Vikan - 12.09.1968, Blaðsíða 31

FRAMHALDSSAGAN
4. HLUTI - EFTIR JOHN BURKE
En hann hafði svo sem alltaf
| heyrt að giftar konur væru öðr-
j um verri.
Hann fann daufan ilm af beik-
! oni. Hann andaði að sér ilmin-
j um. Hann gat svo sem ekki
kvartað, lambslærið hafði verið
gott og saðsamt.
Hann litaðist um í risinu. Það
var svolítið tómlegt þessa stund-
ina, en það var hægt að breyta
því á skammri stundu í allra
vistlegasta heimkynni. Það þurfti
ekki annað en ofurlítið imynd-
unarafl. Hann teygði úr sér í
rúminu með hendurnar undir
höfði. Hér gæti hann legið að
eilífu. Nokkrar bækur, mik:ð af
mat og reglulegar heimsóknir
fegurstu konunnar í heiminum,
— já, það væri rétt við hans
hæfi.
Raunveruleikinn í gær hafði
verið stórkostlegur. Draumar
hans síðustu nótt höfðu verið
enn stórkostlegri, ef til vill vegna
lambslærisins. Dagdraumar hans
nú voru íburðarmiklir.
Honum flaug í hug að snúa
aftur til verksmiðjunnar.
Hann velti sér á hliðina og
hætti að hugsa um það.
Tíminn leið án þess að hann
tæki beinlínis eftir því. Dyr opn-
uðust niðri og hann heyrði Ro-
bert mótmæla enn.
— Nei, heyrðu nú. Þú veizt
fullvel að ég verð að vera stund-
vís, ef ég ætlast til þess að starfs-
fólk mitt mæti líka á réttum
tíma.
Gerðu það samt! Harriet
var andstyggilega lokkandi.
— Elskan mín — veiztu hvað
klukkan er?
Nú hlutu þau að vera beint
fyrir neðan stigann, og stiga-
gangurinn magnaði raddir þeirra.
— Nú verð ég að fara. Láttu
þér nú líða vel í dag, ég skal
hringja og láta þig vita hvenær
ég kem.
Síðan var útidyrunum skellt,
eins og Robert væri beinlínis að
bjarga sér á flótta út úr húsinu.
Ambrose sveiflaði sér fram úr
og gekk út að gaflglugganum,
S3m var að hálfu hulinn undir
vindskeiðunum. Með því að
þrýsta andlitinu að gluggakarm-
inum gat hann horft skáhallt
niður á Jagúarinn, þegar hann
rann mjúklega út úr bílskúrnum,
niður að hliðunum. Þegar hann
sveigði út á götuna, nam lög-
reglubíll staðar við götuna hin-
um megin og óeinkennisklædd-
ur maður hallaði sér út og gaf
Robert stöðvunarmerki.
Ambrose yppti öxlum. Ef þeir
ætluðu að reyna að láta Robert
Blossom anda í poka á þessum
tíma sólarhringsins, myndu þeir
áreiðanlega verða fyrir von-
br.’^ðum. Robert Blossom var á
allun hátt bindindismaður; jafn-
vel hans eigin kona hafði engin
áhrif á hann og slíkur maður
hlaut að vera templari allra
templara.
Ambrose gekk að lúgugatinu
og opnaði það. Hann gægðist
niður. Harriet var á ferli um
ganginn niðri, en nokkra stund
kom hún ekki í ljós. Svo kom
hún upp stigann og stefndi í átt-
ina að svefnherberginu.
— Góðan daginn, frú Bloss-
om, sagði Ambrose.
Harriet gekk á dyrakarminn.
— Þú. Ég hélt þú værir far-
inn.
— Ég svaf yfir mig, sagði Am-
brose. Hann lá á einhverju með
hægra hnéð, sem særði hann.
Hann færði sig til og komst að
raun um að hann hefði legið á
nauðkroppuðum lærleggnum.
Hann rétti beinið fram yfir lúgu-
gatið og sleppti þvi. Þetta var
gott kjöt.
Harriet greip beinið ósjálfrátt
með sneggri hreyfingu en hann
hafði átt von á. — Þú áttir að
fara með þetta heim og éta það
þar.
— Heima er hvar hjartað er.
— Þú — þú hefur klifrað inn
aftur.
— Þvert á móti, sagði Am-
brose. Ég fór aldrei.
Þér er ekki treystandi. Þú
ert einfaldlega....
Hún snöggþagnaði, þegar hún
heyrði lykli stungið i aðaldyra-
skrána. I æði gaf hún Ambrose
bendingu um að loka lúgunni.
Hann lokaði henni varlega, nema
hvað hann lét það eftir sér að
hafa ofurlitla rifu til að skima
í gegnum.
R bert kom þjótandi aftur inn
í húsið. — Elskan — Harriet!?
