Vikan - 27.11.1969, Blaðsíða 43

ALLTAF FYRSTIR MEÐ
NÝJUNGARNAR
Með nýju alsjálfvirku þvottavélinni frá Hoover hættir þvottadagurinn að vera til.
Ákaflega hagstætt verð.
manni sínum einstaka þolinmæði
í þessum efnum ....
Henrik Ibsen var mjög annt
um heimili sitt og ég geymi enn
þá bréf frá honum, þar sem hann
skrifar hverja síðuna á fætur
annarri um hreingerningu og
málningu, sem hann hefur lát-
ið framkvæma á íbúðinni í
fjarveru konu sinnar.
—- Til þess að allt sér hreint
og fínt, þegar hún kemur aftur,
eins og hann kemst sjálfur að
orði.
Hann hafði smátt og smátt
eignazt dýrmætt málverkasafn.
Hann hafði á ferðalögum sínum
keypt málverk, sérstaklega eftir
gömlu meistarana, en einnig
höfðu allir stærstu málarar Nor-
egs fært honum málverk að
gjöf á sjötugsafmælinu. Þetta
sjaldgæfa málverkasafn er enn
þá í eigu minni. Einu sinni stóð-
um við saman í skrifstofunni
hans og hann sagði við mig:
— Ég hef stritað allt mitt líf,
fyrst og fremst til þess að sjá
fyrir Sigurði, til þess að hann
þyrfti aldrei að þola fátækt eins
og ég gerði. Öll handritin mín
getið þið selt, ef þið lendið í
fjárþröng. Og allt þetta, bætti
hann við og benti á innbúið, —
allt er þetta ykkar eign. En þið
megið ekki gefa neitt frá ykkur
eftir minn dag.
í stofunni voru gluggatjöld,
sem eiga sína sögu, og mig lang-
ar til þess að segja hana.
Dag nokkurn hitti ég Henrik
Ibsen á horni Arbiengötu og
Drammensvegar. Hann stanzaði
og trúði mér fyrir því, að hann
hefði lengi langað til þess að
eignazt silkigluggatjold, en frú
Ibsen væri á móti þeim, og teldi
þau of dýr. Nú bað hann mig um
að útvega sér nokkur sýnishorn
af gluggatj aldaefni. Næsta dag
hittumst við samkvæmt umtali
á sama stað og ég dró upp fjöld-
ann allan af sýnishornum. Við
vorum bæði mjög íbyggin yfir
þessu, eins og við værum tveir
samsærismenn. Ibsen valdi eftir
langa umhugsun úr þessum sýn-
ishornum og gluggatjöldin voru
saumuð. Þegar því var lokið,
voru þau hengd upp í stofunni
frú Ibsen til mikillar undrunar
og armæðu. Þegar ég kom í
heimsókn daginn eftir, bjóst ég
við yfirheyrslu. Og það stóð
heldur ekki á henni. Kuldalegri
röddu spurði hún mig, hvort það
hefði verið ég, sem hefði hjálpað
Ibsen að sóa peningum í þessi
sdkigluggatjöld. Ég varð miður
mín, en svaraði ákveðið, að ég
hefði gert það og bætti við:
— Þegar þú biður mig um
eitthvað, geri ég það með mik-
illi ánægju. Og þegar Ibsen bið-
ur mig að gera sér ofurlítinn
greiða, þá get ég ekki með
nokkru móti neitað honum um
það, sérstaklega með tilliti til
alls þess, sem hann hefur gert
fyrir okkur Sigurð.
Þessu gat hún ekki svarað,
heldur strunzaði burt.
Sigurður skrifaði mér síðar:
— Stærsta gleði föður míns
um þessar mundir eru silki-
gluggatjöldin, sem þið keyptuð
í sameiningu. Hann horfir á þau
langtímum saman, og brosir
sigri hrósandi.
Þessi gluggatjöld hanga nú
hér í herberginu mínu. Þau eru
úr þungu, ljósbláu silki með
ljósrauðu blómamynstri. Þegar
ég virði þau fyrir mér, rifja ég
oft upp þessa litlu sögu ....
Faðir minn hafði verið ein-
stakur í tryggð sinni og hjálp-
semi gagnvart Sigurði, meðan
hann átti við erfiðleika að etja.
Þetta varð til þess, að þeir Ibsen
og hann sameinuðust í ellinni
og samkomulagið milli þeirra fór
æ batnandi. Oft höfðu þeir verið
á öndverðum meiði í ýmsum
málum og margt styggðaryrðið
lát'.ð falla hvor í garð annars.
En alla tíð stóðu þeir samt hvor
öðrum mjög nærri, þeir þjáðust
eiginlega af óhamingjusamri ást
hvor til annars, eins og einhver
komst að orði.
Ég gleymi því aldrei, þegar
faðir minn varð eitt sinn veik-
ur. Óttast var um líf hans og
ég heimsótti Ibsens-hjónin í neyð
minni. Ég sé enn þá fyrir mér
angistina, sem kom á svip Hen-
riks Ibsen, þegar ég tjáði hon-
um hvernig komið væri. En sem
betur fer leið hættan hjá og
faðir minn náði aftur fullri
heilsu. Sigurður heimsótti Ibsen
og gamli maðurinn lék á alls
oddi, þegar hann hafði fengið
fregnina um bata föður míns.
Sigurður gat ekki stillt sig um
að erta hann svolítið og sagði:
48. tbi. VIKAN 43