Vikan - 12.02.1970, Blaðsíða 39

VBIKSWAGEHIGENDUR
Höfum fyrirliggjandi:
BRETTI - HURÐIR - VÉLALOK
OG GEYMSLULOK
á Volkswagen í allflestum litum.
Skiptum á einum degi með dags-
fyrirvara fyrir ákveðiS verð.
REYNIÐ VIÐSKIPTIN
BÍLASPRAUTIIN
GARIARS SIGMUNDSSONAR
Skipholti 25 - Símar: 19099 og 20988
kolakjallara, þar sem hann
varð að moka kolum þrettán
tíma á dag fyrir dag- og næt-
urlestirnar. Fyrir þetta fékk
liann 30 dollara í laun á mán-
uði. Launin voru enn minni
en þau, scm hann hafði í
niðursuðu verksmið j unni,
])egar hann var fjórtán ára
gamall.
Nú var hann aftur orðinn
vinnuþræll. Þegar hann kom
lieim á kvöldin var hann svo
þreyttur, að hann hafði ekki
matarlyst og varla rænu á
að þvo séi, áður en hann valt
út af. Hann hafði engan tíma
til neins, sem hann langaði
til, því að hann átti aldrei
fri. Honum leiddist og hann
hríðhoraðist. Einn kyndarinn
vorkenndi honum og sagði,
að áður hefðu kolamokar-
arnir verið tveir og hvor haft
fjörutíu dollara á mánuði, en
þegar Jack liafði boðizt til
að gera hvað, sem fyrir var,
hefði verkstjórinn rekið
kolamokarana tvo og látið
hann gegna starfi þeirra.
Nokkrum dögum síðar
sýndi þessi sami kyndari
Jack grein í einhverju blaði,
þar sem skýrt var frá því, að
annar af hinum áðurnefndu
kolamokurum, sem átti konu
og þrjú börn, hefði framið
sjálfsmorð, vegna þess að
hann fékk enga vinnu. Jack
henti kolaskóflunni frá sér
i reiðikasti.
Maður þarf þá annað hvort
að vera þræll eða flækingur.
Annað virtist ekki vera til.
t apríl árið 1894 komst
hann að þessari niðurstöðu.
t Massillon í Ohio var mað-
ur nokkur. Coecy að nafni,
að skipuleggja flokk at-
vinnuleysingja, sem átti að
fara i bónorðsferð til þings-
ins í Washington. Maður
einn, Kelly að nafni, féklc því
komið til leiðar, að atvinnu-
leysingjaroir fengu fria járn-
hrautai’ferð til Washington.
Jack lét þetta tækifæri
ekki úr greipum sínum
ganga, þó að Flóru og John
I,ondon veitti ekkert af hjálp
hans. Það hafði aldrei verið
tekið tillit til hans í einu eða
neinu.
6. april átti hópurinn að
lcggja af stað. Þegar .Tack og
félagi lians. Frank Davis,
komu á brautarstöðina, voru
allir farnhv Jack hrópaði.
„Komdu, Frank. Ég veit,
hvernig við förum að ná
þeim.“
Já, Jack vissi það áreiðan-
lega. Þremur árum áður
liafði hann verið á sundi hjá
Sacramento og gefið sig á
tal við nokkra stráka, sem
lágu í sólbaði í sandinum.
Það voru flækingar. Þeir
töluðu einkennilegt mál og
sögðu stórkostlegar sögur.
.Tack varð svo lirifinn af
þessu, að hann gekk í félag
við þá.
Þeir kölluðu hann „sjó-
arastrákinn“. Flokksforing-
inn, Bob, tók að sér að kenna
honum, og Jack var námfús.
Þeir kenndu honum að ræna
druklcna menn og fleira og
fleira. Einu sinni sat liann
þrjá daga í fangelsi.
Eftir nokkrar vikur var
hann orðinn þreyttur á þessu
lífi og hvarf aftur til Oak-
land. Nú var hann aftur orð-
inn flækingur eftir þrjú ár.
☆
Hlustaö gegnum þil
Framhald af bls. 13.
í garðinum hjá mér. En finn-
urðu samt ekki ilminn af
blómunum þarna úti? Hann
er svo sterkur.
Hún sneri sér ekki við til
þess að horfa á hann, né
vænti nokkurs svars. Dymar
opnuðust aftur og læknirinn
kom inn. Sjúklingurinn leit
hatursaugum til hans.
— Jæja, frú Watson. Nú
þyrfti ég að fara að komast
af stað.
— Æ, þakka yður fyrir. Þá
verð ég víst að fara.
Hana langaði ekkert til að
fara með lækninum, ef til vill
var hún ofurlítið hrædd við
hann. Maðurinn hennar sá
þetta mjög greinilega.
— Komið þér nú. Þér hald-
ið ekki heilsu, ef þér komið
aldrei út fyrir hússins dyr og
fáið yður ferskt loft.
— Vitanlega tók hann
hana undir arminn, — sem
læknir auðvitað — og leiddi
hana örugglega út úr hrberg-
inu og gætti þess að vera sjálf-
ur milli hennar og sótthita-
gljáandi augna manns henn-
ar.
— Eg skal ekki vera mjög
lengi, kallaði hún til manns-
ins síns.
Læknirinn kom inn aftur
eftir dálitla stund og tók sem
snöggvast í handlegginn á
sjúklingnum. Sjúklingurinn
fann greinilga til stungu eftir
sprautunálina. Án þess að
líta upp, lagði læknirinn
liandlegginn aftur í réttar
stellingar og gekk út. Fáein-
um mínútum síðar hyrðist
hann setja hreyfilinn í bif-
reið sinni í gang og aka burt.
Sjúklingurinn var einn eftir.
Hann var aleinn og virtist
liggja grafkyrr. En í rauninni
barðist hann áköfustu bar-
áttu, sem liann hafði nokkru
sinni háð á ævi sinni, barðist
gegn þeim mætti sem batt
liann við riimið.
Hann varð að berjast gegn
svefninum, sem nú mundi
7. tbi. vikAN 39