Vikan - 12.02.1970, Blaðsíða 33

Hringur soldánsins
Fæst
núna í fyrsta
sinni
úr ijósum
viSi
Loktins. Loksins eftir allt tekkiS: Pira-
System gefur yður kost á a8 lifga uppá
híbýli ySar. Ljósar viSartegundir eru
sem óSast aS komast í tízku. Framúr-
skarandi í barnaherbergi. SkrifborS úr
Ijósri eik. UppistöSurnar svartar eSa
Ijósgráar eftir vali. Smekklegt, nýtt,
margir uppröSunarmöguleikar.
Hvorki skrúfa
né nagli í vegg.
Ekkert annað hillukerfi
hefur þessa kosti.
Því ekki aS velja ódýrustu lausnina,
þegar hún er um leiS sú fallegasta.
LífgiS uppá skammdegisdrungann meS
Ijósum viSi. SkiptiS stofunni meS Pira-
vegg. Frfstandandi. ESa upp viS vegg.
Bezta lausnin í skrifstofuna. Höfum
skápa, sem falla innf. BæSi f dökku og
Ijósu. KomiS og skoSÍS úrvaliS og
möguleikana hjá okkur. Pira fsast ekki
annarsstaSar.
RIRA
Frábær lausn í
húsbóndaherbergið
EINKAUMBOÐ FYRIR PIRA-SYSTEM A ÍSLANDI
HÚSooSKIP
Ármúla 5 - Sími 84415 - 84416
Framhald af bls. 17.
— Ljós! Hann benti aftur. —
Sjáið þér, sjáið, þarna á milli
trjánna. Hvítklæddur maður. Sjáið
þér hann ekki?
Þegar ég hallaði mér fram, greip
hann utan um mig og hélt mér
fastri.
í fyrstu hélt ég að hann væri að
styðja mig, því að bíllinn hallað-
ist í beygjunni. En svo fann ég tak
hans verða fastara, og reyndi að
losa mig. En hann hélt mér og tók
svo um vinstri handlegg minn, svo
ég gat ekki hreyft mig. Ég gat
heldur ekki losað hægri handlegg-
inn, svo ég var eins og í skrúfstykki.
— Ef þér verðið róleg, geri ég
yður ekki neitt, hvíslaði hann.
Nú þekkti ég röddina. Og aug-
un. Og langa nefið og brúnt hör-
undið, sem auðvitað var Ijósara í
lampaljósinu ....
En þetta var hreint brjálæði. Það
var jafn brjálæðislegt að hugsa sér
þennan fertuga mann, sem hélt mér
í þessu skrúfstykki, í gervi Harrietar
frænku, eins og að láta sér detta í
hug að John Lethman væri hér, að
minnsta kosti sextíu kílómetrum
frá Dar Ibrahim. Maðurinn sem hélt
mér með annarri hendinni rétti
uop einhvern gljáandi hlut með
hinni ....
Ég hljóðaði. En Arabinn hélt ró-
legur áfram, eins og ekkert hefði
ískorizt; hann leit ekki einu sinni
aftur fyrir sig.
— Hvað eruð þér að gera? Hver
eruð þér? Ég reyndi af alefli að
losa mig, en án árangurs.
Hann hló. Og það voru augu
Harrietar frænku, sem litu á mig.
— Nú getið þér ekki annað en
þekkt mig aftur, sagði hann rólega.
— Ég heiti Henry Lowell Grafton.
Segir það yður nokkuð? Mér datt
það í hug. Verið nú róleg, annars
fer illa fyrir yður.
Ég fann eitthvað stingast í hand-
legginn, og svo fann ég fyrir
sviða. Það var sprauta.
— Pentotal, sagði hann. — Það
hefir sína kosti að vera læknir. Þér
eigið tíu sekúndur til góða, ung-
frú Mansel.
En það liðu ábyggilega ekki
nema sjö sekúndur, og þegar ég
vaknaði, var ég í gluggalausu her-
bergi, upplýst aðeins af daufu
skini gegnum rimla, hátt upp á
veggnum, fyrir ofan lokaðar dyr.
Ég var máttlaus, ég var með sár-
an höfuðverk og mér var kalt. Ég
sá að ég lá á einhverjum druslum.
Ég reyndi að draga þær yfir mig
og þrýsti lófunum að enninu. Ég
hafði einhverja óljósa hugmynd
um eitthvað stórt og hræðilegt væri
þarna á næstu grösum, en eitthvað
innra með mér þrjóskaðizt við að
viðurkenna það. Ég reyndi að
hugsa ekki neitt, lokaði augunum
og reyndi að sofna ....
