Vikan - 09.06.1966, Blaðsíða 28

ur sig við póstinn, sem að hann var
næstum búinn að tólga í sundur
hér um órið, þegar að hann ótti
ekki aðrar spýtur að tálga. Að ekki
sé talað um það, að gluggakistan
er líka útskorin, útskorin og slípuð
meira að segja. Það var á meðan
hann barðist við sjálfan sig eftir
að hafa siglt abstraktinu í strand . .
Þá skar hann út gluggakistuna og
hjó holur með meitli í steinvegginn
fyrir neðan.
Hann segir eins og til skýringar
um leið og hann lætur gómana
strjúkast yfir þessi einkennilegu
handaverk sín: Þetta var einskonar
strfðsyf ir'lýsing gegn beinu línun-
um. Ég þoldi ekki allar þessar beinu
línur. Ég varð að rúnna þetta svo-
lítið af, gera það svolítið mann-
legra.
Sem sagt; smávegis hliðarspor ut-
an dagsskrár. Nú er hinsvegar ekki
tími til neins slíks: Sýningin sem
hann ætlar að halda á vegum Lista-
félags Menntaskólans er staðreynd
eftir nokkra daga, betra að láta
hendur standa fram úr ermum. Þar
verða allar nýju myndirnar hans af
útsýninu út um austurgluggann;
sumstaðar glampandi hádegissól,
formin í fjarlægðinni vefjast saman
líkt og í hillingum, en forgrunnur-
inn iðar af lífi og litum. Það er
samskonar ró yfir þessum myndum
og lýsingum Halldórs Laxness af
friðsældinni í Brekkukoti, þegar
Alfgrímur sat í rænfanginu við bæ-
inn á kyrrum sumardögum. Sum-
staðar haust: Landið brúnleitt og
fölt, himinninn þungbúinn og býr yf-
ir þessari sérkennilegu stillu sem
stundum verður á haustin. Hann
vinnur smátt, nostrar við fletina
með fínum pensli, segir: — Mér
hefur dottið í hug að skinnið í fingr-
unum á mér sé of þykkt, að það
þyrfti að vera þynnra til þess að
tilfinningin verði næmari. Hann hef-
ur lesið að sumir málarar hér noti
breiða spaða og máli með vinnu-
vettlingum. Hann hristir höfuðið yf-
ir þvi. Svo segir hann:
— Það verður gaman að vita
hvað þeir segja þessir rétttrúuðu.
Þeir eru eins og kommarnir í Kína,
mega ekki heyra minnzt á neins-
konar endurskoðun. Allt skal vera
áfram eins og fyrir tíu eða tuttugu
árum. — Ég verð kallaður svikari
við Málstaðinn, ég veit það, segir
hann. — En ég læt mér það i léttu
rúmi liggja.
Hann ætlar að hafa síðustu ab-
straktmyndina með á sýningunni,
til þess að menn geti séð, hvernig
hann losnaði úr sjálfheldunni.
Jafnvel þótt þetta kunni að veikja
sýninguna sem heild þá verður
þarna um merkilega þróunarsögu
að ræða.
Það eru miklir og merkilegir
sviptivindar i myndlistinni um þess-
ar mundir; sízt af öllu er hægt að
kvarta yfir því að ekkert gerist og
það er guðsþakkarvert að ekki skuli
allir á sama báti. Guðmundur Karl
vill láta okkur halda, að hann sé
einn að gömlu meisturunum; að
Framhald á bls. 51.
Hverfur aftur tll
náttúrunnar
vísu, ofanvið alltsaman; landslagið
er orðið staðreynd í myndlist Sverr-
is Haraldssonar.
Lengi vel sjást áhrifin frá spraut-
unni: Allt er slétt og felt, mest í
Ijósbrúnu og Ijósgráu, unz hann
ræðst á flötinn og rýfur hann. Það
gerir hann ofur varfærnislega í
fyrstu og þá er hann byrjaður að
gá að myndefni út um gluggann
á vinnustofunni. Það hefur síðan
orðið honum sú náma sem ekki
þrýtur. Hann sér yfir Smáíbúða-
hverfið austanvert, þar sem því
hallar niður að Elliðarárvoginum,
síðan hæðirnar inn af bænum, hús-
um prýddar eða grjóti og sumstað-
ar bíða brúnleitir flákarnir eftir því
að upp rísi ný hverfi samkvæmt að-
alskipulaginu. Bak við allt þetta er
svo Vífilsfellið og fjallgarðurinn, en
í myndum Sverris er fjarlægðin allt
að því tvöfölduð og húsaþyrping-
unum í hlíðunum fyrir innan gjör-
samlega sleppt. Sverrir kærir sig
kollóttan um aðalskipulagið. Þar
verður í staðinn eitthvað sem minn-
ir á óræktaðan móa en nokkur hús
stinga feimnislega upp kollinum inn
á móts við Elliðaár. Megináhrifin eru
af ósnortnu landi, auðu og tómu.
Sama mótivið aftur og aftur.
Hann stendur við gluggann, styð-
ur sig við póstinn og starir út. Styð-
28 VIKAN 23. tbl.