Vikan - 08.08.1968, Qupperneq 49

Þotuflug er ferðamáti nútímans
ÞJÓNUSTA HRAÐI ÞÆGINDI - HVERGI ÓDÝRARI FARGJÖLD
/ N
Nútíminn gerir fyllstu kröfur
til hraða og þæginda á ferða-
lögum og þota Flugfélagsins
uppfyllir þær. Ferðin verður
ógleymanleg, þegar þér f Ijúgið
með Gullfaxa. 13 þotuferðir
vikulega til Evrópu í sumar.
V ________________________________)
FLUGFÉLAG ÍSLANDS
FORYSTA f ÍSLENZKUM FLUGMÁLUM
sú trú varð ekki auðveldlega frá þeim tekin og þeir álitu hinn fyrir-
hugaða leiðangur inn i landið, fyrirheit um ævintýri og hlökkuðu
til.
KAFLI 47.
— Hvar er presturinn? spurði Florimond.
— Hvaða prestur?
— Faðir d’Lesdiguiére.
Spurningin kom róti á huga Angelique. Hvernig átti hún að út-
skýra fyrir -þessum hjartahlýja dreng að kennari hans og félagi hefði
verið hengdur. Hún hikaði, ,en það var eins og Florimond skildi hana
og gleðisvipurinn hvarf af andliti hans og hann starði út í fjarskann.
— Það var slæmt, sagði hann. — Ég hefði haft gaman af að hitta
hann aftur.
Hann settist á klettinn við hliðina á Cantor, sem kroppaði annað
slagið í gítarstrengina og Angelique tyllti sér hjá þeim. Það var kom-
ið langt fram á kvöld og Florimond og Cantor, sem voru vel kunn-
ugir hér, höfðu farið með hana i gönguferð og sýnt henni heillandi
vikur og hella í þessu einkennilega landi. Saman höfðu þau upp-
götvað þessa óendanlegu strandlengju, sem teygði sig út í hafið,
eins og armar á kolkrabba; þar skiptust á bleikir klettar og græn-
ir skagar, sem smækkuðu i fjarska, þar til þeir voru ekki stærri en
snákar eða fljótandi álar. Þetta var sannkallað griðland, Þessir litlu
flóar og víkur, þar sem hver íbúi og hver fjölskylda gat fundið sér
lén, sitt eigið friðarsvæði, stað Þar sem hv,er og einn gat veitt sinn
eigin fisk og villibráð.
Milli skógi vaxinna eyjanna hrisluðust dökkir skuggar yfir glamp-
andi hafflötinn. Strendurnar voru mjög margbreytilegar, stundum
rauðar, stundum bleikar eða jafnvel hvitar, eins og sú, sem var
íyrir neðan einkavirki de Peyracs greifa. Þetta var víðáttumikill
snjóhvítur sandur sem öldurnar skoluðu ljúflega og Þar sem Þær
tóku land var sandurinn hunangsgulur á litinn.
Honorine hljóp til og frá og týndi upp skeljar, síðan bar hún þær
til Angelique og lagði þær við hné hennar.
— Pabbi sagði mér að Charles-Henri væri dáinn, hélt Florimond
áfram. — Drekar konungsins drápu hann, var það ekki?
Angeiique drjúpti þegjandi höfði.
— Drápu Þeir líka föður d’Lesdiguirée?
Og þegar hún svaraði ekki dró ungi maðurinn sverð sitt úr slíðr-
um.
— Mamma, sagði hann með ofsa. — Viltu að ég sverji þess eið
að hefna þeirra beggja. Viltu að ég sverji að unna mér aldrei hvíldar,
fyrr en ég hef drepið hvern franskan hermann, sem fellur mér í
hendur? Ég hefði gjarnan viljað þjóna konunginum, en þetta er of
mikið. Ég get aldrei íyrirgefið honum dauða litla Charles-Henri.
Ég skal drepa þá alla.
— Nei, Florimond, sagði hún. — Nei. Þú mátt aldrei sverja þann-
ig eið eða segja neitt þvílíkt. Hvað gerist ef þú svarar ranglæti með
hatri? Eða glæp með hefnd? Hvert leiðir það þig? Aðeins til frek-
ara ranglætis og hefndar. Og þá hefst vítahringurinn stöðugt að
nýju.
— Svona tala konur, svaraði Florimond og nötraði af sorg og
niðurbældri reiði.
Hann hafði alltaf haft trú á að allt í lífinu breyttist til betri vegar
að lokum. Ef maðurinn var fátækur þurfti hann ekki annað til að
verða rikur en áætla og framfylgja áætlununni; og ef menn voru
svo öfundsjúkir út í aðra menn, að þeir reyndu að eitra fyrir þá
þurfti ekki annað en hugsa skýrt og bjarga sér þannig úr klóm
dauðans. Til þess að finna föður og bróður, þegar þeir voru horfnir,
þurfti ekki annað en fórna öllu og fara að leita að þeim, þá var
öruggt eða þeir myndu báðir finnast fyrir eitthvert kraftaverk, heilir
á húfi. Nú i fyrsta sinni á ævinni stóð hann augliti til auglitis við
ótrúlega og óbreytanlega staðreynd; fráfall Charles-Henri.
Öll réttindi áskilin, Opera Mundi, París.
31. tbi. VIKAN 49