Vikan - 12.02.1970, Blaðsíða 25

í þriðju greininni um rithöfundinn fræga, Jack
London, eftir irving Stone, segir frá því, er Jack
hleypir heimdraganum, en kemur aftur heim
til að fara í þrælavinnu og verður ástfanginn í
fyrsta skipti.
heimtaði, að Jack léti Kin-
verjana á land, en því neit-
aði liann. Þá miðaði George
á hann og sagði:
— Stýrðu strax í land.
Þó að rniðað væri á liann
og Kínverjarnir væru við-
búnir með hnífa sína, hugs-
aði liann um, hve skammar-
legt væri að láta fangana
ganga úr greipum sínum.
Hann náði utan um úlnlið-
inn á George og tókst að ná
af honum skammbyssunni.
Því næst gat hann haldið
Kínverjunum í skefjum. Fyr-
ir þessa ferð fékk hann 100
dollara.
í heilt ár vann hann við
þetta og kornst í alls konar
ævintýri. t livert skipti sem
hann fór um flóann, fór hann
i gegnum „Golden Gate“
sundið, sem liggur út i
Kyrrahafið Fyrir liandan
það lágu Austurlönd með
öllum sínum höfnum og æv-
•intýrum, sem honum hafði
Fyrsta ástin í sínum rósrauða töfraljóma.
Jack London
Sutherland“.
sem háseti
„Sophie
verið sagt frá og hann liafði
lesið um. Nú var liann sautj-
án ára, og honum fannst
hann vera fullorðinn og vildi
skoða sig um í heiminum.
I San Francisco lágu mörg
skip, sem hann gat valið um.
Hann valdi „Sophie Suther-
land“ og sigldi með lienni til
Kóreu, Japan og Síheríu.
„Sophie Sutherland“ var
fjögurra tonna skúta með
miklum seglum, og stór-
mastrið var 100 fet á liæð.
Þó að Jack hefði aldrei
verið til lengdar á sjó, réðsl
hann sem háseti á skipið.
Annars voru flestir skipverj-
arnir Skandínavar, og þeim
var ekkert um það gefið, að
þessi strákur væri tekinn
sem jafningi þeirra. Hann
varð að geta gert það, sem
honum vai ætlað. Annai's
varð hann að sætta sig við
sjö mánaða þrælavinnu, því
að það er ekki svo auðvclt
að strjúka af skipi, úti á reg-
inhafi.
Höfnin í San Francisco, þegar Jack var þar umsjónarmaður.
4,
Þess vegna ákvað hann að
vanda sig svo vel með verk
sin, að það þyrfti ekki að
gera þau á ný. Og það tókst
honum.
Þriðja daginn á sjónum
gerði mikið óveður. Jack
var við stýrið, þegar það
skall á, en skipstjórinn var
ekki viss um, að þessi sautj-
án ára unglingur gæti ráðið
við stefnu skipsins í þessu
óveðri. En þegar hann hafði
liorft á hann dálitla stund,
ldnkaði hann ánægjulega
kolli og gekk á brott.
Jack harðist við storminn
og honum þótti vænt um að
geta lialdið skipinu á beinni
hraut í klukkutima, án þess
að nokkur lifandi hræða
væri á þilfarinu nema hann.
Honum voru falin örlög
skipsins.
Eftir þetta var veðrið
ágætt. Jaek varð góður vin-
ur Victors og Axels — Svía
og Norðmanns — og i ferð-
inni voru þeir kallaðir „þrír
röskir strákar“.
Þegar Jack leiddist las
hann allar sínar hækur, þó
að hann kvnni þær að kalla
utanað.
Loksins komst „Sopliie
Sutherland“ til Bonin-eyj-
anna, þar sem hún létti akk-
erum á meðal tuttugu skipa,
sem voru einnig á selaveið-
um. Loksins hafði draumur
Jacks um að komast til
Framhald á bls. 34.
7. tbi. VIICAN 25