Vikan - 12.02.1970, Blaðsíða 31

hlógu. Loks sneri hann við og
gekk aftur upp í grynnri endann.
Nágrannarnir sem héngu á girð-
ingunni fóru að hrópa til hans, og
þegar hann var kominn að stig-
anum æptu allir nema faðir hans
sem stóð byrstur á bakkanum.
Benjamín ýtti grímunni aðeins
frá andlitinu. — Sýningin er bú-
in, sagði hann hljóðlega.
— Hvað er að?
— Hann er ekki nógu þungur,
sagði herra Arnold. — Stór
steinn eða eitthvað svoleiðis
myndi duga.
— Einmitt, sagði herra Brad-
dock og hljóp af stað. Svo stanz-
aði hann — Ágætu áhorfendur!
Nú verður örstutt hlé — en
sleppið ekki sætum ykkar! Hann
hljóp af stað aftur og kom eftir
smástund með stóran stein, sem
venjulega gegndi því virðulega
embætti að halda niðri lokinu á
öskutunnunni, í fanginu. Á með-
an hann var í burtu var algjör
þögn við laugina. Benjamín stóð
við stigann og horfði beint fram-
an í Peter Arnold. Svo tók hann
þegjandi við steininum af pabba
sínum og gekk aftur út í dýpri
endann. Nokkrir gestanna fóru
að klappa og hlæja um leið og
hann fór á kaf, en þarna undir
var svo hljótt og kyrrt. Hann
gekk alla leið niður unz hann
komst ekki dýpra. Þar stóð hann
um stund en settist svo niður.
Loks laeðist hann á bakið og
setti steininn á magann á sér.
Hann horfði beint upp á vatns-
flötinn sem glampaði eins og silf-
urpeningur.
— Pabbi? sagði hann hljóðlega
við grímuna.
Benjamín fór óvenjulega
snemma á fætur daginn eftir.
Hann fór í gamlar gallabuxur og
hermannajakka sem hann hafði
keypt í skranbúð fyrir austan.
Svo fór hann niður. Frú Brad-
dock var í eldhúsinu. — Þú ert
snemma á fótum þykir mér, sagði
hún.
Benjamín gekk að borðinu og
settist fyrir framan greipaldinið
sem hann átti að borða í morg-
unverð. — Eg er að fara að heim-
an, sagði hann.
— Hvað?
— 5£g sagðist vera að fara að
heiman, sagði hann og tók upp
skeiðina. —■ Eg ætla að fara eftir
morgunverð.
Frú Braddock þurrkaði sér á
handklæði sem var við vaskinn.
— Þú ert að fara að heiman, ha?
— Jamm.
Hún lyfti brúnum og settist við
hliðina á honum við borðið. —
Ertu að fara í ferðalag? spurði
hún.
— Já, svaraði Benjamín. Hann
rak skeiðina á kaf í aldinið.
— Nú já. Og hvert ætlarðu?
— Eg veit það ekki.
— Þú veizt ekki hvert þú ætl-
ar?
— Nei,
Hún horfði á hann stundar-
korn. — Ég held ég skilji ekki
vel hvað þú átt við, sagði hún svo.
— Ef þú vilt heyra eitthvað
útjaskað, sagði hann, — þá ætla
ég á flakk.
— Ha?
— Á flakk. Ég held að það sé
ósköp auðskilið.
— Ben?
— Já, hvað?
— Ég skil ekki enn. Þú ætlar
þó ekki bara pakka saman og
henda draslinu þínu í bílinn og
fara, eða hvað?
— Nei.
— Heldur hvað?
— Ég ætla á puttanum.
— Þú hvað?
— Mamma, hefur þú verið
mikið á flakki?
Hún hristi höfuðið í örvænt-
ingu.
— Vertu róleg, mamma, það
verður allt í lagi með mig.
— Þú meinar að þú ætlar bara
að pakka saman og fara?
— Nei, ég ætla ekki að taka
neinn farangur með mér.
— Hvað?
— Ég ætla eins og ég stend.
— f alvöru?
— Já.
— Og hvað ætla:rðu að hafa
mikla peninga með þér?
— Tíu dollara.
— Nú, sagði hún, — svo þú
verður ekki lengur en í einn eða
tvo daga.
Benjanmín setti bita af greip-
aldininu upp í sig.
— Hvað ætlar þú að vera lengi
í burtu, sagði móðir hans.
— Ég veit það ekki.
Meira en einn eða tvo daga?
— Já.
— Ekki meira en viku?
— Sjáðu nú til, sagði Benja-
mín, — kannske verð ég fimm
ár í burtu. Kannske tíu. Ég bara
veit það ekki.
