Vikan - 21.12.1967, Qupperneq 34

en hún eftir því, að hún var hrein
og strokin, og hún lagði gjöfina til
Christabel á borðið, settist svo í
sætið sitt.
Hún var stirð eftir að liggja á
gólfinu, hún var með höfuðverk og
hana sveið í hálsinn, eftir allan
grátinn, en hún var svöng. Mamma
gaf henni te og hún borðaði bæði
brauð og kökur.
Afmæliskakan var fallega skreytt
og á henni voru tólf kerti, og svo
var líka skrifað á hana, með rauð-
um sykri: „Til hamingju, Christa-
bel".
— Og ég er átta sinnum tólf
ára, sagði langamma. Daggardrop-
inn læddist fram á nefbrodd henn-
ar og glitraði. — Átta sinnum tólf,
getur nokkur sagt mér hve mikið
það er? spurði langamma.
Elisabeth starði á daggardrop-
ann, og áður en nokkur gat svar-
að kom það, ting. — Níutíu og sex!
— Æ, hvað ég er orðin gleymin,
sagði langamma. — Ég ætlaði að
koma við í einni búð og kaupa
smávegis,- fægilög, sápuspæni og
negul, en ég gleymdi því. Elísabeth,
geturðu ekki farið fyrir mig í búð-
ina og keypt þetta, þú gætir hjólað,
þá ertu fljótari.
— En ég get ekki . . .
— Hérna eru peningarnir, sagði
langamma, — þú kemur svo með
afganginn.
Ting! Áður en Elisabeth vissi af,
var hún komin út á götu með hjól-
ið sitt, og hún hjólaði nú hiklaust.
Áður en varði var hún komin til
baka, með vörurnar fyrir langömmu.
og hárrétt til baka.
— Hvað er það sem hjálpar mér?
Ég hélt að það væri álfabrúðan,
sagði Elisabeth undrandi. Hún trúði
þessu ekki.
— Ég hélt það líka, sagði Josie,
og það var ekki laust við að hún
væri ergileg.
— Hvernig ætti það að vera?
sagði Godfrey.
— Hún hefði ekki getað það,
sagði Christabel, sem vissi svo
margt, hún var líka orðin tólf ára.
— Þetta var bara brúða!
— Álfabrúða, leiðrétti langamma,
og rödd hennar var fjarlæg. — Eins
og hún kæmi ofan að, hugsaði
Elisabeth.
Fyrir jólin máttu börnin óska sér
jólagjafa.
— Ég vil vatnslitakassa, sagði
Christabel.
— Ég vil aukavagn í járnbrauta-
lestina mína, sagði Godfrey.
— Ég vil brúðueldhús, sagði
Josie.
Elisabeth vissi ekki hvað hún
vildi.
— Aðra álfabrúðu, stakk Christa-
bel upp á.
— Aðra, það er engin önnur,
sagði Elisabeth hneyksluð. — Hún
var álfabrúða.
Á aðfangadag var jólatréð kom-
ið inn í dagstofuna. Mamma fór
upp á loft og sótti jólaskrautið í
kistuna.
— En hvað á að setja á toppinn?
spurði Christabel.
Elisabeth hljóp upp á loft, hún
ætlaði að leggjast bak við kistuna.
— Ég ætla að vera þar. Mig langar
ekki í nein jól, sagði hún. Þegar
hún kom upp, var kistan opin. Ofan
á teppunum og peysunum lá kass-
inn undan álfabrúðunni.
— Hann er tómur, sagði Elisa-
beth, — alveg tómur.
Hún var alveg komin að því að
fara að gráta, en þá heyrði hún
greinilega: — Gáðu, ting, gáðu!
— Hversvegna? Hann er tómur!
— Gáðu í kassann!
— Hann er tómur.
— Gáðu.
Þetta var meira en venjulegur
hljómur, þetta var hreyfing, eins
og kassinn væri lifandi, og . . . eins
og töfrasprota væri veifað.
Elisabeth rétti varlega fram hönd-
ina. Lokið flaug af kassanum. —
Opnaði ég hann? spurði Elisabeth,
hún heyrði skrjáf í bláa umbúða-
pappírnum. — Var ég að skrjáfa?
Allt í einu var álfabrúðan í hendi
hennar.
— En hvernig? spurði Christabel.
— Ég sagði bara: — Hvað á að
vera á toppnum? Þá hljóp hún
upp og kom niður með álfabrúð-
una.
— Sem var týnd, sagði Godfrey.
— Var hún ekki týnd? spurði
Josie.
Þau gátu ekki skilið þetta.
