Vikan - 22.12.1969, Blaðsíða 13

daga í eyðimörkinni, hlýtur hann
að hafa farizt. Þekktir þú þennan
son smiðsins frá Nasaret?
— Þekkti.. .. Símon hristi
vandræðalega höfuðið. •— Ég
stóð fyrir utan, þegar hann gekk
framhjá. Andartak leit hann á
mig, — og ég segi þér dóttir ...
skiálfandi hendur hans fálmuðu
eftir plánkaborðinu — þá kom
mér í hug spódómur Jesaja: En af
stofni ísrael mun kvistur fram
spretta og angi upp vaxa af rót-
um hans!
Átt þú við að þessi spádóm-
ur sé um hann9 Eins og öll ísra-
els börn, þekkti Miriam vel spá-
dóma Jesaja. — Ó, hve aumleg-
ur og fátækur var hann ekki
þennan dag!
Ég segi þér ... augu hans!
Augnaráð rabbínans Ijómaði. —
Af honum gætu ísraels börn lært
aftur að biðja!
Þá tók hann eftir því að hún
hlustaði varla á hann. Hann féll
niður í sætið og varð aftur hið
hægláta gamalmenni. Svolítið
vonsvikinn lét hann fingurgóma
sína fylgja eftir rispunum í borð-
inu. Þá sá hann að sterklegar
hendur hennar gripu fast um
borðbrúnina.
— Sjáðu, rabbí, sagði hún með
hljómlausri rödd. — Það syrtir
þarna yfirfrá. Svo svört hefi ég
ekki séð skýin áður!
Gamli maðurinn staulaðist á
fætur. Það var enginn vindblær,
allt var orðið svo ógnvekjandi
hljótt, og frá fjöllunum í austri
komu skýjabólstrarnir, blásvart-
ir, en á einstöku stað smaug ör-
mjór sólargeisli í gegn. Þungar
drunur, eins og af æðisgengnum
hvirfilstormsveip komu innan frá
glóandi eyðimörkinni, og skullu
án fyrirvara á austurströnd
vatnsins. Öldurnar risu strax,
eins og í mótþróa, og undiraldan,
dökk og dimm varð að freyðandi
ölduföllum, sem risu himinhátt.
— Sakaría og Hashai! Miriam
nötraði og varð náföl.
Símon hlustaði. Það var hljótt
inni i húsinu. Svo kom Ester
hlaupandi. Augu hennar voru gal-
opin í angist. Hashai, einn hinna
ungu fiskimanna á báti Sakrias
hafði fyrir löngu biðlað til hinn-
ar fögru dóttur þeirra, og ekki
að erindisleysu.
— Bátur Sakarias hefir fyrr
lent í stormi, sagði hann og
reyndi að vera hughreystandi.
—• En aldrei fyrr í slíkum
stormum sem þessum! Það var
einhver harður hljómur í rödd
hennar, eins og óveðrið í hennar
eigin sál, stigi mót skuggalegu
skýjaþykkninu. — Sjáið þið ekki
skýin. Það er eins og myrkra-
höfðinginn sendi her sinn út úr
eyðimörkinni!
Nú loguðu eldingarnar milli
kolsvartra skýjabólstranna, og
stormkviðurnar rufu göt í
þykknið, svo það varð eins og
kolsvört drekagin með eldtung-
um. Illskulegur þrumugnýr skók
jörðina og öldurnar á vatninu
risu það hátt að hvítfyssandi
faldar þeirra sáust alla leið til
Magdala. Á undan óveðrinu þutu
skipin, eins og mávar á æðis-
gengnum flótta. Engu segli varð
bjargað. Hinir reyndu fiskimenn
vissu að það var tilgangslaust að
reyna að rífa seglin; þeirra ein-
asta von til björgunar var að ná
landi undan óveðrinu.
Þótt sólin væri ennþá á lofti
í þorpinu, var eins og neyðarkall
gengi frá húsi til húss. Konurnar
komu hlaupandi beint frá bökun-
arborðunum, mélugar upp að oln-
bogum. Gamalmennin stauluðust
eins hratt og þeim var unnt nið-
ur að ströndinni. Karlmenn komu
hlaupandi með bátshaka, til að
vera reiðubúnir til björgunar,
þegar skipin bæri að landi. í
dauðans angist mændu allir á
skipin. Skyldu þau komast
klakklaust að landi?
— Þeir eru í hendi Guðs, dótt-
ir, sagði Símon, sem hafði virt
fyrir sér andlit Miriam. — Það
Framhald á bls. 33.
52.tbi. VIKAX 13