— Hvað?
Herra Braddock kom inn í eld-
húsið með morgunblað í hend-
inni. -— Þú ert snemma á fótum,
sonur sæll, sagði hann.
— Ben, segðu föður þínum frá
þessu. Hann leyfir þetta aldrei.
— Hvað er að ske? spurði
herra Braddock um leið og hann
settist.
— Ég er að fara í ferðalag.
— Hann ætlar ekki á bílnum.
Hann ætlar ekki að fara með
nein föt. Hann ætlar bara að taka
með sér 10 dollara og hann ...
— Fyrirgefðu, sagði Benjamín
og teygði sig eftir sykurskálinni
á miðju borðinu.
— Hvað gengur eiginlega á
hér? sagði herra Braddock.
— Ég er að fara í ferðalag
eftir morgunverð, sagði Benja-
mín. — Ég hef ekki hugmynd um
hvert ég ætla. Kannske hringinn
í kringum landið eða alla heims-
álfuna. Kannske fer ég hringinn
í kringum landið eða alla heims-
og þar. Það er allt og sumt.
— Og hvaða tilgangi þjónar
það?
— Það þjónar þeim tilgangi að
ég ætla að andskotast burtu!
Herra Braddock gretti sig. —
Þetta hljómar ekki eins og þú
hafir hugsað mikið um það.
Benjamín setti aftur bita upp í
sig.
— Svo þú ætlar bara að vinna
hér og þar, ha? Slæpast um?
— Einmitt.
— Og hitta álls kyns furðulegt
fólk, reikna ég með?
— Einmitt.
— Ben, ég sé ekkert rangt við
það að fara í smá ferðalag. En
þetta er ekki rétta aðferðin.
— Jú, það finnst mér.
— Hvað finnst þér um þetta ..
— Mér líst ekki á það.
Hvernig líst þér á þetta:
Hvers vegna ferð þú ekki aftur
austur og leitar að góðum skóla
til framhaldsnáms og kemur svo
aftur, keyrandi á bílnum. Þú get-
ur tekið 2—3 vikur í það.
— Mér líst ekkert á þetta.
— Nú?
— Vegna þess að ég er búinn
að læra, pabbi! Hann missti það
sem var í skeiðinni. — Eg vil
ekki sjá einn einasta skóla það
sem eftir er af ævi minni. Ég vil
ekki einu sinni sjá menntaðan
mann meira!
— Láttu ekki svona, Ben.
— Láti ég ekki svona! Benja-
mín stóð upp. — Ég er búinn að
eyða, já, hreinlega eyða, tuttugu
og einu ári af lífi mínu. Allt á
sama hátt og í gær. Og tuttugu
og eitt ár er helvítis hellingur!
— Setztu.
— Pabbi, sagði Benjamín. — í
tuttugu og eitt ár hef ég verið á
eilífum þvælingi milli bókasafna
og skólastofa. Segðu mér hvað ég
hef haft út úr því!
— Prýðilega menntun.
— Ert þú að grínast?
— Nei.
— Þú kallar mig menntaðann?
— Já, svo sannarlega.
— En ekki ég, sagði Benjamín
og settist niður aftur. — Ef þetta
er það að vera menntaður, þá má
það fara til helvítis fyrir mér.
— Ben, sagði móðir hans. —
Um hvað ertu að tala?
— Ég er að reyna að segja það.
Eg er að reyna að segja þér að
ég er hættur við þetta allt sam-
an.
— Allt hvað?
— Allt þetta! hrópaði hann og
baðaði út handleggjunum. — Ég
veit ekki hvað það er en mér
verður óglatt af því. Ég vil fá
eitthvað annað!
— Hvað viltu?
— Ég veit það ekki.
— Ben, sjáðu nú til...
— Veiztu hvað ég vil? sagði
Benjamín og trommaði á borðið
með fingrunum.
— Nei hvað?
— Venjulegt fólk. Eg vil ein-
falt, venjulegt og heiðarlegt fólk
sem getur hvorki lesið né skrif-
að. Mig langar til að vera hjá
svoleiðis fólki það sem eftir er
ævinnar.
— Ben!
— Bændur, bílstjóra ... venju-
legt fólk sem býr ekki í svona
húsi. Ekki ptóru húsi. Fólk, sem
er ekki með sundlaug í garðinum.
- Ben, þú gengur of langt!
— Ó nei.
— Ben, þú gerir þér upp alls
konar rómantískar hugmyndir
um þetta.
— Raunverulegt fólk, pabbi.
Ef þú vilt heyra „klisjuna" þá
Framhald á bls. 43
7. tbi. VIKAN 31