Vikan - 28.12.1967, Blaðsíða 36

Óskum öllum landsmönnum
glegilegs árs
með þökk fyrir ánægjuleg viðskipti
liðinna ára.
ÞJÓÐLEIKHÚSKJALLARINN
^ngáitjue
?jórœningimt
Framhald af bls. 15.
hafði hún vogað sér í hendur hans, án þess að sýna minnstu varfærni.
Hvað hafði hann átt við með þvi að segja að hann myndi láta hana
borga skuldina seinna? Hverskonar greiðsluforms æskti hann fyrir þá
hjálp sem hann hafði látið i té, og sömuleiðis þá andstyggðarbrellu,
sem hún hafði gert honum áður?
— Að þvi leyti er hann þó frábrugðinn eiginmanni mínum að hann
sýnist ófær um að gera nokkurt góðverk, án þess að heimta greiðslu,
eða sýna höfðingslund, án þess að eiga í því arðsvon, sem er einmitt
eitt af einkennum sanns aðalsmanns. Joffrey de Peyrac, hann var sann-
kallaður höfðingi.
Hún varð að beita sig hörðu til að hafa yfir nafn hans, nafnið sem
hafði búið henni svo lengi 1 hjarta.
— Joffrey de Peyrac!
— Hve mörg ár voru liðin síðan hún hafði leyft sér að vekja upp
minningu hans! Hve mörg ár voru liðin síðan hún hafði gefið upp
vonina um að finna hann nokkurntima í þessum heimi?
Hún hélt að hún hefði særzt ákaft, en nú gerði hún sér ljóst að
von hennar var jafn djúp núna og hún hafði alltaf verið.
Lífið hafði ekki verið fært um að þurrka út minninguna um þetta
dásamlega hamingjutímabil og þó var hún svo gerfrábrugðin nú, þeirri
ungu konu, sem hafði verið de Peyrac greifafrú!
í þá daga vissi ég ekkert. Samt var ég handviss um að ég vissi
allt. Mér fannst fullkomlega rétt og eðlilegt að hann elskaði mig. Hún
brosti þegar henni varð hugsað til þess hvernig hún og de Peyrac
greifi hlytu að hafa iitið út, nú var það ekki annað en mynd, og hún
gat hugsað um hana, án þess að finna til of mikils trega, eins og hún
væri að virða fyrir sér mynd af tveimur ókunnugum verum.
Það var svo lítið sameiginlegt milli íburðarmikils lífs þeirra, hinna
menntuðu hirðmanna, sem höfðu umkringt þau, hins lága sess lávarð-
36 VIKAN 52-tbl'
arins af Aquitaine í konungdæminu, og dularfulls skips, hlöðnu af öt-
flytjendum og sjóræningjum á leið til framandi lands.
— Og fimmtán ár voru liðin siðan þá?
Þetta konungdæmi var nú langt í burtu og konungurinn myndi aldrei
framar finna Angelique de Plessis-Belliére, fremur en de Peyrac greifa-
frú. Hvað konunginn snerti var hann að mnnsta kosti kyrr í sin-u kon-
ungdæmi, meðal strengbrúðanna sinna, í miðju sínu glæsifagra og
glitrandi skríni, Versölum.
En eftir þvi sem skipið leið lengra útá hafið varð mynd Versala
daufari. Smám saman stirðnaði hún og tók á sig ómerkilegan gervi-
svip leiktjalda.
— Nú er líf mitt raunverulega að byrja, sagði hún við sjálfa sig.
Fyrst nú er ég orðin ég sjálf ..... eða í þann veginn að verða það.
Þvi jafnvel á dýrðardögunum við hirðina þjáðist ég alltaf af þeirri
tilfinningu að eitthvað vantaði, eins og ég væri á rangri leið.
Hún stóð upp og horfði út í myrkrið, þangað sem allir sváfu með
sorg sína og þreytu.
Það lá við að Angelique yrði smeyk við þá hvöt að byrja upp á nýtt,
sem hún hafði uppgötvað með sér. Hún gat ekki einfaldlega neitað
fortíð sinni á þennan hátt, hún gat ekki varpað af sér með einum
axlahnykk, öllu því sem orðið hafði til að skapa og móta skapgerð
hennar, hún gat ekki afneitað ástum sínum.......né hatri ........
Og þó var þetta einmitt Þannig. Nú fannst henni að allt hefði verið
tekið frá henni, jafnvel fortiðin. Hún hafði náð þeim áfanga i líf-
inu að hennar eina verðmæti varð ekki frá henni tekið. Það var hún
sjálf. Á ævinni hafði hún skipað mörg hlutverk og ævinlega höfðu
þau verið henni að einhverju leyti andstæð — hún hafði bæði verið
trygg og ótrú, metnaðargjörn og hreinlynd, óhagganleg og undirgefin
— og að lokum, þrátt fyrir allt fann hún til friðar.
Það er eins og ég hafi lifað þetta allt af, til þess að uppgötva sjálfa
mig, dag nokkurn um borð í óþekktu skipi, meðal ókunnugs fólks, á
leiðinni til framandi ákvörðunarstaðar.
— En yrði hún einnig að gleyma Joffrey de Peyrac? Varð hún einn-
ig að skilja hann eftir í fortíðinni?
Söknuðurinn eftir það, sem ást þeirra saman hefði getað verið, nísti
hana eins og rýtingur í hjartað. Myndi ást þeirra hafa sofnað, eftir
því sem árin liðu, eins og hún hafði séð fara fyrir svo mörgum hjón-
um? Eða hefðu þau getað haldið ástinni lifandi, þrátt fyrir allar þær
gildrur sem lífið lagði fyrir þau?
— Það hefði verið erfitt....Ég þekkti hann varla........í fyrsta
skipti viðurkenndi hún það, að þótt hún hefði verið eiginkona Joffrey
de Peyrac, hafði hún að engu leyti skilið hann til fulls. Þau höfðu
lifað saman, fáein, stutt ár, og á þeim tíma hafði Angelique verið nið-
ursokknari í uppgötvun ástarinnar og unaðssemd hennar, sem þessi
mikli aðalsmaður í Toulouse, tólf árum eldri en hún, hafði kennt
henni af svo mikilli natni, en lítið skeytt því að öðlast djúpstæðan
skilning á honum. Henni hafði ekki gefizt tími til að reyna sitt eigið
siðferði eða uppgötva i Joffrey de Peyrac, hinn innsta kjarna skap-
GLAUMBÆR
óskar öllum viðshiptavinum sínum glcðilegs árs og
þaklcar viðskiptin á liðna árinu.
OPIÐ Á GAMLÁ RSKVÖLD OG NÝÁRSKVÖLD
Matur framreiddur
frá kl. 7 báða dagana.
Skreyttir salir.
MÁNAR
leika
og
syngja.
GIAIIMBÆR