Vikan - 27.11.1969, Blaðsíða 39

Harirttarkai'Íir
INNI
OTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
ýhhi- & 'Ktihuriir H □. VILHJÁLMBSDN
RÁNARGÖTU 12 5IMI 19669
BÚSÁHÖLD
LAUGAVEGI 59 SlMI 23349
ingu hjá leikklúbbnum, og þar
sem hún hafði mikla kímni-
gáfu, hló Claes. Hún vissi að
þetta var langt frá því að vera
fallegt af henni, en hún varð að
láta hann taka eftir sér. Og það
gerði hann reyndar; þau döns-
uðu marga dansa saman.
Svo dansaði einhver skógardís
í sægrænum kjól framhjá þeim
og leit löngunarfullum augum á
Claes.
■—■ Hver er þetta, — þessi
stúlka í græna kjólnum?
— Hver? — já, hún. Þetta er
Elsa von Holt.
- Hún er afskaplega lagleg,
sagði Elisabeth vingjarnlega.
- Ja-á, svona nokkuð. Hann
virtist ekki hafa neinn áhuga á
henni. — Heyrðu, þú geymir
dansinn fyrir kvöldmatinn handa
mér, sagði hann, — gleymdu því
ekki!
Svo var hann neyddur til að
dansa marga skyldudansa, en
henni var alveg sama. Henni var
líka sama þótt hún sæti yfir tvo
dansa. Hún vissi að kvöldverðar-
dansinn dönsuðu menn við þá
stúlku, sem þeir höfðu áhuga á.
Og Claes hafði valið hana
Svo kom lúðraþyturinn. Móðir
Claes sigldi út á mitt gólf og
klappaði saman höndunum.
Og nú, dömur mínar og
herrar, kemur Öskubuskudans-
inn! Herrarnir fara í röð og snúa
baki við, svo taka dömurnar af
sér annan skóinn og setja hann
út á gólfið. Svo velja þeir skó,
og dansa við eiganda hans kvöld-
i'erðardansinn! Svona nú, allir
herrarnir eiga að snúa sér við.
Eínt! Úr skónum, stúlkur mínar!
Stúlkurnar hlupu til og það
varð mikið fliss og pilsaþytur.
Elisabeth stóð ein. eins og stein-
runnin, þetta var ægileg mar-
tröð.
— Eg get ekki farið úr skón-
um, hugsaði hnn. Hvað átti hún
að gera. Flýia? En dyrnar voru
í hinum enda salarins.
— Elisabeth, farðu úr skón-
um! kallaði frú Gripenhjelm,
ákveðinni röddu.
Eins og í blindni flýtti hún sér
að stúlknahópnum, lyfti fætin-
um úr skónum, og reyndi að láta
bera eins lítið á sér og mögulegt
var; svo smeygði hún sér bak við
hópinn.
Og þarna á gólfinu, innan um
gyllta, silfurlita og allavega lita
silkiskó var skórinn hennar
hryllilegur, eins og honum hefði
verið fleygt þarna af vangá, eins
og þetta væri gamall skór, sem
bundinn hefði verið aftan í
brúðarvagn. Enginn myndi taka
þennan skó, allra sízt Claes, og
hún myndi örugglega standa ein
eftir á gólfinu! Hún gat bara
hreinlega ekki viðurkennt að
eiga þennan andstyggilega skó.
Það myndu allir furða sig á því
að nokkur stúlka gæti farið í
slíka skó!
— Og nú, herrar mínir, er
ykkar að velja! kallaði frúin
glaðlega.
Elisabeth gat ekki fengið sig
til að horfa á þetta. Hún sneri
sér við og þóttist vera að skoða
fjölskyldumálverk á veggnum.
Hljómsveitin lék vals, og hún
heyrði hlátur og mikinn hávaða
fyrir aftan sig.
Henni fannst að hún hefði
staðið þarna heila eilífð, þegar
sagt var fyrir aftan hana: — Er
ég svo heppinn að þetta sé yðar
skór? Kristian Alkman stóð með
skóinn hennar í hendinni.
Hún sneri sér við og kinkaði
kolli, án þess að segja nokkurt
orð.
— Fínt, sagði hann. — Og svo
getum við borðað saman í ró og
næði.
En ég var búin að lofa að
borða með Claes, hugsaði hún.
Hún leit í kringum sig og sá að
Claes var að dansa við Elsu von
Holt. Skórnir hennar voru úr
silki og eins á litinn og kjóll-
inn. Við verðum þá fjögur sam-
an, hugsaði hún, — það verður
að hafa það. Hljómsveitin hætti
að leika og allir þyrptust að
borðsalnum.
Elisabeth hikaði andartak, hún
ætlaði að sjá hvað Claes gerði.
Hann sá hana ekki fyrr en hún
rétti fram höndina, þegar hann
var á leið inn í salinn. — Halló,
sagði hann, um leið og hann
leiddi Elsu inn. Hún leit við, og
Elisabeth heyrði hann segja:
Hún? Þetta er ein af ungmeyj-
unum í nágrenninu.
Og svo: — Drottinn minn,
þvílík þrengsli. Við náum í disk-
ana okkar og setjumst svo upp í
stigann.
Hann hafði greinilega gleymt
því sem hann sagði, þegar hann
dansaði við hana, fyrr um kvöld-
ið. Það var allt búið, — hafði
aldrei byrjað! Allar vonir henn-
ar voru brostnar. — Ein af ung-
meyjunum í nágrenninu!
Herrann hennar tók um oln-
bogann á henni og leiddi hana
inn í borðsalinn. Hún var svo
óhamingjusöm að hún tók ekk-
ert eftir því að einhver steig of-
an á hana, en Kristian Alkman
tók eftir því.
— Ég geng á undan og ryð
okkur braut, sagði hann, —- ég
vil ekki láta troða yður undir.
Þá fyrst fór hún að virða hann
fyrir sér. Hann er stórglæsileg-
ur, hugsaði hún, og það birti
svolítið yfir henni. Hann hló
glaðlega, og það skein í hvítar,
sterklegar tennur, og grá augun
voru svo góðleg. Hún brosti á
móti.
— Vitið þér, sagði hann, með
þessari djúpu rödd, sem svo oft
átti eftir að ylja henni á kom-
andi árum, — að ég er búinn að
leita yðar í allt kvöld. Ég kemst
ekki yfir það hve heppinn ég er,
að það skyldi vera yðar skór,
sem ég datt niður á, svo að við
getum borðað saman....
48. tbi. VIKAN 39