Vikan - 22.12.1969, Blaðsíða 48

Húsid med
járntilidunum
Framhaldssaga eftir Elisabeth Ogilvie - 8. hluti
Það var hrein eðlishvöt, sem
gerði það að verkum, að ég flýði
aftur til skógarins. Þetta bjarg-
aði mér frá því að standa hreyf-
ingarlaus og hjálparvana. Þessi
einkennilegi og óhugnanlegi at-
burður vék ekki úr huga mér.
Geðveiki sonurinn, sem Rees
hafði sagt mér frá fyrir löngu,
virtist sem sagt ekki hafa látizt
á sjúkrahúsi 1 Bangor, eins og
hann sagði, heldur lifði hann enn
í sínu fangelsi þarna í steinhús-
inu.
Rees kom gangandi niður stíg-
inn. ’Ég sá hann andartak á milli
trjágreina, en síðan fór hann í
hvarf á bak við húsið. Svitinn
rann niður í augun á mér. Ég
fann til sársauka í maganum, en
í rauninni var ég ekki hrædd
lengur. Ég óttaðist Rees ekki, en
vildi samt ekki hitta hann, að
minnsta kosti ekki núna, á með-
an orð mannsins hljómuðu enn-
þá í eyrum mínum og ég var öll
í uppnámi. Auk þess átti ég ekk-
ert erindi þarna við steinhúsið
og átti ekki þar að vera sam-
kvæmt öllum settum reglum á
þessum bæ. Ég átti jú að vera í
heimsókn hjá bróður mínum.
Það hlaut að vera einhver ástæða
til þess, að maðurinn var þarna
á bak við rimlana. Rees hlaut
að geta gefið mér einhverja eðli-
lega skýringu á því. Þangað til
hún fengist var ég á valdi ótt-
ans og hins taumlausa ímyndun-
arafls míns.
Hressandi andvari lék um vit
mín. Klettarnir voru ekki eins
háir hér og fyrir neðan Bell-
wood. En það var samt nógu
bratt og ég varð að ganga góðan
spöl, þar til ég fann stað, þar
sem ég komst með hægu móti
niður að ströndinni. Ég gætti
þess vandlega að fara ekki fram-
hjá þeim stað. þar sem Valerie
hafði fallið. Ég mundi vel hvar
48 VIKAN 52-tw-
hann var. Ég var orðin illa til
reika eftir hrakfarirnar. Ég hlaut
að líta hræðilega út. Fötin klístr-
uðust við mig af svitanum og ég
hafði rifið mig og blóðgað á rósa-
þyrnum og greinum. Ég reyndi
samt að harka af mér og hljóp
við fót niður eftir ströndinni
fyrir framan Bellwood. Allan
tímann heyrði ég hása röddina
bak við rimlana grátbæna mig
um hjálp. Ég var með kökk í
hálsinum og átti erfitt með að
anda. Loksins kom ég að strönd-
inni fyrir neðan Bellwood, þar
sem sandurinn lá skjannahvítur
í sterkri síðdegissólinni. Ég lagð-
ist niður á einn af klettunum til
að hvíla mig um stund og reyna
að jafna mig ofurlítið. Auðvitað
var ekkert við því að gera, þótt
ég væri orðin þreytt og þjökuð
eftir hrakningana. Þeir áttu sér
eðlilega orsök. Ég hafði hringt
bjöllunni aftur og aftur, en eng-
inn anzaði. Ég vildi samt ekki,
að neinn yrði var við skelfing-
una, sem hafði gripið mig og var
staðráðin í að segja engum frá
því, sem ég hafði orðið vitni að.
Smátt og smátt róaðist ég og
atvikið skelfilega dofnaði hægt
og hægt. Ég reyndi að hugsa rök-
rétt og gera mér í hugarlund
hvernig á því stæði, sem ég hafði
heyrt. Mér datt í hug, að Rees
h^-fði haldið þessu leyndu fyrir
mér, en í góðum tilgangi þó.
Hann hafði lagt sterka áherzlu
á, að ég færi til bróður míns um
bessa hel0i. þótt ée hefði lítinn
áhuea haft á bví siálf. Sennilega
burfti hann að eiga viðtal við
þennan mannaumingja starfs
síns vegna. Kannski hafði hann
líka komið því svo fvrir, að Tim
op Roberts gistu líka annars
staðar vfir helgina, til þess að
engin hæt.ta væri á að hann vrði
fyrir truflunum. á meðan hann
lyki af þessu óbægilega o° óen-
vekjandi verkefni sínu. Það við-
fangsefni, sem Rees hafði tekið
sér fyrir hendur, var jú einmitt
að greiða sálarflækjur manna,
sem höfðu lent á glapstigum og
hið vesæla fórnarlamb, sem ég
hafði heyrt í áðan, var ugglaust
aðeins einn liður í rannsókn
hans.