Harriet rétti úr sér og gekk
aftur niður stigann með öllum
þeim virðuleik, sem hún hafði
yfir að ráða. Niðri greindi Am-
brose tvær mannverur, aðra í
regnfrakka með belti, en hina í
löcreglubúningi. Robert hlaut að
vera einhvers staðar í útjaðri
sviðsins, því hann kynnti gest-
inn og konu sína, áður en Harri-
et var komin alla leið niður.
Konan mín. Elskan, þetta
er Dylan leynilögregluforingi.
Sá óeinkennisklæddi rétti kurt-
eislega fram höndina. Harriet
ætlaði að taka í framrétta hönd
hans og otaði að honum lær-
leggnum. Hann tók við honum
og leit á hann.
- Mmm. Einhver á góðan og
stóran hund.
Ég ætlaði að fara að gera
súpu, sagði Harriet og tók aftur
við beininu. Komið þér sælir,
herra Dylan.
Komið þér sælar, frú Bloss-
om. Dylan hafði háa, söngræna
rödd og hefði vel getað sungið
undir stjórn Roberts að kvöld-
lagi. Óhó, hugsaði Ambrose
drjúgur með sér, einn af þess-
um.
—- Herra Dylan langar að
spyrja okkur nokkurra spurn-
inga um unga manninn, þennan
Tuttle, sagði Robert.
— Tuttle?
— Já, Tuttle, sagði Dylan mis-
kunnarlaust með hárri röddu. —
Um hvaða leyti fór hann héðan
í gærdag?
Hver?
Ambrose Tuttle, sagði Dyl-
an, — og gerið svo vel að svara
hægt — aðstoðarmaðu’- minn
hér kann ekki hraðritun.
Ambrose Tuttle. bergmál-
aði Harriet skiln'ngssÞó.
Ambrose lokaði lúgunni al-
gjörlega, lagðist á gólfið við
Pliðina á henni og hlustaði. Ryk
safnaðist í nasir honum, en hann
ætlaði sér alls ekki að hnerra.
Líf hans var meira virði en svo.
Hann var ofsóttur konungssinni,
glæstastur allra riddaranna og
hinir miskunnarlausu rannsókn-
ardómarar voru að pynda kon-
una, sem hann elskaði, til sagna.
En hún myndi reynast sterk og
trú.
Það væri illa komið fyrir hon-
um ef svo reyndist ekki.
- Ungi maðurinn sem ég
sendi hingað til að gera við
saumavélina, sagði Robert hægt
og þolinmóður. Hann kom aldrei
til verksmiðjunnar.
Hann kom ekki heldur í morg-
un, staðfesti Dylan.
— Og þessi verkfæri eru verð-
30 VTKAN 156 tbl-
mæt, sagði Robert. — Það er
eins og ég segi, unga kynslóðin
ber ekki minnsta skyn á eigna'r-
rétt, ekki minnsta skyn.
Hann kom aldrei hingað, sagði
Harriet.
— Þarna sjáið þér, sagði Ro-
bert. — Hann strauk með verk-
færin.
— Klambrarinn, sagði Dylan.
— Það er fyrirlitlegt. Skelfing
er ég sammála yður, unga fólk-
ið gerir sér enga grein fyrir
verðmætum. Og hann kom ekki
einu sinni hingað? Nú, nú, það
er ákaflega dularfullt mál og
óráðin gáta.
— Hvað eruð þér að tala um?
— Ah, sagði Dylan, — ah!
Honum gazt ekki að þessum
gleiðgosahætti. — Klukkan tvö
í gærdag, hélt hann áfram, —
sté ungur maður, sem svarar til
lýsingar á Tuttle — með verk-
færatösku, ef yður væri sama —
af rauðu mótorhjóli og spurði
nýlenduvörukaupmanninn á
horninu hvar þér ættuð heima.
Það er nefnilega ekkert númer
á húsinu. Hann flissaði. — Hugsa
sér að ég skuli segja ykkur það!
Og það eru ekki nema þrjátíu
metrar frá verzluninni og hing-
að, en — þér segið að hann hafi
aldrei komið hingað.
— Það er rétt, sagði Harriet.
Ambrose brosti ánægjulega
með sjálfum sér. — Já, sterk
ætlaði hún að reynast. Dásam-
leg kona. Frábær ástmær. Og
ástmær, sagði hann við sjálfan
sig, var fyllilega virðuleg nafn-
Hin gullna rödd hans
heittelskuðu kvað við
undir lúgugatinu.
Hvílík ununaðheyra
þessa rödd eftir að
hafa hlytt á rödd
lögreglumannsins.
gift nú til dags. Hann lét fara
ögn betur um sig og beið eftir
að þessir andstyggilegu rann-
sóknardómarar héldu áfram sinni
fúlu yfirheyrslu.
