Vikan - 10.08.1967, Blaðsíða 15

Hótel Hawthornc var tíðum fund-
arstaður A1 Capone og kumpána,
og þar var mörgum þungum ráðum
ráðlð.
Dion O' Bannon og Hymie Weiss
heimsóttu A1 til að hera sáttarorð
milli hófaflokka, en voru miskunn-
arlaust skotnir.
Snöggir hvellir af vélbyssu-
skothríð rufu næturþögnina í
friðsælli götu í Chicago, North
Clark Street, 14. febrúar 1929.
Skothvellirnir komu frá stóru
vagnskýli, sem leigt var.
Fólk flykktist að úr næstu
húsum, og brátt varð þröng
fyrir utan skýlið og inni í
því. Sá sem fyrstur kom á
vettvang, sást koma út með
æðisgengin augu, sleginn
felmtri. — Myrtir menn, æpti
hann, — skýlið er fullt af
myrtum mönnum!
Þessar hroðalegu aðfarir, —
morð á sjö mönnum, sem
höfðu verið knúðir til að
standa upp við vegg meðan
skothríðin dundi á þeim —
samkvæmt skipun frá bófa-
flokksforingjanum A1 Capone,
— þetta hefur síðan gengið
undir nafninu „Morðin á Val-
entínusardaginn“. A1 Capone
vissi það ekki þá að með
þessu bragði hafði hann
bruggað sér og flokki sínum
banaráð.
VÍNBANNIÐ VEITTI
BÓFAFLOKKNUM BYR
Það er ekki auðvelt fyrir
nútímamann að skilja hvernig
högum var varið í Chicago á
þriðja tug þessarar aldar. Þá
var vínbann í gildi í Banda-
ríkjunum, og hvergi nokkurn
dropa að fá, hvorki öl, létt
vín eða brennivín — á lög-
legan hátt. Hið eina sem á
boðstólum var, og þó laumu-
lega, var smyglvarningur.
Enda jókst smygl og svarta-
markaðsbrask með brennivín
hröðum skrefum.
Lögbrjótar þeir sem við
þetta voru riðnir í Chicago sáu
að hér var mikil ábatavon.
Hvað gagnaði nú lengur það
sem þeir áður höfðu harkað
við: vændi, fjárhættuspil og
mútur? Áfengir drykkir voru
fluttir til Chicago í oliuflutn-
ingavögnum og með járn-
brautalestum í 100 lítra ám-
um, og svo var þetta selt í
laumi. En ekki þótti bófunum
þetta nógu fljóttekinn gróði,
heldur hurfu þeir brátt að
því ráði að koma sér upp vín-
sölukrám — auðvitað ólög-
legum, svo allur gróðinn gæti
runnið í vasa þeirra sjálfra.
Ekki voru menn neitt bind-
indissamari í þá daga en nú
gerist ,og fór svo sem jafnan
verður, að þorstinn jókst við
hvern drykk. Bófarnir gættu
þess vel að láta þorstláta
menn eiga kost á nægum
drykkjarföngum og urðu þeir
vinsælli en vert var meðal
margra. Höfuðpaurarnir voru
hetjur í augum ýmissa.
Bófar þessir græddu á tá
og fingri, enda jókst ósvífni
þeirra. Mannsmorð frömdu
þeir hvenær sem þurfa þótti,
og hver sem reyndi að stöðva
framgang þeirra mátti búast
við að verða fyrir þeim. Lög-
regluþjónar og aðrir starfs-
menn launaðir af rikinu, voru
þá á hálfgerðum sultarlaun-
um, og þeim var síður en svo
áhugamál að hætta lífi sínu í
baráttu við bófa, enda þágu
þeir mútur af þeim umvörp-
um. Spillingin varð sífellt
víðtækari, og að síðustu var
svo komið að sjálf lögreglan
lét sjá sig í vínsölustöðum
bófanna.
