Vikan - 28.12.1967, Page 21

Johnson og Walter E. Washington, blakkur
borgarstjóri í blökkumannaborg.
WASHINGTON
STJÓRNAR
WASHINGTON
Washinglon er eina stórborg Bandaríkjanna,
þar sem búa fleiri biakkir menn en hvítir.
Þessvegna er ekki út í hött að borgarstjóri
staðarins sé negri, enda er það nú svo. John-
son forseti skipaði nýlega í embættið Walter
Washington, fimmtíu og eins árs gamlan hús-
næðismálasérfræðing. Washington er negri
og sá fyrsti af sínum kynþætti í Bandaríkj-
unum, sem slíka vegsemd hlýtur. Nýi borg-
arstjórinn — hann hefur um hálfa aðra millj-
ón króna í árslaun — mun hafa sér við hönd
ráð níu manna, og verða í því fimm negrar
og fjórir hvítir menn. Því hefur höfuðborg
Bandaríkjanna ekki aðeins í fyrsta sinn
blakkan borgarstjóra, heldur og blakkan
meirihluta í borgarráði.
Skipun Walters Washingtons þýðir ekki
að hreyfingin Svart Vald (Black Power) nái
völdum í borginni. Hann hefur til þessa ein-
göngu helgað sig þjóðfélagsmálum, en ekki
stjórnmálum. Baráttumönnum negra fyrir
borgararéttindum hefur ekki þótt hann nógu
duglegur að styðja málstað þeirra og jafnvel
talið hann Tom frænda (Uncle Tom), en
þessi söguhetja Harriet Beecher Stowe er nú
orðin í augum blökkumanna tákn alls þess,
sem þeim finnst svívirðilegast við kynþátt
sinn. Þykir ekki ótrúlegt að Johnson hafi
haft þetta í huga er hann skipaði Washington
í embættið.
Forsetinn bauð nýja borgarstjórann vel-
kominn með þessum orðum: „Þér skuluð gera
höfuðborgina að fyrirmyndarborg í augum
allrar þjóðarinnar.“ Það verður enginn
barnaleikur. Skýrslur sýna að Washington er
mesta glæpaborg landsins. Fræðslumál negr-
anna þar eru í ólestri og meirihluti þeirra
býr í skuggahverfum. En Walter Washing-
ton hefur þótt farsæll maður í starfi og er
vanur að glíma við erfið þjóðfélagsvandamál.
— Þetta var nú melri jarðarförin, sagði maðurinn
við konuna sína. — Þaö var sungið og það var ein-
lcikur á liin og þessi hljóðfæri og mcira að segja
héldu gamlir kunningjar hins látna ræður yfir mold-
um hans. Lofaðu mér því nú, elskan mín, að vcra
ckki með svona prjál, þegar ég hrckk upp af.
— Því skal ég lofa, væni minn, svaraði frúin. —
En ég má þó, vænti ég, syngja svolitið sjálf, þcgar
ég kem hcim cftir jarðarförina?
STHTT PILS-
MEB VIEBAUKA
Þegar kennslumálaráðherra Frakklands gaf
út fyrirskipun þess efnis, að skólastúlkur
mættu ekki koma í skólann í þessum nýmóð-
ins, örstuttu pilsum, lá við að stúlkumar
gerðu uppreisn. „Eigum við að ganga til fara
eins og eldgamlar kerlingar?“ spurðu þær.
Þegar þetta gerðist þurfti franska stjómin
að glíma við mörg torleyst vandamál eins
og venjulega og sízt á erfiðleikana bætandi.
Uppreisn í skólum landsins mundi verða
kærkomið blaðaefni og tilei'ni hennar vekja
athygli allrar þjóðarinnar. Franska ríkl»-
stjórnin mátti því ekki til þcss hugsa að til
slíks kæmi.
En livað var hægt að gera í málinu? Ekki
var hægt að láta undan og draga fyrirskipun
kennslumálaráðherrans til baka? Þá barst
óvænt hjálp, sem leysti málið á svipstundu.
Fataframleiðandi fann upp á því snjallræði
að setja á markaðinn viðauka, sem hægt var
að setja neðan á stuttu pilsin. Viðaukinn var
þannig útbúinn að festa má liann við kjól-
faldinn mjög fljótlega og taka hann af á ör-
skammri stundu.
Nú geta stúlkurnar sem sagt komið í skól-
ann í pilsum, sem hafa sómasamlega sídd.
En strax og skólanum sleppir taka þær við-
aukann af og spranga um götumar með pils-
in uppi á miðjum lærum.
Kennslumálaráðherrann andvarpaði fegin-
samlega, og fatasalinn græðir á tá og fingri.
★
— Hvað hefurðu eiginlega gert við hárið á þér,
manneskja? Það lítur út cins og hárkolla!
— Það ER hárkolla!
— Að hugsa sér! Það hefði mér aldrei dottið I hug!
Þcssi japönsku hjón vöktu mikla athygli, þcgar þau
komu tii London, á brúðkaupsferð. Það var aðaliega
fyrirferðin á brúðgumanum. sem vakti athygli. Hann
er japanskur meistari í fjölbragðaglímu, og vegur
rúmlega 150 kiló. Brúðurin, scm sýnilega er hrifin
af þessum stóra, stcrka manni, vegur aðeins 50 kíló.
52. tbí. VIKAN 21