Vikan - 28.12.1967, Blaðsíða 44

— Langar þig aldrei til að hverfa
aftur til Austurríkis?
— Nei, ég er orðinn svo mikill
Islendingur að ég hlakka alltaf til
að koma heim, þegar ég er erlend-
is. Heim, sagði ég, því að ég er
löngu farinn að segia heim, þegar
ég tala um Island. En auðvitað þyk-
ir mér vænt um Austurríki líka og
þá sérstaklega um fæðingarborg
mína, Graz. Þar á ég móður og
systur. Móðir mín kom hingað upp
í fyrra í fyrsta sinn og varð svo
hrifin af landinu að hún gat varla
hugsað sér að fara aftur. Sama er
að segia um mig,- mér hefur aldrei
fundizt ég vera útlendingur hér.
Fólkið hefur reynzt mér sérstaklega
vel og frá upphafi tekið mig sem
íslending.
Og ef ég ætti eitthvað að taka
fram að síðustu, segir Páll að lok-
um, — þá vildi ég mega óska Lúðra-
sveit Reykjavíkur allra heilla í fram-
tíðinni, að þeir haldi áfram af
sama áhuga og samheldni, iafnt
eldri sem yngri, hvort sem ég verð
með þeim mikið lengur eða ekki.
Sveitin hefur gegnt þýðingarmiklu
hlutverki í íslenzku tónlistarlífi og á
vonandi fyrir höndum að gegna því
áfram um ófyrirsjáanlegan tíma.
dþ.
Háskóli og sjúkrahús ..
P'ramhald af bls. 27.
ekki til. Astæðan er sú, að
ekki hefur til komið sameig-
inlegt norrænt framtak. Hér
skortir ekki menntun og hæfi-
leika ágætra manna heldur
skipulag. Hvað deyja marg-
ir Norðurlandabúar ár hvert
af þessum sökum? Dönmn,
Finnum, fslendingum, Norð-
mönnum og Svíum sæmir
ekki að treysta á læknavís-
indi Bandaríkjanna eða
Rússa. Norðurlandaþjóðirn-
ar geta ekki látið sér nægja
að vera til fyrirmyndar um
almannatryggingar og sjúkra-
samlög. Skilningurinn, sem
þar liggur til grundvallar,
þarf að hefjast í æðra vehli
með sameiginlegu sjúkrahúsi
Norðurlanda. Baráttan gegn
sjúkdómunum krefst í senn
hugsjóna og vísinda. Norð-
urlandaþjóðirnar hafa sann-
arlega vilja til góðs, en þær
þekkja ekki sinn vitjunar-
tíma.
Sameiginleg afstaða Norð-
urlandaþjóðanna í heimsmál-
unum er vissulega þýðingar-
mikil. Samt ber að setja
markið hærra en slík sam-
staða náist. Atburðir stjórn-
málanna marka ekki einstakl-
ingum og þjóðum öll örlög.
44 VIKAN 52- tw-
Höf u ðn au ðsyn nor r æn n ar
samvinnu er og verður að
stefna í átt þróunar og ham-
ingju á líðandi stund og um
alla framtíð. Háskóli og
sjúkrahús allra Norðurlanda
á að sanna þá viðleitni. Um
gildi þeirrar norrænnar sam-
vinnu gæti enginn efazt. Hún
tæki af öll tvímæli.
Draumurinn um norrænt
hernaðarbandalag rættist
ekki. Norðurlandaþjóðirnar
munu heldur aldrei keppa við
stórveldin í vígbúnaði og
hergagnasmíði. Þau geta að-
eins reynt að miðla málum, ef
í odda skerst með mislynd-
um jöfrum heims, lagt þjóða-
bandalaginu til framkvæmda-
stjóra og talað af einurð og
ákynsemi máli friðar, skiln-
ings og samvinnu. Sú við-
lcitni er þakkarverð og miklu
áhrifaríkari en vopn og verj-
ur. Styrkur Norðurlanda-
þjóðanna er andlegur, mennt-
un og menning, vísindi og
listir, frelsi og mannréttindi,
en hann þarf að sannast í
táknrænu verki á öld sam-
keppni, tækni og skipulags.
Ella verður hann óraunhæft
hugtak milli vonar og ótta.
Norðurlandaþjóðirnar ættu
að stofna bandalag til að efla
og tryggja ýmsa sameigin-
lega hagsmuni út á við. Slíkt
er þeim nauðsyn í umróti
samkeppni og viðskipta. Það
tekst þeim helzt, ef viðleitni
norrænnar samvinnu beinist
að framtaki, er skeri úr um
andlegan þroska og vísinda-
lega menningu. Þá verða
Norðurlönd heild, sem aldr-
ei rofnar, nema veröldin far-
ist.
Þess vegna á draumur-
inn um háskóla og sjúkrahús
allra Norðurlandanna að ger-
ast veruleiki að frumkvæði
merkra leiðtoga. Þá væri unn-
inn frægur og blessunarlegur
norrænn sigur, sem vekti at-
hygli og aðdáun um gervalla
heimsbyggðina og sannaði
mannkyninu og veröldinni,
hvert er ríki Norðurlanda-
þjóðanna í trú og von á
manninn og lífið.
