Vikan - 10.08.1967, Blaðsíða 10

Heill sólarhringur leið og ekkert gerSist. 20. marz rann upp.
ÞaS var ofsarok og rigndi eins og hellt væri úr fötu. Lög-
regfuþjónarnir voru enn í felustöSum sínum. Einhver hlaut aS
koma og sækja filmurnar - einmitt í svona veðri. Klukkan tíu
um kvöldið kom lítil Fíat-bifreið akandi eftir veginum . ..
10 VIKAN 32- tM-
Síðdegis 15. marz síðastliðinn komu tveir
menn inn í litla og ósjálega fornverzlun við
Valentino-götu í borginni Torino á ftalíu.
Eigandi hennar, hin 52 ára gamla Angela
Maria Antoniola, hraðaði sér glöð í bragði
á móti þessum viðskiptamönnum, sem hún
hugði vera. Andartaki síðar varð andlit henn-
ar skelfingin uppmáluð. Mennirnir kynntu
sig sem háttsetta yfirmenn í SID, ítölsku ör-
yggislögreglunni.
— Vill frúin vera svo góð og koma með
okkur. Þér eruð teknar fastar, grunaðar um
njósnir.
— En maðurinn minn ...
Við finnum hann fyrr en varir.
Á sama tíma gekk maður úr húsasundi
skammt frá. Hann gekk öruggum skrefum
að kyrrstæðum Volkswagenbíl. Um leið og
hann opnaði bílhurðina og settist, heyrði
hann lága rödd:
— Eruð þér Giorgio Rinaldi?
— Já .. .
— Þá skulum við aka spölkorn saman,
sagði ókunni maðurinn, lagði handlegginn
yfir axlir honum þannig að hann gat ekki
hreyft sig. Enginn vegfarenda tók eftir neinu
óvenjulegu.
Fáeinum klukkustundum sífiar handtók
ítalska öryggislögreglan einnig 32 ára gaml-
an mann, Armando Girard. Girard kom frá
Spáni og fór yfir landamærin til ftalíu um
kvöldið. Hann var tekinn á tollstöðinni, án
þess að til nokkurra átaka kæmi.
í farangri hans fann SID vindlaöskju, sem
hafði að geyma 35 mikrofilmur — hernað-
arleyndarmál.
Þar með hafði ítalska öryggislögreglan
komið upp um mestu og hættulegustu njósna-
starfsemi, sem vitað er um.
Upphaf þessarar sögu gerðist einn blíðan
vordag 1957. Giorgio var ósköp venjulegur,
fátækur ítali, fyrrverandi fallhlífarhermað-
ur, sem lifði á því að sýna og kenna fall-
hlífarstökk. Hann fékk 2000 krónur fyrir
hvert stökk. Rinaldi var taugaveiklaður og
sálsjúkur og drykkfelldur í meira lagi. Pen-
ingunum, sem hann fékk fyrir fallhlífar-
stökkin, eyddi hann öllum á kránni.
Vorið 1957 komst hann í kynni við rúss-
neskan sendiráðsmann, en ekki er enn þá
kunnugt hvernig það atvikaðist. Hjá honum
fékk hann 25.000 krónur. Síðan tóku Rúss-
arnir hægt en örugglega að notfæra sér
hann. Þeir komust fljótt að raun um, að
hann gat orðið þeim að miklu liði. Hann var
fyrrverandi fallhlífarhermaður í stríðinu og
síðan kennari í fallhlífarstökki á ftalíu, Sviss
og Spáni, þótt hann missti þá stöðu vegna
drykkjuskapar. Slíkur maður var innundir
hjá hernum ekki aðeins á ftalíu. Hann gat
einnig heimsótt spænskar, franskar og ame-
rískar herstöðvar næstum óhindrað. Auk þess
virtist hann vera auðveldur viðfangs. Það
þurfti ekki annað en veifa peningaseðlum
framan í hann ...
Rinaldi fékk að leika lausum hala í tvö
ár. Allan þann tíma fylgdust Rússarnir samt
með hverri hreyfingu hans. Fyrst 1959 lögðu
þeir spilin á borðið og fengu hann fyrir of-
fjár til þess að ganga í G.R.U. — hina leyni-
legu, rússnesku njósnahreyfingu. Rinaldi hik-
aði ekki hið minnsta.
Hann ferðaðist nú til Rússlands til þess
að dveljast á njósnaskóla í nokkrar vikur.
Þar lærði hann meðal annars að taka myndir,
gefa undirmönnum fyrirskipanir, nota ósýni-
legt blek, fara með útvarpssenditæki, opna
bréf, án þess nokkuð sæist á umslaginu og
síðast en ekki sízt: koma fólki fyrir kattar-
nef á örskammri stundu. Rinaldi var ötull