Einhver kynni nú að hugsa að
Josie, sem var afbrýðisöm, hefði
tekið álfabrúðuna og falið hana í
kistunni. En Josie varð undrandi,
þegar álfabrúðan fannst, svo það
gat ekki verið. Og hvernig gat það
verið að álfabrúðan var nú hrein
og fín, silfurvængirnir voru sem nýj-
ir og skórnir voru alveg nýir.
Kannski hafði mamma fundið
hana og sett hana til hliðar, vegna
þess að henni hefir fundizt Elisa-
beth vera orðin of háð henni.
Mamma hefði getað búið til nýjan
kjól og vængi. — En ég hefði aldrei
getað saumað svona fíngerða skó,
sagði mamma.
Álfabrúðan horfði beint fram fyr-
ir sig, og töfrasprotinn hreyfðist
mjög varlega í hendi hennar.
Álfabrúðan var komin á sinn
stað á jólatrénu. Eftir jól var hún
lögð í kassann undir kistulokinu.
— Hún hefir lokið sínu hlutverki,
sagði mamma.
Christabel fékk vatnslitakassann,
Godfrey járnbrautarvagninn og
Josie, sem nú var alveg laus við
alla afbrýðisemi, fékk brúðueldhús-
ið. Elisabeth fékk Ijómandi fallega
brúðu, sem gat lokað augunum og
opnað þau.
Hún er afskaplega hrifin af brúð-
unni sinni, en í hvert sinn sem hún
hleypur upp eða niður stigann,
leggur hún hendina á kistulokið;
og í hvert sinn sem hún gerir það,
finnst henni hún heyra tæran hljóm,
eins og frá glerbjöllunum á jóla-
trénu, en það getur verið (mynd-
un.... ☆
99
mamma
hugsai*
fynt-
öllu. - -
hún
hafuí-
ávalk
% VlCK
VapoRub
Salve
Til udvortes bruQ
Ved visse irritationer
viJ
hendina”
Eftir 4 ár
Framhald af bls. 23
settist við hlið honum og sagði:
„Halló, Ralph! Velkominn
aftur!“
Ralph mundi eftir Jimmy
Fleming. Hann hafði fyllstu
ástæðu til að muna vel eftir
honum. Það var einmitt hann,
sem hafði yfirheyrt hann nótt-
ina, sem hann var tekinn fast-
ur fyrir fjórum árum.
„Halló! Hefurðu verið hækk-
aður í tign?“
Jimmy Fleming brosti.
„Ekki ennþá. Ég er ekki einn
af þeim mönnum, sem sýknt og
heilagt er verið að hækka í tign.
Hvernig lízt þér á staðinn?"
Ralph yppti öxlum.
„Hann hefur ekkert breytzt.
Hins vegar hefur borgin breytzt
mikið. Ég varð hissa, þegar ég
sá jólaskreytingarnar. Ég bjóst
ekki við, að þær væru svona
stórfenglegar.“
Leynilögreglumaðurinn brosti
og tók upp sígarettupakka, sem
var allur velktur og krumpinn.
„Kaupmennirnir álíta senni-
lega, að þessar skreytingar auki
viðskiptin; setji mann í svo gott
jólaskap, að maður gleymi að
telja hvern eyri í buddunni."
Hann valdi eina sígarettu úr
pakkanum. Hún var minna velkt
en hinar.
„Ertu búinn að gera jólainn-
kaupin, Ralph?“
„Ég þarf ekki að gefa nein-
um jólagjöf. Stelpan beið ekki
eftir mér.“
„Þrátt fyrir öll þessi ósköp
af ilmvatni, sem þú ætlaðir að
gefa henni? Það var leiðinlegt.
Ég heyri sagt, að hún sé farin
að vera með Bud Tobruk. Er
það satt?“
„Ég veit það ekki; hef ekki
heyrt hann nefndan.1
„Hann er lítill karl, en lang-
ar til að verða stór. Ég bíð eftir,
að honum takist það.“
„Á sama hátt og þú hefur beð-
ið eftir, að ég slyppi út?“
„Ilmvatn! Það var ekki nógu
verðugt verkefni fyrir þig,
Ralph.“
„Það var margra milljóna
virði.“
„En hvar ætlaðirðu að selja
það? Á strætum og torgum
kannski?"
Ralph yppti öxlum.
„Heyrðu, hvernig vissirðu að
ég væri hér? Varstu að leita að
mér?“
..Nei, ekki beint. En þessi
staður er mjög vinsæll, sérstak-
lega hjá mönnum eins og þér.“
„Það er nefnilega það,“ sagði
Ralph og lauk úr glasi sínu.
„Þetta eru fyrstu jólin, sem
þú ert frjáls ferða þinna í hve
mörg ár?“
„Pjögur ár. Ég var laus og lið-
ugur einmitt í þessari viku fyr-
ir fjórum árum. Þá var ég stað-
34 VTKAN 51-tbl-