Helgi Sœmundsson.
TÍ6IIISTÚNN
FramhaJd af bls. 25.
svörin voru, hvað sem þau hefðu
gert, eða hætt á eSa þjáðst, hafði
það allt verið tilgangslaust. Honum
fannst hann allt í einu verða ákaf-
lega gamall.
— En setjum nú svo, að þetta
ósennilega gerist? sagði hann.
Selby brosti breiðu kosningabrosi.
— Þá verð ég vafalaust hálshögv-
inn, Tarrant. Það er einnig mjög
sennilegt að ég yrði hálshöggvinn,
ef ég léti til skarar skríða, eins og
þér mælið með, og hið ósennilega
gerist ekki. í einlægni sagt álít ég,
að sérstök aðgæzla frá áttunda
september sé nægjanleg f þessu
máli, en látið mig að sjálfsögðu
vita, ef þér fáið annað skeyti.
— Ég fæ það ekki, sagði Tarrant
stuttaralega. Modesty Blaise myndi
ekki trúa því, að við þyrftum að
láta segja okkur þetta tvisvar.
Selby lét sem hann tæki ekki
eftir því hve stuttaralegt svarið
var og hélt brosinu. — Þá gæti vel
verið að þessi Modesty Blaise og
sveinn hennar, Garvin, heppnist að
sigrast einhvern veginn á óvininum
af eigin rammleik, svaraði hann
léttilega. — Eins og þér hafið sagt,
eru þau afar hugmyndarfk.
Tarrant fann hálsinn á sér herp-
ast saman.
— Það er tíl afar mikils mælzt,
tókst honum að segja, um leið og
hann sneri sér undan og gekk út
úr herberginu.
Tíu mínútum síðar stóð Tarrant
í sinni eigin skrifstofu og horfði
niður á White Hall, meðan hann
skýrði Fraser frá árangri viðræðna
sinna við ráðherrann.
Fraser lagaði á sér gleraugun og
ragnaði hressilega. — Svo við verð-
um bara að sitja á heitum rössun-
um á okkur og horfa á það gerast,
sagði hann svo. — Heldurðu að það
væri til nokkurs gagns ef þú færir
til forsætisráðherrans beint, fram-
hjá Selby?
— Nei. Tarrant sneri frá glugg-
anum. Hann yrði að láta Selby
ráða og þetta er allt saman svo
undarlega ósannað. Jack.
— Ekki fyrir okkur.
— Það er rétt. En af hverju ekki
fyrir okkur?
Fraser starði á hann. — Ja —
vegna þessa skeytis.
— Já. Skeytis, frá Modesty
Blaise. Við þekkium hana og þess-
vegna vitum við hvers virði skeyt-
ið er og við erum sannfærðir. En
hvernig í andskotanum á að sann-
færa stjórnmálamenn. I þeirra aug-
um er þetta einhver dularfull, ung
kona með ákveðna, en ósannaða
glæpafortíð, sem vinnur óbeinlínis
fyrir mig. Tarrant hristi höfuðið. —
Það er ekki hægt að koma því inn
f hausana á þeim hvers virði hún
raunverulega er.
— Þeir vita hvað hún gerði í
Gabrielsmálinu.
— Orð á pappír. Tarrant yppti
öxlum. — Það er óraunverulegt,
eins og saga af stríðshetiu: . . .
þrátt fyrir ákafa skothríðina eyði-
lagði Blank kapteinn, einn síns
liðs, tvö vélbyssuhreiður. Stórkost-
legt ef þú þekkir af reynslunni
hvað það þýðir, en ekkert ef þú
getur séð það sem er tíu sinnum
betra í sjónvarpinu, í hverri viku.
Fraser neri á sér hökuna. — Allt
í lagi, þá er þetta bara skeyti. En
allt það sem gerðist áður.
— Fyrir utan það sem ég sagði
Selby, gerðist ekkert áður en þetta
skeyti kom, annað en Modesty
Blaise og Willie Garvin gáfu þér
einhverja svefndropa og hurfu svo,
og barn sem var skjólstæðingur
Willies hvarf Ifka.
— Minntu mig ekki á dropana,
sagði Fraser fýlulega. — Kristur,
þegar ég minnist þess hvernig ég
sat þarna og sagði henni hvað ég
væri snjall....
— Gleymdu þvf, sagði Tarrant
stuttaralega. — Þig hafði aldrei ór-
að fyrir því að það yrðu settar á
hana þumalskrúfur með því að
ræna barninu. Henni datt það ekki
einu sinni í hug sjálfri. Og þér lán-
aðist býsna vel að komast á hlykkj-
ótta slóðina næstu vikurnar.
Fraser gekk að korti sem lá á
borði úti í horni. Hann bankaði með
löngu töng vinstri handar á Persíu.
— Það endaði allt í Teheran, sagði
hann fýlulega. — Ég myndi segja
að þaðan hefðu þau verið flutt yf-
ir landamærin til Turkmen.
Tarrant staðnæmdist við hliðina
á honum og leit á kortið. — Það
getur verið að þau séu ekki á bak