Vikan - 28.12.1967, Blaðsíða 49

BlJLJL
IKJLUJPBÆTI

b.
! V
l \

A ÞENNAX MlfíA
GETIfí l‘í lt FENGIfí
CAMAJtO SPORTBÍL
SEM VEHfíUR
AUKAVINNINGUR ÍMAÍ
VORUHAVPDRMTTI
HÍ US
1968
höfuðs. Hver sem hefði Lucille í
haldi myndi ekki ávinna neitl við
að drepa hana, jafnvel ekki ( varn-
aðarskyni. Hún myndi annaðhvort
lifa eða deyja, en möguleikar henn-
ar voru meiri en Modesty og hans.
Willie leit aftur á orrustuna. Mo-
desty fikraði sig meðfram innri
hring sviðsins, kvíðinn greip um
maga hans um leið og hann sá
fyrst votta fyrir þreytu f fótaburði
hennar. Hann velti því fyrir sér
hvort hún hefði geymt trompið of
lengi.
Hernaðarlist hennar hafði fram
til þessa verið góð. Hún hafði spillt
samlyndi Tvíburanna, áður en átök-
in byrjuðu, hún hafði prófað þá og
refsað þeim. Hún hafði þolað harða
refsingu sjálf, vegna þess að það
var óumflýjanlegt. Átökin yrðu að
standa nógu lengi til þess að viss
atriði staðfestust, áður en hún léti
til skarar skríða, annars kæmi það
ekki nóg á óvart. Ef hún gerði það
of snemma með Tvíburana árvakra
og tortryggna, hefði það vel getað
brugðizt, það gat enn brugðizt, ef
hún hefði geymt það of lengi.
— Nú! hugsaði Willie ákafur. —
Prinsessa, fyrir guðs skuld!
Það var ekkert merki um örvænt-
ingu á særðu andliti hennar, en (
staðinn fyrir kalda einbeitinguna
var nú brennandi, dýrsleg glóð [
augum hennar. Öll þessi ár þeirra
saman hafði Willie aðeins séð það
tvisvar áður. Þetta var Modesty
Blaise, gersamlega gagntekin villi-
mannlegum og óbugandi vilja til
að komast af og ekkert annað
komst að.
Honum létti ósegjanlega, þegar
hann sá hana seilast með hægri
hendi að vinstri öxlinni á blússunni.
Hún rykkti kröftuglega í veikan
sauminn og svipti erminni fram af
handleggnum. Hún greip um líning-
una með vinstri hendi og sveiflaði
hinum endanum framan í Lok, þeg-
ar Tvíburarnir réðust varlega að
henni.
Rifinn endinn af erminni snerti
varla andlit hans, en samt kippti
hann hendinni ósjálfrátt undan. Það
fór skilningsleysishvískur um áhorf-
endaskarann. Þarna var Modesty
eins og krakki í skóla, sem leikur
sér að því að slá með röku hand-
klæði, hún sló aftur með erminni
og svo hörfaði hún á ný.
Chu rak allt í einu upp hlátur.
Tvfburarnir juku ferðina, enn einu
sinni slettist ermin f áttina til þeirra,
en að þessu sinni hélt hún í axlar-
endann. Chu gerði ekki tilraun til
að vinda sér undan. Líningin skall
á gagnauga hans, eins og endinn
á keyri. Hann rak upp hrinu og
skjögraði eins og dasaður.
Aðeins Willie Garvin vissi hvers-
vegna. Innan í allri líningunni var
breið, mjúk blýþynna, tveir og hálf-
ur þumlungur á breidd, sjö þum-
lungar utan um úlnliðinn, ofurlítið
meira en einn sextándi úr þumlungi
á þykkt, alls rúmlega rúmþumlungur
af blýi. Hún hafði kreist hann sam-
an í kúlu meðan hún hélt á lin-
ingunni og danglaði framan f þá
með lausa endanum.
Chu hafði verið slegin með blý-
hnullungi, sem vó tæplega 260
grömm. Lok var úr jafnvægi og
dróst með axlaslánni, þegar bróðir
hans riðaði til hliðar og var næst-
um dottinn.
Aftur sló hún með erminni og
höggið lenti utan á höfði Loks. Sí-
vaxandi undrunarhróp fylltu þetta
frumstæða hringleikahús, og í
hljóðunum vottaði fyrir ákefð.
Tvisvar enn hitti blýið það mark,
sem þvi var ætlað, ekki af fullum
krafti, vegna þess að það var
ógernignur að slá þannig á ákveðn-
um tímum og hitta á rétta staði, en
engu að síður var þessi ferfætta og
fjórhenta skepna farin að riða
blindandi.
Málmhönd sem fálmaði frá sér
í vörn, náði í endann á erminni og
hélt fast. Modesty sleppti og kast-
aði sér á Tvíburana, bókstaflega á
milli þeirra.
Þar var hún, í því eina návígi,
þar sem hún var nokkurn veginn
örugg fyrir höndum þeirra, andlit-
ið fast við axlahlekkinn. Hún sló
út höndunum og þreif um höfuð-
ið. Það kom dumbur skellur, þegar
hún skellti saman þessum tveimur,
rökuðu hausum og svo stökk hún
frá þeim aftur og Tvíburarnir rið-
uðu, sigu í hjánum og var varla að
þeir stæðu í fæturna. Hún náði í
úlnliðinn á Lok og kippti í og sveifl-
aði þeim í hálfhring.
Nú sneru þeir baki við þverhníp-
inu — og Modesty fyrir aftan þá.
Hún stökk, þreif með sinni hönd
utan um hálsinn á þeim, hvorum
fyrir sig, aftan frá, spyrnti með
fótunum í mjóhrygginn á þeim.
Eitt andartak var allt kyrrt, svo
52. tbi. yncAN 49