Ef til vill hafði maðurinn feng-
ið ríflega borgun fyrir að gerast
fórnarlamb Rees eina helgi og
auðvitað hefur hann fengið eins
mikið að drekka og hann vildi.
Röddin hafði einmitt hljómað
þannig, eins og maðurinn væri
dauðadrukkinn. Og skyldi hann
ekki einmitt hafa verið það?
Síðan hafði hann verið skilinn
eftir stundarkorn á meðan Rees
brá sér til ibúðarhússins, en
vaknað óvænt og hvorki vitað í
þennan heim né annan. Riml-
arnir höfðu gert hann skelfingu
lostinn og örvilnaðan. En nú var
líklegt, að þeir sætu saman á
tali í steinhúsinu og Rees tæki
upp samtalið á segulband til þess
að rannsaka það síðar.
Þannig gat legið í málinu og
ef þetta var rétt skýring, þá var
sannarlega ekkert að óttast. Þá
kom aðeins í ljós, hversu tillits-
samur Rees var við mig, Tim og
meira að segja Roberts. Samt
fannst mér, að hann hefði getað
saít mér þetta allt saman hrein-
skilningslega. Hann virtist gefa
ótrúlega mikið fyrir að fá að
vinna í friði að þessum rann-
sóknum sínum. Það hafði sýnt
sie áður. Mér hraus hugur við
þeirri hugsun að þurfa að ganga
alla leið að bilnum mínum aftur.
É" ætlaði pkki að verða til þess,
að áætlun Rees færi út um þúf-
ur. Hann var rpglumaður mikill
og eitt af því sem mest fór í
tau^arnar á honum og gat sett
hann alveg úr jafnvægi var
h'-°rs kop°r röskun á áður gerð-
um og skipulögðum áætlunum.
Rees vegna ætlaði ég að reyna að
finna eitthvert mótel í nágrenn-
inu og gista þar yfir helgina.
En fyrst varð ég að fá eitthvað
að drekka. Hjá því varð ekki
komizt. Fyrst Rees var í stein-
húsinu við vinnu sína, átti ég að
geta skotizt inn í íbúðarhúsið, án
þess að hann yrði var við mig.
Ég skauzt upp stíginn. Þegai
ég fór framhjá rósarunnanum,
gat ég ekki látið hjá líða að anda
að mér indælum ilmi rósanna.
Kötturinn Tris kom á móti mér
og stökk upp tröppurnar á und-
an mér. Ég stóð lengi við vask-
inn í baðherberginu og svolgr-
aði í mig ískalt og svalandi vatn.
Að því búnu fór ég fram í eld-
hús og fékk mér kexköku til að
seðja sárasta hungrið. Að því
loknu stóð ég í svip á stigapall-
inum.
Þá heyrði ég, að útidyrnar
opnuðust. Það var Rees sem kom
inn. Ég hélt niðri í mér andan-
um og beið eftir, að hann kæmi
upp stigann eða að minnsta kosti
liti upp hann. Þá hefði ekki far-
ið hjá því, að hann yrði var við
mig. En hann gerði hvorugt,
heldur hélt rakleitt inn í bóka-
herbergið.
Ég hraðaði mér eins og mest
ég kunni inn í herbergið mitt og
var nærri dottin um koll, þegar
ég rakst á köttinn. Rödd Rees
heyrðist lágt en greinilega að
neðan. Hann var að tala í síma.
Ég reyndi að ganga eins hljóð-
lega um og ég frekast gat, svo
að engin hætta væri á að hann
yrði var við mannaferðir. Eg
settist. við gluggann. Ef hann
færi út aftur, mundi ég sjá hann.
Eftir nokkra stund fannst mér
allt í einu öll hegðun mín hafa
verið fáránleg og beinlínis hlæni-
leg. Ég var gröm sjálfri mér vfir
þessari heimskulegu hugmynd
minni. Að ég skvldi rjúka aftu”
fyrirvaralaust til Bellwood eins
og ástfanginn og óþreyjufullur