Vikan - 29.08.1968, Qupperneq 30

RAFTÆ K I
HEIMILISTÆKI
V-ÞÝZK GÆÐAVARA
Innbyggðif ísskápar. — Cldavólasettt. — Eldavélar. — Eldhúsviftur. —
Uppþvottavélar. — Reyklitaða glerið á ofnhurðum og eldhúsviftum
gerir útlitið mjög stílhreint og fallegt.
HÚS OG SKIP
Laugaveg 11. — Sími 21515.
NÝ SENDING
Amerískir
nælonsloppar
Nælonslopparnir, sem þér fá-
ið hjá okkur, eru eflaust beztu
og fallegustu slopparnir, sem
völ er á.
_____________________________y
Hafnarstræti 19.
Síðasta tækifærið
Framhald af bls. 11
og svo sá hún hann koma. Hann
gekk rösklega í áttina til hennar
og horfði á stólaröðina, tómu
stólan við hlið hennar. Uss! Burt
með þig. Hún hló glaðlega og
veifaði fætinum. Hlátur hennar
var töfrandi og hún vonaði að
hann heyrði til hennar.
En hann lét að minnsta kosti
ekki á því bera, heldur virti stól-
ana fyrir sér, þóttist algerlega
áhugalaus, þangað til hann ákvað
sig og settist í stólinn sem stóð
næst henni. Aha! Þar kom að
því. Það var þá einhver von úr
því að hann kom þessum skref-
um nær....
Hún lét sem hún tæki ekki eft-
ir honum, en hallaði sér aftur á
bak, með þreytusvip. Hún veif-
aði fagurlega löguðum fætinum,
með rauðu tánöglunum, sem
hafði lokkað til sín litla kjöltu-
rakkann, stakk tánum við og við
niður í volgt vatnið. Án þess að
horfa í áttina til hans var hún
þess meðvitandi að hann teygði
úr sér og sneri sér á hliðina,
þannig að hann sneri að henni.
Þetta var að lagast. Hve lengi
átti hún nú að bíða, þangað til
heppilegt væri að taka upp síg-
arettu, og fálma í töskunni eftir
eldi?
Hún beið enn um stund. Tón-
listin úr „Madame Butterfly",
hljómaði frá útvarpinu. Við og
við stakk hún' hendinni niður í
vatnið og skvetti nokkrum vatns-
dropum yfir gullinbrúnan líkama
sinn. Ætti hún að gefa frá sér
svolitið hljóð? Hún vissi að hann
lá þarna, án þess að hafa af
henni augun. Hún horfði í speg-
iiinn. Var hann yfirhöfuð með
opin augun? Sólgleraugu leyna
slíku. En hann hlaut að vera
með opin augu, hann var að
reykja! Hann gat ekki reykt með
lokuð augu, eða var það?
Nú hlaut eitthvað að ske á
næstu mínútum.
Og er ég ekki dásamleg sjálf?
Brún, allt að því svört, hunangs-
mjúk húðin glóir við endurskin-
ið frá hvítu bikini. Hún hafði
verið að köfnun komin í hitan-
um hjá hárgreiðslukonunni um
morguninn, en það hafði borið
tilætlaðan árangur. Svart hárið
féll í mjúkum bylgjum yfir axl-
ir hennar og fram með eyrunum.
Hann hefir tekið eftir því sem
ég er að lesa. „Madame Bovary“,
klassisk en veraldleg saga. Það
er bezt að lyfta henni upp, svo
hann geti séð titilinn, og leggja
hana svo niður aftur. Láta hann
sjá að ég sé orðin þreytt á lestr-
inum. — Þreytt á öllu. — Til-
búin í allt. — Gott eða vont!
Þegar að því kemur... En það
er bezt að láta allt ske á sem
eðlilegastan hátt. — Bezt að
þurfa ekki að róta í töskunni,
losna við að hrista úrið með
undrandi augnaráði og spyrja
hvað klukkan sé. Bara að þetta
komi af sjálfu sér, — hlýlegt
bros, og svo hið dásamlega fram-
hald. Hikandi spurningar, til-
raun að fá að vita allt um hvort
um annað. — Svo já, þér búið í
London? Ó, já! Rétt eins og það
væri eitthvað ævintýralegt ein-
mitt við það. Og svo. — Jæja
eigið þér engin systkin. Ég á
fjóra bræður og tvær systur. En
alltaf væru það samt augun og
brosandi varirnar, sem töluðu
sínu máli, þótt talað væri um
algenga hluti. Nú yrði bundinn
endi á allar leiðindaheimsóknir
í söfn og sögulega staði, á ein-
manaleikann. Nú biðu hennar
veitingahúsin, spilavítið.... og
svo á eftir.... Hikandi kveðju-
koss, en svo hinn kossinn....
fullkomni kossinn, ökuferð í
gegnum korkskóginn til Evora
eða einhvers annars þorps. Hik-
andi spurningar um hótelher-
bergi. Og svo — reikningurinn;
hver borgaði, hver þáði...?
En drottinn minn dýri, maður-
inn var staðinn upp. Var hann
að fara? Hjarta hennar tók kipp.
Nei, hann gengur aðeins letilega
að laugarbarminum, virðir fyrir
sér alla þessa dökkbrúnu Costa,
Sousa, Ferreira, sem svamla í
vatninu eins og krokódílar, upp-
blásnir og belgingslegir, hreykn-
ir eins og kalkúnhanar.
Var hann að hugsa um að
synda? Nei, aftur var þetta rangt
til getið. Hann beindi augunum
að veggnum fyrir ofan höfuð
hennar, og settist svo í stólinn
sem stóð næstur henni. Ekki eitt
einasta orð. En hún var viss um
að hann sneri sér að henni. Hún
hélt niðri í sér andanum. Horfði
niður eftir sér og passaði að
snúa andlitinu beint frá.
En hann sagði ekki eitt ein-
asta orð.
Þetta fór að verða nokkuð
vandræðalegt. Almenn háttvísi
krafðist þess að hann ávarpaði
hana. Hann hlaut að gera það,
þetta var hrein ókurleisi. Hún
dró andann djúpt að sér, svo
brjóst hennar hvelfdist. En það
virtist ekkert ætla að rjúfa þessa
óþolandi þögn. Henni fannst þau
vera búin að liggja þarna í heila
eilífð. Meðan mínúturnar snigl-
uðust áfram, hugsaði hún að
annaðhvort þeirra yrði að gera
eitthvað. Hún rétti út höndina
til að loka fyrir útvarpið, nei, til
að útiloka Puccini og finna eitt-
hvað annað, eitthvað fjörugra.
Allt í einu greip hann um hönd
hennar. Hún sneri sér snögglega
að honum.
— Nei! sagði hann. Góða, —
ekki loka fyrir Puccini... Þetta
er svo fallegt. Ég dáist að slíkri
hljómlist. Hljómlist og vatn.
Vatnið þarfnast hljómlistar. Út-
varpið mitt hefir nefnilega verið
bilað í nokkra daga.
Hún yppti öxlum og píndi
hálfskælt bros fram á varir sín-
30 YIKAN 34- tbl-