Vikan - 10.08.1967, Blaðsíða 13

I þéttbýlli borg er nýffœtt stúEkubarn
ósköp lítils vlrði........
SMÁSAGA EFTIR ELSPETH MENHINICK
ruddust hver um aðra þvera, til þess að ná í
viðskiptavini, ruddust aldrei fram fyrir Mui;
það var einhvernveginn búið að slá því föstu
að hún væri undir vernd guðanna, og það var
miklu frekar að þetta væri tekið sem stað-
reynd, en að þær hefðu meðaumkun með
henni. Mui tók þetta líka sem gefið og not-
aði sér það með virðugleik.
Þegar Mui tók aftur upp venjulega lifn-
aðarhætti, eftir lát manns síns, var ekki
annað að sjá en að hún væri ánægð með
tilveruna. Hún þvoði, burstaði og fægði bát-
inn, heimsótti nábúakonurnar. Hún brosti
til þeirra og virtist taka þátt í áhugamálum
þeirra, og þær urðu þess ekki varar að von-
leysið yfir því að geta ekki tjáð sig var
oft að gera út af við hana, það vissi enginn,
nema hún sjálf.
Wang hafði oft talað lengi við hana, á
dimmum kvöldum, og eins og oft skeður,
þegar fólk er innilegt í sambúð, þarf ekki
alltaf orð, og það var eins og hann skyldi
alltaf hugsanir hennar. En nú var enginn
í hans stað. Mui hafði svo mikið að gera
að hún varð ekki svo mikið vör við ein-
manaleikann.
Amerískt flugvélamóðurskip hafði varp-
að akkerum fyrir utan höfnina, og eyjan var
eitt iðandi haf af hvítum húfum sjóliðanna,
og á kvöldin var höfnin líkust flotastöð.
Eitt kvöldið varð Mui fyrir áfalli, hún
missti „andlitið“. Hún hafði verið á ferðinni
allt kvöldið, með farþega um höfnina. Síð-
ustu farþegarnir voru tveir, mjög drukknir
sjómenn. Þegar þeir fóru frá borði, ráku þeir
upp hrossahlátur, þegar hún rétti út hend-
ina til að taka við fargjaldinu, síðan slöguðu
þeir í land. Hlátur þeirra hljómaði fyrir
eyrum hennar og skömmin sveið hana í
hjartað. Hún hafði ekki búizt við að hinar
konurnar kæmu henni til hjálpar, en hún
vissi að þær höfðu séð niðurlægingu henn-
ar. Þær hefðu örugglega hlaupið öskrandi
á eftir sjómönnunum, og ekki látið þá í friði,
fyrr en þeir hefðu greitt gjaldið. En til
hvers var það fyrir hana?
Á sama tíma og Mui sat í flóabátnum
sínum, sárhrygg og niðurbeygð út af hrak-
förum sínum, andvaka til morguns, sat önn-
ur kona á svölum sjúkrahússins, hinum meg-
in við hafnarbakkann. Mary, kona læknis-
ins beið eftir manni sínum úr sjúkravitj-
un, með þolinmæði, sem margra ára reynzla
hafði kennt henni. Hún stóð þó loksins upp,
gekk inn í svefnherbergið og fór að hátta.
Læknirinn var að taka á móti barni og það
gat dregist lengi að hann kæmi heim. Klukk-
an var líka orðin hálf átta um morguninn,
þegar læknirinn kom heim. Um það leyti
var Mary að fá sér annan bollann af kaffi.
Með morgninum hafði golan orðið svalari,
og hávaðinn frá fljótabátunum blandaðist
saman við öldugjálfrið fyrir neðan svalirnar,
þar sem morgunverðarborðið stóð dúkað.
Mary kallaði á Ah Ping, léttadrenginn, og
bað hann um að koma með morgunverð hús-
bóndans; hún heyrði hann draga fæturna,
inn í skugganum við franska gluggann, þar
sem hann var vanur að standa á meðan á
máltíðum stóð.
Þegar Mary var búin að hella kaffi í bolla
manns síns, var Ah Ping kominn með steikt
flesk og egg á diski. Mary andvarpaði, eggið
var einna líkast gljáfægðu leðri, sem sýndi
það að Ah Ping hafði steikt það fyrir löngu
og haldið því heitu í ofninum. Hún horfði á
Ah Ping og hann mætti augnaráði hennar
með sakleysissvip, en sagði ekki neitt.
— Ah Ping, farðu strax og steiktu nýtt
egg, og vertu fljótur! sagði hún.
Ah Ping tók aftur diskinn frá húsbónda
sínum og hvarf. Læknirinn virtist ekki taka
eftir þessu; hann var kominn á kaf í dag-
blaðið og sötraði kaffi um leið.
Þegar hann hafði lokið úr bollanum, rétti
hann hann til konu sinnar og brosti. — Við
vorum nærri búin að missa Mary Wei 1
morgun, vina mín. Það var rétt svo að við
gátum vakið hana til lífs. Þetta er ellefta
barnið, og því miður var það stúlka. En ég
held þær hafi það af, báðar tvær.
Röddin var þreytuleg, hann var orðinn
roskinn og hafði verið á fótum alla nóttina.
Konan hans brosti til hans, hún vissi hve
mikla umhyggju hann bar fyrir þessu fólki,
sem hann hafði starfað fyrir í svo mörg ár.
Mary Wei haði tekið sér Mary nafnið fyr-
ir nokkrum árum, til að sýna lækninum
þakklæti sitt og til heiðurs konu hans. Hann
hafði bjargað Mary Wei upp úr höfninni
meðvitundarlausri af hræðslu og hálf
drukknaðri. Þetta hafði skeð fyrir mörgum
árum og hún hafði lent í höfninni í rysk-
ingum við konur á fljótabátunum, sem oft
voru harðleiknar ef þeim varð sundurorða.
— Hvernig geta þau bætt við börnum í
þetta rottugreni, sem nú þegar er að springa
utan af þeim? spurði Mary.
Frambald á bls. 40,
32. tM. VIKAN 13