til mín, lét hann fara vel um sig
og teygði úr handleggjum og fót-
um. Mér til mikillar undrunar sá ég
að Martin gerði þetta líka, Martin
sem var útskrifaður frá West Point!
A leiðinni, í fornlegum bíl Cliff
frænda, tók ég eftir því að Martin
Hubbard, kapteinn í hernum tók
eftir fleiri af kækjum Jauntys, hann,
sem venjulega talaði ákaflega fág-
að mál, var farinn að drafa eins
og karlinn.
Jaunty stöðvaði bílinn fyrir fram-
an lítið hús, sem var í mikilli þörf
fyrir málningu. Svo sagði hann við
Martin: — Þú lítur út fyrir að vera
bezti náungi. Hvað sagðirðu ann-
ars að þú hefðir að atvinnu?
— Eg er í hernum, sagði Martin.
— Fínt, sagði Jaunty. — Það ger-
ir úr þér mann. Ég gerði mfna
skyldu árið 1918. Var í París þegar
því var lokið.
Eftir það sagði Martin „Herra
minn" í hverri setningu þegar hann
talaði við hann og það var sýnilegt
að hann óx [ áliti.
Cat frænka hegðaði sér eins og
þessi heimsókn okkar væri ekkert
merkilegt fyrirbrigði, það var engu
líkara en að við værum til óþæg-
inda. Hún var lágvaxin, feitlagin
kona, hárið var litað gult og var
úfið af lélegu permanenti. Hún
brosti ekki og hún hafði oýnilega
aldrei tekið í hönd nokkurs manns,
nema kannski prestsins.
— Jæja, setjist þið, — setjist þið
. . . sagði hún í skipandi tón.
Við Martin settumst í gamlan
sófa. Aklæðið var upplitað og
fjaðrirnar stungust upp úr honum.
Jaunty breiddi úr sér í eldgömlum
hægindastól og teygði úr fótunum.
I fyrstu var Cat frænka óróleg,
Eiginist
nýja vinii
Pennavinir frá 100 löndum óska
eftir bréfaskriftum við yður. Upp-
lýsingar ásamt 150 myndum
verða send tii yðar án endur-
gjalds.
HERMES
Berlín 11, Box 17/1 Germany.
hún þurrkaði af borðinu með
svuntuhorninu, þótt það væri ekk-
ert ryk á því; svo sneri hún sér að
hillu á veggnum og fór að hag-
ræða litlum postulíns-dádýrum, sem
voru þqr í hóp.
— En hvað þau eru falleg, sagði
ég.
— Ég safna svona dádýrum, sagði
hún höstuglega.
— Hún á heila hjörð af þeim,
sagði Jaunty og brosti glettnislega.
Cat frænka sneri sér snögglega
við og sagði: — Koma dádýrin enn-
þá í grænmetisgarðinn heima? Þau
voru vön að koma úr skóginum.
Þetta augnablik fannst mér sem
hjarta mitt ætlaði að bresta. Guð
minn góður, hugsaði ég, — með
heimþrá eftir öll þessi ár!
— Nei, sagði ég, — það er eng-
inn garður þar lengur og skógur-
inn er margar mílur í burtu. Borg-
in hefur vaxið svo ört.
— Enginn garður, sagði hún. —
Drottinn minn, öll þau kartöflubeð
sem ég þurfti að hreinsa arfann
úr!
Jaunty sagði: — Einu lofaði ég
henni þó, þegar hún kom með mér,
ég sagði: — Hallaðu þér að Jaunty,
stúlka litla, ég skal lofa þér þvf
að þú skalt aldrei þurfa að reita
arfa framar. Hún hefur heldur
aldrei þurft þess, nema þá í kring-
um blómin sfn. Hæ, komið þið og
skoðið blómin.
— Þú getur tekið unga manninn
með þér, við Eloise ætlum að tala
svolítið saman. (Seinna sagði Martin
mér að hann hefði lært meira um
blómarækt en hann kærði sig um).
— Hvað varð af þeim öllum? spurði
Cat frænka. — Hvað varð af syst-
kinum mínum?
Ég sagði henni allt sem ég vissi
um afasystkini mín: Þessi fór til
Kaliforniu og annar dó ungur, svo
hafði einn grætt peninga á verð-
bréfasölu og ennþá einn farið til
Arabíu. Allar systur hennar höfðu
gifst og eignazt börn, sömuleiðis
bræðurnir.
— Faðir þinn, sagði ég, — lifði
til sjötíu og tveggja ára aldurs,
móðir þín dó áttatfu og fimm ára.
— Já, sagði hún, — jæja. Og
voru systkini mfn hamingjusöm?
Ég veit ekki hvað það var sem
hún vonaðist til að heyra, en ég
sagði sannleikanum samkvæmt: —
Ég held ekki, flest þeirra voru ekki
hamingjusöm. Það var alltaf eitt-
hvað að, einhversstaðar. Jafnvel
ég vissi það, þegar ég var barn.
Þeim kom yfirleitt ekki vel saman
við maka sína, sumir fengu skiln-
að.
— Jæja, sagði hún, — en við
Jaunty erum ennþá saman, þrátt
fyrir allt og allt. Vissir þú að ég
hljóp að heiman með honum?
— Ég hef heyrt það, frænkur
mínar töluðu oft um það. Okkur
fannst það afskaplega rómantfskt.
— Ég býst við að það hafi ver-
ið það, sagði hún og andvarpaði.
— Ég spilaði hátt, það virtist vera
hræðileg áhætta að fara með
VIKAN 23. tbl.