Vikan - 22.12.1969, Blaðsíða 49

táningur! Rees hlaut að álykta
af hegðun minni, að ég væri lítt
þroskuð og illa gefin.
En hvað var nú þetta? Ég
heyrði skruðning eftir bílhjól í
mölinni fyrir utan. Bíll Rees var
á leiðinni út. '
Um leið og bíllinn var horfinn
úr augsýn, þaut ég niður stigann.
Ég ætlaði að fara tafarlaust á
næsta mótel og vera þar yfir
helgina. Mér var alveg sama
hvaða mótel var um að ræða. 56g
var örvæntingarfull og vildi fyr-
ir hvern mun sleppa úr þeirri
óþægilegu aðstöðu, sem ég var í.
Þegar ég opnaði útidyrahurðina,
skauzt kötturinn framhjá mér.
Ég reyndi með öllum brögðum
að lokka hann aftur inn í húsið,
en það tókst ekki. Þvært á móti
tók hann á rás og ég mátti elta
hann alla leið niður að stein-
húsinu. Þegar hann kom fyrir
hornið á steinhúsinu, náði ég
honum loksins.
Kattarófétið þitt, hvæsti ég
framan í hann og tók fast í
hnakkadrambið á honum.
Þá heyrði ég skyndilega rödd-
ina segja út um rimlagluggann:
— Vinsamlegast hlustið á mig!
Mér snarbrá. Andartak hafði
ég gleymt öllu nema kettinum.
Röddin varð stöðugt skýrari og
sterkari og hélt nú áfram:
— Þér þarna úti. Ég heyri á
röddinni, að þér hafið mannleg-
ar tilfinningar. Hjálpið mér, í
guðs bænum.
— Hvernig get ég gert það?
spurði ég ráðvillt. Þessi bænar-
rórnur snart mig vissulega.
Eruð þér hræddur við að
vera einn? hélt ég áfram. —
Herra Morgan kemur bráðum.
Hann er mjög góður maður.
Hann vill tala lítillega við yður.
- Ó, guð minn góður. Hefur
hann sagt ykkur það? Hvað
haldið þér eiginlega um mig?
— Hann hefur ekkert sagt.
Hann hefur aðeins gefið lítillega
í skyn hvers eðlis starf hans sé,
— að hann sé að rannsaka menn
sem þjáist af afbrotahneigð. Um
yður veit ég annars ekkert. Ég
gizka hins vegar á, að hann hafi
látið yður koma hingað í dag til
þess að ræða ofurlítið við yður.
Þögnin var svar hans og sagði
meira en ótal orð.
— Hlustið nú á, sagði röddin
loks hljómlaust og þreytulega.
Farið til lögreglunnar! Og hring-
ið til Henry Faraday í Salem,
Massachusettes' Teljið honum
trú um. . . .
Það var eins og hann væri að
missa máttinn. Það dró stöðugt
af honum og hann virtist aldrei
ætla að geta lokið við setning-
una.
— Teljið honum trú um, að
Stephen Faraday sé enn á lífi.
Þér komizt undan í tæka tið, ef
þér farið strax Hann fór núng
að gröf hennar. Hann gerir það
ævinlega, þegar hann hefur
þjarmað duglega að mér. Það er
skelfilegt!
Ég kom ekki upp einu einasta
orði. Ég gat hvorki hreyft legg
né lið um stund. Loks tókst mér
að stynja upp:
Komuð þér aftur hingað?
Iivernig náði hann í yður?
Ég hef aldrei farið héðan
frá Bellwood!
Ég stóð og starði upp í glugg-
ann. Ég stamaði nokkur mein-
ingarlaus orð, sem ekki komu að
neinu gagni. En fékk ekkert
svar. Það var eins og aldrei hefði
nein rödd heyrzt. Það var eins
og hún hefði komið einhvers
staðar utan rir t.óminu og horfið
þangað aftur. Ég hlýt að hafa
haldið of fast utan um köttinn
Tris, því að hann gaf frá sér
ámáttlegt hljóð, svo að ég sleppti
honum. Því næst hljóp ég að
stóra húsinu. Það var eins og
að hlaupa í draumi, þegar maður
beitir öllum lífs og sálar kröft-
um, en kemst ekki úr sporunum.