Ég hafði enga hugmynd um hve
lengi ég svaf, þegar ég vaknaði
í annað sinn. Ég var allt í einu glað-
vakandi og mundi allt sem hafði
komið fyrir mig. Ég vissi, meira að
segja, hvar ég var. Ég var komin
aftur til Dar Ibrahim. í einu af
geymsluherbergjunum undir
kvennabúrstjörninni, undir lás og
slá, í neðanjarðargöngunum, þar
sem hún og Charles voru að ráfa
um ....
Samtalið í herbergi furstans,
Harriet frænka, Henry Grafton . . .
Ég gat aðeins hugsað mér eina
ástæðu fyrir þessum ógeðslega
dulbúningi á Henry Grafton, og
til þess að postulínshundunum og
öðrum verðmætum munum var
fleygt inn í geymsluherbergið, já,
og að Halide var með hring frænku
minnar. Það hafði eitthvað komið
fyrir Harriet frænku, eitthvað sem
bessir glæpamenn vildu halda
leyndu.
Hún hlaut að vera dáin. Af ein-
hverjum ástæðum vildu þau leyna
dauða hennar. Ég gat aðeins hugs-
að mér eina ástæðu, og sú hugs-
un gerði það að verkum að mér
fannst ég vera að kafna í þessum
daunilla herbergi.
Charles hafði auðvitað grunað
hvað um var að vera . . . Charles,
sem var langt í burtu, á leið til
Damaskus, með Hamid í hælum
sér. Það gat verið að Hamid hefði
náð honum og fengið hann til að
aka til baka, en það gat flækst
fyrir þeim að hafa upp á mér.
Christy Mansel var algerlega
horfin. Eins og Harriet frænka og
Samson, hundurinn hennar. Eða
eins og Gabrielshundarnir, sem
lágu undir rykinu þarna inni.
Ég neytti allra krafta til að rísa
upp. Smátt og smátt gat ég gert
mér grein fyrir umhverfinu. Þetta
var óhrein kompa, gólfið rykfallið
og fullt af tómum brúsum, sem var
hrúgað saman ( eitt hornið, og um
allt voru köngulóarvefir. Á einum
veggnum héngu málmslegin og
rykfallin aktygi, á ryðguðum krók.
Hurðin var þung og sterkleg,
með stórri læsingu. Það þýddi
greinilega ekki að reyna að opna
dyrnar.
Þögnih var þung og þrúgandi,
eins og oft er í neðanjarðargryfj-
um. Það var engu líkara en að ég
væri grafin lifandi.
Þessi hugmynd hvarflaði gegn-
um hugskot mitt, án þess að ég
gerði mér þetta fyllilega Ijóst, en
allt í einu var eins og ég væri
stungin af eitraðri ör, og ég mundi
eftir klettinum fyrir ofan mig,
botni tjarnarinnar, sem auðvitað
var komin að hruni, eins og allt
annað á þessum stað. Þungi vatns-
ins hlaut að vera mikill. Hin minnsta
sprunga gat orsakað flóð í þessu
greni, það þurfti ekki nema örlitla
rifu ....
Ég stóð upp, löðrandi sveitt,
þangað til ég kom til sjálfrar mín.
Og þá heyrði ég að lykli var
stungið í skrána ....
Þegar hurðin opnaðizt, sat ég
þráðbein á fletinu og reyndi að
dylja skjálftann, ég hefði heldur
ekki getað staðið upprétt, svo
máttlaus var ég. Ég var líka þurr
í munninum og hjarta mitt ætlaði
að springa.
Það var John Lethman sem kom
inn, með lampa í höndunum, og á
bak við hann stóð Halide, með
þennan venjulega bakka. Hann setti
lampann frá sér f holu í veggnum,
og stúlkan tróð sér fram hjá honum
og setti bakkann á tóman kassa.
Hún leit ögrandi á mig. Ég lét eins
og ég sæi hana ekki, en sneri mér
að Lethman og spurði í hvössum
rómi.
— Hvað hefir komið fyrir hana?
— Hverja.
— Harriet frænku, auðvitað.
Hættið þessum skrípalátum, ég veit
að þessi viðbjóðslegi félagi yðar
var dulbúinn sem Harriet frænka.
Hvar er frænka mín?
— Hún er dauð.
— Dáin? sagði ég snögglega. —
Þér eigið við að hún hafi verið
myrt?
— Verið ekki svona kjánaleg.
Hún dó eðlilegum dauða
— Kjánaleg! Og það getið þér
látið yður fara um munn, þér með
þetta neðanjarðar fangelsi, þessa
útsmognu gleðikonu og þrælahald-
arann þarna uppi. Eðlilegum dauða!
sagði ég, öskrandi vond, — það
er líka svo trúlegt. Hvenær dó hún,
og hver var dauðaorsökin?
— Ég svara ekki spurningum,
sagði hann kuldalega. — Grafton
7.tbi. VIKAN 33