Dylan smellti með fingrunum.
Ambrose heyrði þennan glögga
smell og gerði hvorttveggja í
senn að öfunda og hata mann-
inn. Hann gat sjálfur ekki búið
til nema ofurlítinn þyt og einu
sinni hafði hann rifið sig illa
með þumalfingursnöglinni.
— Stórkostlegt! tónaði Dylan.
— Ef til vill hefur hann bankað
hér, en þér ekki heyrt til hans.
— Ég hlyti að hafa heyrt til
hans.
— Þú sagðist hafa sofnað,
elskan, sagði Robert.
— Ég?
— Já. Þegar ég kom heim í
gærkvöldi varstu úti að ná mér
í mat og það var orðið fram-
orðið og —.
— Það var eftir. . . .
— Eftir hverju, frú Blossom?
spurði Dylan kvikindislega.
— Eftir fjögur.
— Óhó, sagði Dylan. — Ég
hata allt dularfullt. Ég á við að
hafi hann ætlað að stir ga af með
áhöldin, hversvegna lagði hann
þá lykkju á leið sína til að spyrja
kaupmanninn hvar þér ættuð
heima?
— Þegar þér náið honum,
sagði Harriet, — getið þér spurt
hann að því, herra Dylan.
— Ég skal gera það. Það mun
ég gera, hafið ekki áhyggjur af
því. Ég geri ekki annað en hugsa
um hann, hann kom nefnilega
eklri aftur til herbergis síns. Ég
fór þangað og gætti að þvi.
— Eruð þér búinn að því?
— Löngu búinn, sagði Dylan
með réttlætanlegu stolti þess,
sem er önnum kafinn við að
sópa göturnar meðan aðrir liggja
aftur á bak og gapa upp í loftið.
— Já, þið ættuð að sjá her-
bergið hans, það ættuð þið að
gera. Allar „sjálfsnáms" bækurn-
ar og tómu kornflex pakkana.
Hvernig fólk getur lifað!
— Andskotans svín er þetta,
hugsaði Ambrose með sjálfum
sér. Illgjarnt og fyrirlitlegt
svin.
— Já, sagði Dylan. Ég hef
augastað á þessum. En ætli þetta
verði ekki að duga að sinni.
Röddin dofnaði, þegar hann
gekk í burtu, Ambrose gat sér
þess til að þau væru öll á leið
til setustofunnar. Hann heyrði
óljóst að Dylan sagði: — Svo,
frú Blossom, úr því að hann
hefur aldrei komið hingað er
saumavélin yðar enn biluð, er
það ekki? Svo heyrðist fjarlægt
og mjúkt suð úr vélinni, þegar
Dylan kom við fótafjölina.
— Ég — mér tókst að laga
hana sjálf, sagði Harriet.
— Skrýtið.
— Konan mín er dugleg, herra
Dylan, sagði Robert. Ambrose
hleypti í brýrnar. Trúnaður
Harriet var eitt. Trúnaður Ro-
berts var annað. Hann gat vel
komizt af án Roberts.
— Konur eru alltaf að verða
svo snjallar og duglegar. Jæja,
verið þér sælar, frú Blossom.
— Verið þér sælir, foringi.
— Bless, elskan, sagði Robert.
Bless, elskan.
Aftur lokuðust aðaldyrnar.
Aftur fór Ambrose að risglugg-
anum. Hann horfði á Robert og
lögreglumennina tvo ganga nið-
ur að hliðinu, sér til skelfingar
og ama sá hann einnig glampa á
rautt fyrir neðan sig, bak við
runna. Það var mótorhjólið hans.
Það þurfti ekki annað til en að
einhver þeirra gengi ofurlítið til
hliðar og skyggndist upp með
húsinu.
Með mestu varfærni opnaði
Ambrose gluggann, það marraði
í hjörunum, hann stirðnaði upp.
— Við finnum hann, herra
Blossom. Há rödd Dylans barst
upp að glugganum. — Við finn-
um hann — og verkfærin yðar.
Þessum náungum verður alltaf
eitthvað á í messunni. Það er
furðulegt, hvað getur orðið þeim
að falli. Smáatriði. Járnbrautar-
farmiði, lokkur úr hári, ýmis-
legt þess háttar. Það verður eitt-
hvað til að koma okkur á spor-
ið. Ég er góður að rekja spor.
Þeir skildust. Robert sté inn í
Jagúarinn sinn og lagði af stað
niður eftir götunni. Dylan og
lögreglumaðurinn gengu að lög-
reglubílnum. Það var ekkert
þreklegt og áhrifamikið við
þennan Dylan, einmitt þvert á
móti; hann var einn af þessum
skuggalegu, hálu og leiðinlegu
lögreglumönnum. Hann myndi
hafa mikla sadistiska ánægju af
því að sjá Ambrose dreginn um
göturnar í skítakerru, þegar þar
að kæmi. Skítakerra — heyrði
hún annars ekki til horfnum
tímum undir slíkum kringum-
stæðum? En hvernig sem það nú
var, myndi Dylan finna ein-
hverja leið til að draga hann á
einhverju eitthvað.