Rees hafði ekki læst útidyra-
hurðinni og því bersýnilega ekki
ætlað sér að vera lengi í burtu.
Rees! Ég skildi hvorki upp né
niður í honum eða neinu hér á
Bellwood lengur. Síminn í bóka-
herberginu var hið eina, sem
komst að í huga mínum. Ég
rauk þangað og tók upp tólið
með skjálfandi höndum og valdi
númerið. Um leið og svarað var,
heyrði ég í bíl Rees fyrir utan
gluggann. Ég skellti tólinu á í
dauðans ofboði og hljóp upp
stigann. Ég hélt, að ég gæti
komizt út um eldhúsdyrnar,
þegar Rees væri aftur farinn til
„vinnuherbergis" síns. Ég ætl-
aði síðan að hraða mér að bíln-
um mínum og hringja þvínæst
í lögregluna úr fyrsta síma. sem
ég næði til. Ég hentist inn í her-
bergið mitt og lokaði hurðinni á
eftir mér. Mér varð andartak
lit ð í spegil og hraus hugur við
útliti mínu. Augun voru starandi.
Ég var eins og svefngengill. Mig
logsveið í andlitið. Ég þorði
varla að hreyfa mig af ótta við,
að Rees yrði var við mannaferð-
ir.
Ég vissi ekki, hvað ég átti að
halda um Rees. Ég gat ekki
hugsað um það. Hið eina, sem
komst að í huga mínum var sú
staðreynd, að ég hafði mikilvægu
hlutverki að gegna: mér hafði
verið falið að leysa af hendi
verkefni, sem gat varðað líf og
dauða. Hvað síðan mundi gerast
hafði ég ekki hugmynd um. Mér
var ómögulegt að hugsa skipu-
lega. Róleg, næstum dofin, stóð
ég og hafði stöðugt auga með
auðri grasflötinni fyrir neðan
gluggann.
Það heyrðist þrusk fyrir utan
hurðina á herberginu mínu,
fyrst í fjarska, en síðan færðist
það nær og nær. Það varð graf-
arhljótt andartak, en síðan tók
að ískra í hurðarhúninum og
dyrnar opnuðust ofurhægt. Það
var Rees. Ég fann hvorki til
ótta né ástar. Þetta var eins og
hver önnur óumflýjanleg stað-
reynd. Ég hefði svo sem mátt
búast við þessu, hugsaði ég.
— Ég gekk um anddyrið og
mér fannst ég heyra í einhverj-
um, sagði hann vingjarnlega.
Kurteisi hans var í rauninni of
mikil til að geta verið sönn og
eðlileg.
— Ég hélt kannski að það væri
kötturinn, hélt hann áfram. —
Hvað ert þú að gera hér, Carol?
Hann var ekki jafn æstur og
þegar ég heimsótti hann í stein-
húsið fyrst. Það var ekki eins
mikil spenna í loftinu nú og
þá. Nú vissi ég mætavel, hvers
vegna hann hafði brugðizt við
þá eins og hann gerði. Nei, að
þessu sinni var hann kurteis og
virtist hinn rólegasti. Það var
að minnsta kosti ekki hægt að
merkja neinn taugaæsing á hon-
um. Ef til vill hafði honum
brugðið svo í brún, þegar hann
sá mig, að hann hafði ekki jafn-
að sig eftir það enn.
— Ég kom beint heim aftur,
sagði ég. — Ég vona, að þú sért
mér ekki reiður fyrir það. Ég
átti ekki annars úrkosta. Börn
Eliotts eru veik, og ég þorði ekki
að taka þá áhættu að bera smit
frá þeim og hingað. Ég var að
hugsa aðallega um Tim litla.
Hann kinkaði kolli og virtist
annars hugar.
— Ég hringdi hingað til að
boða komu mína, en enginn svar-
aði.
Mér til mikils léttis fann ég
hvernig röddin styrktist og mér
óx ásmegin jafnt og þétt. Ég
hafði einmitt óttast, að ég mundi
missa kjarkinn og bresta í grát.
— Ég hafði hugsað mér að
Framhald á bls. 45
52. tbi. VIKAN 49