Vikan - 12.02.1970, Blaðsíða 17

Ég tók við sígarettu og hann
kveikti í. Bílstjórinn, sem ekki
hafði sagt eitt einasta orð, reykti
líka. Herra Lowell tók sjálfur síga-
rettu og hallaði sér makindalega
aftur á bak. Ég sá að tennur hans
voru fylltar með miklu gulli og
sígarettuveskið var líka úr gulli.
Það var greinilegt að þetta var vel
stæður maður, kannski líka áhrifa-
mikill. Hann leit vel út.
Hann sat grafkyrr og horfði út
um gluggann. Ég var ósköp fegin
að geta verið í friði. Það var nú,
þegar ég hafði tækifæri til að slaka
á, að ég fann hve taugaspennt ég
hafði verið. Bíllinn þaut áfram á
fleygiferð, og reykurinn lippaðist
eins og blámóða í kringum mig.
Ég lét nægja að blása honum frá
mér. Svo hallaði ég mér aftur á
bak, án þess að hugsa.
Fylgdarmaður minn, sem virtist
vera jafn rólegur, virti fyrir sér út-
sýnið.
— Drottinn minn!
Hann vaknaði allt í einu til lífs-
ins, tók af sér dökk gleraugun, og
skyggði með hendinni fyrir aug-
un.
— Hvað er að?
Hann hló stuttlega.
— Ennþá er rómantíkin við lýði
hér. Þarna kemur Arabi ríðandi,
með arabíska veiðihunda. Kann-
ist þér við þessa hundategund, við
köllum þá salukihunda, þeir eru
mjög fallegir. Þetta er stórkostleg
sjón.
Ég skildi ekki strax hvað hann
var að segja, fálmaði eftir ösku-
bakkanum og reyndi að slökkva í
sígarettunni.
— Hann ætti að hafa veiðifálka
á handleggnum ....
Ég leit snöggt upp.
— Sögðuð þér riddari með tvo
salukihunda? Hér?
Það hlaut að vera hrein tilvilj-
un. Dar Ibrahim var langt héðan.
Það gat ekki verið John Lethman.
— Hvar? sagði ég.
Ég varð að halla mér fram fyrir
hann, til að sjá niður hlíðina.
— Ég sé engan. Hvernig var
hesturinn á litinn?
Framhald á bls. 33.