Vikan - 22.12.1969, Blaðsíða 19

Ómar Valdimarsson ræðir viS Jón Sigurðsson
um sjómennsku á þrælaöld
4 Sveitamaður um aldamót, sjómaður . . . ef við tækjum alltaf stein,
á þrælaöld, í grjótvinnu rétt fyrir annars manns úr vegi.
stríð og nú er hann verkstjóri í
Reykjavík.
mennt, síður en svo. En það má
líka geta þess, að menn höfðu
minna til að drekka fyrir í þá
tíð heldur en nú. En ég vil ekki
neita því, að það var, eins og við
sjómennirnir köllum það, svart-
ur sauður á flestum skipum.
Einu sinni man ég eftir því að
ég fór ásamt stýrimanninum í
verzlunarferð um hádegisleytið,
við vorum rétt búnir að borða og
höfum fengið saltfisk.
Svo segi ég við hann, þegar við
vorum komnir upp til Coens:
„Mikið ógurlega er ég þyrstur,
komdu með mér hérna út í næstu
sjoppu og fáum okkur kaldan
bjór.“
„Eg er ekkert þyrstur," svar-
ar hann, „farðu sjálfur og ég bið
á meðan.“
Nú, ég labba út og inn í sjopp-
una, en þá er hún full af kven-
fólki. Ein konan kallar í mig og
fer að spyrja um þjóðerni, skip
og annað þessháttar og ég svara
því.
Svo segir hún: „Gefurðu
drykk?“
En ég vildi endilega bíta þetta
af mér, svo ég svara því til að
við eigum ekki að landa þar til
á morgun, þvi i Englandi er það
þannig að menn fá ekki borgað
fyrr en daginn sem landað er,
þó við höfum alltaf fengið okk-
ar strax þar sem við vorum ekki
á prósentum.
„Jæja,“ segir hún, ,.þá kaupi
ég drykk handa okkur.“
Og það þýddi ekkert fyrir mig
að andmæla því, hún keypti
glas, við drukkum okkar í ró-
legheitunum og svo þegar ég fer,
þá segir hún:
„See you tomorrow, baby.“
Auðvitað lét maður það gott
heita, en mér hrökk af munni
þessi vísa þegar ég fór:
Margoft blettast mannorS glœst
margir villtir fóru.
Þetta hef ég lagt mig lægst,
lapið drykk hjá hóru.
Já, það fauk svona hitt og
þetta, og úr því við erum komn-
ir út í þetta, þá get ég sagt þér
einn rækalli góðan brandara frá
því ég var á mótorbátnum frá
Eskifirði.
Við vorum einhvern tíma á
leið í land, formaðurinn var sof-
andi og háseti við stýrið, ég var
orðinn svo forframaður að ég
átti að passa vélina og einn há-
setinn, sem Gísli hét, átti að
sjóða fisk, eins og alltaf var gert
á landleiðinni. Það var til fyrir
það sérstök fata, sem ekki var
notuð í neitt annað, en um borð
var líka önnur fata sem for-
maðurinn notaði svona privat,
fyrir ýmsan persónulegan úr-
gang.
Svo sýður Gísli fiskinn og fær
sér bita, kemur svo aftur í til
mín og segir mér að koma
frammí og fá mér í svanginn.
Um þetta leyti vaknar formað-
urinn og kemur frammí líka.
„Heyrðu, Gísli, í hvaða fötu
hefur þú verið að sjóða fisk-
inn?“ segir hann.
„í hvaða fötu? Nú, hvað er
með það?“ svarar Gísli, sem var
stórmæltur og stórorður en góð
sál.
„Nú, ég sé ekki betur en að
þetta sé mín prívat fata!“
„Huh, ég held að það geri ekki
mikið til, þetta er margsoðið!“
Já, það var svo sem laust við
allt pjatt í þá daga, en i þetta
skiptið gaf ég fiskinum frí.“
Jón Sigurðsson tekur í nefið,
snýtir sér og tekur í nefið aftur.
Hann tekur lifandi þátt i upp-
rifjun endurminninganna og seg-
ir þannig frá að maður hrífst
með honum. Hann kallar aldrei
á neinn. og minnist aldrei svo
á nokkurn að ekki komi á eftir:
..Góður drengur, mætur mað-
ur “
„Ég hjó eftir því áðan,“ segi
ég svo, „að þú talaðir um að
menn hefðu vfirleitt veriS góð-
Framhald á bls. 30.
52. tbi. VIKAN lí)