Þannig fengu bófarnir að
valsa nærri óáreittir af yfir-
völdunum, og æskulýðurinn
missti alla virðingu fyrir lög-
um og rétti, því svo virðist sem
þetta væri í rauninni úr gildi
numið. Lakast var þó að þjóð-
in öll lét sér þetta bófaveldi
lynda eins og hvert annað ó-
hjákvæmilegt böl.
MARGIR LÉTU LÍFIÐ —
AF BÁÐUM FLOKKUM
Á þriðja tug aldarinnar, eða
frá 1920—29 myrtu bófarnir
618 menn úr sínum flokki, því
stöðugar erjur voru milli
þeirra innbyrðis. Ekki eitt
einasta af þessum morðum
var nokkru sinni upplýst.
Til eru skýrslur um kaup-
sýslu bófanna og hin ýmsu
fyrirtæki, sem þeir ráku, frá
árinu 1928. Þá áttu þeir 21.207
„speak-easies“, eða vínsölu-
krár, og tekjur þeirra af sölu
á öli námu 197 milljónum
dollara, af brennivíni 87
milljónum, fjárhættuspili 68
millj. og vændi 8 millj. Til
samans 260 millj.
Þegar svona mikið er á aðra
hönd er skiljanlegt að rifizt
sé um ábatann, og svo fór
hér. Hinir smærri bófafor-
ingjar hurfu af sjónar-
sviðinu, og svo hreint var
gengið til verks að ekki urðu
eftir nema tveir, sem nokkuð
verulega kvað að. Annar
þeirra var Bugs Moran, og átti
hann ríki og völd í þeim hluta
Chicago, sem er norðan meg-
in árinnar, en hinn — og
hann var miklu voldugri, var
A1 Capone, og réði hann ríkj-
um sunnan megin, en þar var
feitari gölt að flá.
Hið veigamesta sem Ítalía
hefur flutt til Bandaríkjanna
á síðustu öldum, eru bófarnir.
A1 Capone, sem er einna
nafnkenndastur af þessum
mönnum, fæddist á Ítalíu í
smábæ sem heitir Castella-
mare. í kirkjubókina er hann
skráður undir nafninu Al-
phonse Capone — en í Banda-
ríkjunum lét hann kalla sig
A1 Capone auk þess sem hann
gekk þar undir ýmsum viður-
nefnum ,svo sem Stóri A1 og
A1 með örið.
AL CAPONE
GEGN BUGS MORAN
Árið 1928 hófu þeir tveir
sem eftir voru af bófafor-
ingjunum, A1 Capone og Bugs
Moran, miskunnarlausa sam-
keppni sín á milli. Báðir vildu
vera einir um hituna, og til
þess var ekki nema eitt ráð:
að koma andstæðingnum fyr-
ir kattarnef. Og var nú haf-
izt handa með engri vægð
og fengnir til þess tveir
hörkuduglegir bófar og
áflogagarpar, Jock McGurn
og Gerardo Molina, að fást við
þá veitingamenn, norðna meg-
in ár, sem mótspyrnu vildu
veita.
Moran lét ekki sitt eftir
liggja og sendi hann tvo menn
úr lífverði sínum út af örk-
inni að fást við menn A1
Capones. Þessir tveir sem
hann sendi, voru bræður, Pete
og Frank Gusenberg að
nafni, og komu þeir McGurn
að óvörum þar sem hann var
að tala í síma og skutu á
hann umsvifalaust. En hann
komstu undan við illan leik,
mikið særður, og sagði frá
þessu, og var þá lýst yfir
ófriði milli bófaforingj anna.
Á næstu vilcum versnaði
ástandið stöðugt. Bófarnir
vógust á, stálu vínflutninga-
vögnum hver frá öðrum, og
beittu öllum brögðum til að
ná viðskiptunum frá andstæð-
ingnum.
Framhald á bls. 37.
32. tbi. vnCAN 15