Vikan - 28.12.1967, Blaðsíða 24

— Lucille? Það vottaði tyrir fyrir-
litningu í rödd Modesty. — Hún er
Garvins höfuðverkur, ekki minn. Eg
tók þátt í þessu með honum fram-
an af, fyrir gamlan kunningsskap,
en nú er hann orðinn of stór upp á
sig. Ég skulda honum ekkert, ég
skulda barninu ekkert.
Karz horfði lengi á hana. —
Farðu með hana burtu, Liebmann,
sagði hann að lokum. — Komdu
svo með Talo og Garvin.
Saga Talos var stutt. Konan hafði
— Svo þú fylgdir henni I nótt?
— Það var tilviljun. Thamar er
varðliðsforingi ( nótt og ég var að
tefla við hann til klukkan tvö. Ég
sá Blaise laumast framhjá fyrstu
skálunum, þegar ég var á leið heim
í minn skála, svo ég fylgdi henni
eftir.
— Haltu áfram.
— Nú, hún fór inn í loftskeyta-
stöðina. Ég sá hana fara og beið í
hálfa mínútu, meðan ég velti því
fyrir mér, hvað vekti fyrir henni.
— Láttu Tvíburana vita, að þeirra
verði þörf, sagði hann.
Big Ben sló tíu. Það rigndi (
London þennan sumarmorgun.
Tarrant sat andspænis ráðherran-
um við stóra skrifborðið hans og
reyndi að geta sér til um, hve mörg-
um sinnum enn hann ætlaði að lesa
þetta stutta skeyti.
Ráðherrann var Roger Selby, ný-
lega útnefndur ráðherra vegna
EFTIR
PETER O'DONNEL
FRAMHALDS-
SAGAN
22. HL.UTI

komið inn í loftskeytastöðina, trufl-
að hann með því að segja honum
að það væri útleiðsla í kraftleiðsl-
unni og slegið hann niður. Þegar
hann rankaði við sér, voru Garvin
og Blaise farin á slást. Tvisvar
reyndi Willie að grípa fram í, með-
an Talo sagði sögu sína, og tvisvar
þaggaði Karz niður í honum með
stuttaralegum fyrirskipunum.
— Jæja, sagði Karz, þegar Talo
hafði lokið sögu sinni. — Staðfestir
þú þetta, Garvin?
— Já! Og ég . . ,
— Hvernig stóð á þv(, að þú
fylgdir Blaise þangað?
— Láttu það þig engu skipta!
Svitinn perlaði á andliti Willies. —
Svo brutust orðin út úr honum, eins
og óstöðvandi flaumur. — Bara
barnið, það er allt, sem ég hugsa
um! Þessi kvensnift lætur sig engu
varða hvað verður um Lucille. Ég
varaði Delgado við henni fyrir
mörgum dögum. Ég sagði honum
það! Það var allt í lagi með hana,
þangað til hún tapaði þarna (
Beirut, nú og svo reyndum við að
stela Watteaumálverkinu og það
gekk allt á tréfótunum. Alla tíð s(ð-
an hefur hún verið stórklikkuð. Þú
hefur séð, hvernig hún hagar sér
við mig.
— Þegiðu. Karz varð að brýna
röddina til að stöðva reiðilesturinn.
Willie dró djúpt andann og strauk
hendinni yfir svitastorkið andlitið.
— Grunað þig, að hún væri
Óheilbrigð? spurði Karz með sinni
eðlilegu röddu.
— Já. Ég meina, að ég vissi, að
ef hún teldi sig hafa tök á að gera
eitthvað, myndi hún engu skeyta
um barnið, til að hrinda því í fram-
kvæmd.
Svo fór ég inn sjálfur. Talo lá
endilangur á gólfinu og hún var að
setjast fyrir framan varatækin.
— Sendi hún ekkert skeyti?
— Hún hafði ekki tækifæri til
þess. Ég rauk beint á hana. Við
vorum farin að slást þrjátíu sek-
úndum eftir að ég kom inn í kof-
ann. Og taktu eftir því! Ég stöðv-
aði hana! Mundu það, ég stöðvaði
hana! Annars væri þessi áætlun
núna komin út um allar trissur. Og
hvað svo um Lucille?
Willie hallaði sér ofurlítið áfram.
I svipnum var blanda af kvíða,
áhyggjum og áskorun, þótt hann
vissi, að svarið gat aðeins orðið á
einn veg.
Utan frá veggnum horfði Lieb-
mann forvitnislega á Karz. Undir
venjulegum kringumstæðum hefði
Karz láíið drepa barnið, en málið
var ekki svona einfalt lengur. —
Blaise-Garvin félagsskapurinn hafði
klofnað, og það svo um munaði, og
Garvin hafði án efa bjargað allri
fyrirætluninni. Á hinn bóginn hafði
Karz tapað flokksforingja ( Modesty
Blaies. Hann hafði tæpast efni á
að tapa öðrum.
— Það kemur ekkert fyrir barn-
ið, sagði Karz eftir langa þögn. —
En það er að sjálfsögðu undir því
komið, Garvin, að þú haldir áfram
að vera Heilbrigður.
— Ég þykist hafa sannað það,
sagði Willie Garvin hörkulega. —
Og hvað um kvensniftina?
— Hún mun sjá um þessa venju-
legu skemmtun. Karz leit snöggt á
Liebmann. — Hvaða tími er heppi-
legur fyrir allar deildir á morgun?
— 1400. Þá tefst dagskráin að-
eins um hálftíma í mesta lagi.
Karz reis á fætur og gekk út,
pólitískra breytinga. Hann var
fjörutfu og átta ára, deyfðarlegur
í framkomu, en bjó yfir kaldri rök-
vísi. í þinginu var hann harðskeytt-
ur og fljótur að ákveða sig. Hann
hafði hæfileika til að kryfja málin
til mergjar og komast að ákveð-
inni niðurstöðu, án þess að láta
aukaatriðin hafa áhrif á sig. Þetta
var hæfileiki sem Tarrant var venju-
lega ánægður með, þótt endrum og
eins leiddi hann til rangrar niður-
stöðu.
Það var nefnilega stundum, sem
þessi erfiðu og flóknu smáatriði
samanlögð voru meira virði en það
sem virtist kjarni málsins og til
þess þurfti mann með ríkt ímynd-
unarafl, og ekki svo lítið innsæi,
að meta allar aðstæður, þegar slíkt
bar að.
Tarrant leizt óefnilega á að ráð-
herrann ætlaði að bregðast rétt við
þessu.
Selby lagði skeytið til hliðar. —
Og þetta skeyti barst mörgum skip-
um á Indlandshafi og Persaflóa í
gærkvöldi?
— Já, ráðherra. Ég fékk það í
hendur klukkan átta í morgun. Ég
sendi það hingað, svo þér gætuð
séð bað um leið og þér kæmuð.
— Hvernig skýrið þér það?
— Fyrst, ef ég má gerast svo
djarfur, hafið þér lesið skýrsluna,
esm ég sendi ásamt skeytinu? Þar
sem bakgrunnurinn er skýrður?
Selby tók skýrsluna upp af skrif-
borðinu og renndi augum yfir hana.
— Já. Yður grunar, að frelsisher
Kuwait sé annað og meira en
skýjaborg Es-Sabahs Solons. Mála-
liðar hafa horfið. Þér senduð tvo
af starfsmönnum yðar. . .
— Fyrirgefið, greip Tarrant fram
24 VIKAN 52- »i.