Hin gullna rödd hans heitt-
elskuðu kvað við undir lúgugat-
inu. Hvílík unun að heyra þessa
rödd eftir að hafa hlýtt á rödd
lögreglumannsins.
En það varð að viðurkennast
að nú sem stóð var hún hreint
ekki vingjarnleg.
—- Jæja, þú þarna uppi! Ut!
Ambrose fikraði sig hægt að
lofthleranum. Hann leit á hler-
ann, fullur ásökunar.
— Ambrose, heyrirðu til mín?
Hann beið. Eftir fáein andar-
tök heyrði hann skúffurnar í
kommóðunni dregnar út. Stutt
þögn og svo tók lofthlerinn að
lyftast. Harriet ýtti á hann að
neðan.
Ambrose beið. Hann hreyfði
sig ekki, þar til hún hafði höfuð
og axli’’ í gegnum gatið. Að þessu
sinni hafði hann rétta tímasetn-
ingu. Það var enginn vafi á því.
Hin ljósa greifafrú var að klifra
upp veggi hallarinnar, hékk nær
dauða en lífi yfir botnlausu ginn-
ungagapi. Menn kardínálans
komu þjótandi eftir virkisveggj-
unum og það glampaði á sverðs-
eggjarnar í sólinni. Aðeins einn
maður gat nú bjargað henni. Að-
eins einn gat barizt við alla
sverðfimustu menn Frakklands
og haft sigur.
D‘Artagnan!
Hann bar af sér lag með yfir-
náttúrlegri lagni og kastaði þeim
fyrsta frá sér, síðan öðrum og
þeim þriðja út fyrir virkismúr-
ana — gaf þeim fjórða olnboga-
skot, svo hann hrundi útyfir.
Svo slöngvaði hann sterkum
handleggjum sínum utan um ást-
ina einu og lyfti henni nær því
í öngviti upp í öryggið í efsta
turni kastalans.
— Greifafrúin mín!
— Mmm, sagði greifafrúin. Og
fimm mínútum seinna sagði
Harriet græðgislega og ánægju-
lega. Mmmmmmmmmm!
Sólarbirtan jókst meðan geisl-
arnir fikruðu sig í kringum hús-
ið. Þeir komust fyrir hornið og
náðu að lokum inn í gegnum
risgluggann og beint í aug-
un á Ambrose, svo hann varð
að leggjast á hliðina. Harriet
kyssti öxlina á honum.
Greifafrúin kyssti hina öxlina.
D‘Artagnan sagði: Já það
var eitt — ....
Já, sykurmolinn minn?
Hesturinn minn, sagði D‘
Artagnan. Hann er bundinn
þar sem. ... Ég meina, sagði
Ambrose, — að mótorhjólið mitt
liggur enn upp við húsið. Það
gæti einhver tekið eftir því.
Þú verður að fjarlægja
það. Þegar þú ferð. Þegar þú
hverfur út úr lífi mínu, sagði
greifafrúin. Og Harriet sagði: —
Það er eins gott að þú hypjir
þig strax.
— Meinarðu það?
— Já, ég meina það.
Hálftíma seinna fór Harriet
niður í bílskúrinn og náði í væna
kaðalhönk. Hún fór með hana
upp í risið til Ambrose og hann
lét annan endann síga út um
gluggann. Hún batt hann ræki-
lega utan um mótorhjólið og
saman drógu þau það upp eftir
húsgaflinum og inn í gegnum
risgluggann.
5.
i
Hávaðinn í höfðinu á Robert
fór síhækkandi.
í fyrstu vísaði hann þessu frá
sér sem tímabundinni skynvillu.
Um veturinn hafði hann haft að-
kenningu að kvefi og annarri
slæmsku í öndunarfærum og
eyrnagöngum og þá hætti hon-
um til að heyra allskonar suðu
og söng, sem kom sér ákaflega
illa, þegar hann var að stjórna
hljómsveitunum. Það var ekki
vetur núna, en hann gat hafa
andað ofan í sig einhverri flyksu
í verksmiðj unni eða orðið sér
úti um kvef einhversstaðar.
En smám saman varð honrnn
ljóst, að þessi hljóð voru af allt
öðru sauðahúsi. Aldrei fyrr hafði
kvef komið honum til að finn-
ast hann heyra eitthvað detta á
nóttimni og reyndar líka á
kvöldin.
Framhald í næsta blaði.
86. tbi. VTKAN 31