Vikan - 22.12.1969, Blaðsíða 9

Raffaeia Minichiello og faSir hans við komuna til Rómar.
Það er alls ekki svo langt síðan
Raffaele Minichiello raendi flugvél í
Kaliforníu og lét fljúga með sig alla
leið til Rómar — með a.m.k. tveim-
ur viðkomum.
En sennilega eru ekki margir
sem álíta Raff, eins og hann er
kallaður af vinum og vandamönn-
um, glæpamann. Og við Islending-
ar hefðum sennilega orðið mikið
montnir hefði hann komið hér til Is-
lands.
Fjölskylda Minichiello's réði hon-
um bandarískan lögfræðing, Marvin
nokkurn Mitchelson, sem flaug þeg-
ar í stað til Rómar til að undirbúa
vörn hans. Og á meðan Raff sagði
honum sögu sína í klefa sínum í
Regina Coeli-fangelsinu í Róm, gekk
segulbandstækið.
Lögfræðingurinn lánaði síðan
fréttastofnunum það og gaf leyfi til
þess að kaflar úr sögu Raff's kæm-
ust fyrir almenningssjónir.
Raff fæddist og ólst upp í smá-
þorpinu Melito Irpino, sem er á suð-
ur-ltalíu og aðeins eitt af þúsund-
um slíkra smáþorpa, þar sem aldrei
skeður neitt, um alla Evrópu . . . bak
við næstu hæð. Strax þar var Raff
örlítið utangarðs; faðir hans og Raff
sjálfur, voru bandarískir ríkisborg-
arar. Á milli foreldra hans var 30
ára aldursmunur, svo að fjölskyldu-
líf varð aldrei til fyrirmyndar. Papa
Minichiello var vanur ströngum aga,
og i eina skiptið sem Raff reyndi
að mótmæla vor hann laminn.
Árið 1963, þegar Raff var 13 ára,
flutti gamli maðurinn aftur til
Bandaríkjanna með fjölskyldu sína,
og settist að á sveitabæ rétt fyrir
utan Seattle, þar sem hann átti ætt-
ingja. Breytingin varð Raff um
megn. Hann gat hvorki talað né
lesið ensku, og hann fékk smám-
saman andstyggð á skólanum, dróst
langt aftur úr og skrópaði oft og
iðulega. Jafnvel það eina sem hann
hafði virkilegan áhuga á, fjölbragða-
glíma, skapaði vandamál.
Ég fór aS æfa fjölbragðaglímu í
skólanum og var góður í henni. En
ég vissi aldrei hvort ég vildi vinna
eða tapa. Ef ég vann, þá vorkenndi
ég stráknum sem tapaði og ef ég
tapaði fannst mér það skítt; ég hefði
átt að vinna en ég reyndi bara ekki.
Og þá varð ég reiður.
Þegar hann var 16 ára hætti hann
[ skólanum fyrir fullt og allt. Þá
var hann ungur og myndarlegur
maður — en hafði aldrei farið út
með stúlku. Hann fékk vinnu í kjör-
búð í Seattle og naut þess á vissan
hátt. En óheppni hans í skólanum
nagaði samvizku hans stöðugt, og
hann fór að sækja lesstofuna í bóka-
safninu æ meir. Tímunum saman sat
hann yfir bókunum sem hann gat
ekki lesið og grandskoðaði mynd-
irnar. Nú gerir hann sér grein fyrir
því, þó hann skilji ekki hversvegna
að myndir af flugvélum og vopn-
um hrifu hann ákaflega. Og smátt
og smátt rann upp fyrir honum Ijós:
Hann gæti auðveldlega sjálfur feng-
ið að fljúga og skjóta úr alvöru-
byssum. í maí árið 1967 gerðist
hann sjálfboðaliði í landgönguliða-
sveit hersins, því erfiðasta af öllu.
Og eftir að hafa verið í þjálfun í
Camp Pendleton, þar sem hjálpsam-
ir félagar veittu honum hjálparhönd
við að laga enskukunnáttuna, var
hann sendur til Viet Nam í desem-
ber 1967.
Svo að segja strax fór hann að
berast í eigin striði. Hann lenti í
sveit með hermönnum sem sungu
dýrðarsöngva um marijuana og
hippalífið, og Raff hreyfði mótmæl-
um gegn þessu. Þegar þeir réðust
gegn honum með bitrum árásum
á bjagaða ensku hans, valdi hann
einn úr hópnum og réðist á hann
af heift.
Ég beit meira að segja tvo bita úr
honum, svo þeir urðu að koma hon-
um á spítala. Ég vissi ekki einu
sinni hvað hann hét, og mér þykir
þetta leiðinlegt núna. Ég er skap-
mikill og ég veit bara ekki hvenær
það brýst út.
Raff fékk ekki dóm fyrir þessa lík-
amsárás, og hann varð smám sam-
an „góður hermaður". Svo góður að
hann var hækkaður í tign. En smátt
og smátt fór hann að efast um rétt-
mæti stríðsins sem hann hafði trú-
að á. Og hann, sem eitt sinn hafði
verið trúaður kaþólikki, fór einnig
að efast um það að nokkur guð
væri til. Ef guð væri til, hvers vegna
lét hann þá þetta brjálaða strið drag-
ast á langinn? Og á endanum varð
hann svo hræddur, leiður og rugl-
aður, að hann fór að taka þátt í
fíknilyfjaneyzlu með hinum her-
mönnunum.
Einn daginn tókum viS kannske
einhverja herbækistöS óvinanna og
daginn eftir létum viS hana af hendi
án þess aS berjast! Margir strákar
voru drepnir. Ég fór aS hugsa um
aS foreldrar þeirra og systkini sætu
heima og grétu. Þetta er ónauSsyn-
legt bruSI á fólki.
Þegar hann kom aftur til Pendle-
ton frá Viet Nam, var það eitt efst
í huga hans að losna úr hernum, og
því bauðst hann til að fara eitt ár
enn til Viet Nam, svo hann myndi
losna ári fyrr en ætlað var. Síðan
fór hann og vildi fá þá 800 dollara
sem hann hafði safnað yfir árið. En
honum var sagt að hann fengi að-
eins 600, og við það stóð. Raff
varð bæði reiður og sár, og honum
fannst hann hafa verið svikinn um
200 dollara. Hann ætlaði sér að fá
þá peninga aftur.
Svo var það eitt kvöldið í mai að
ég átti að hitfa strák í Pendleton, og
við ætluSum aS fá okkur nokkra
bjóra saman í bragganum hans. En
hann kom ekki svo ég drakk allan
bjórinn, 7 eSa 8 fiöskur. Ég varð
blindfullur og þv! fyllri sem ég
varS þvi reiSari varS ég. Á endan-
um braust ég inn í búSina þarna og
tók nokkur úr og útvörp.
Raff fannst þetta ekki rangt hjá
sér. Svona fór fólkið i Melito Irpino
Framhald á bls. 46
Raffaele Minicielo segir sjálfur frá flugvélarráninu, sem getiS var um í blöðunum nýlega.
52. tbi. viKAN 9