Vikan - 12.02.1970, Blaðsíða 12

Svona hafði hann legiS í fjórtán mánuSi,
eins og dauður hlutur, en þó meS augu
og eyru og starfandi heila ....
HLUSTAÐ
GEGNUM
ÞIL
SMÁSAGA EFTIR DENISE LUCE
12 VIKAN 7 tbl
Það marraði í ruggustóln-
um í herberginu við hliðina,
um leið og aðstoðarlæknirinn
spratt á fætur.
— Þetta er með berum
orðum morð, sagði hann.
Röddin, sem var hærri en
venja var til, vegna þess að
honum hafði hitnað í skapi,
heyrðist greinilega gegnum
þunnt þilið.
Sjúklingurinn opnaði aug-
un, en hreyfði sig ekki í rúm-
inu. Hann gat hvorki hreyft
sig eða talað.
Svona hafði hann legið í
fjórtán mánuði, eins og dauð-
ur hlutur, en þó með augu
og eyru og starfandi heila.
Þeir hjúkruðu honum og
nostruðu við hann og hann
gat horft á þá. Hann sneri
þannig að hann gat horft út
um gluggann og fylgdi með
augunum þeim, sem framhjá
gengu — búðarsendlunum og
póstinum, og einstöku sinn-
um kom einhver í heimsókn.
Og stundum flaug fugl
framhjá glugganum. Rétt áð-
an hafði liann séð dúfu flögra
hjá. Hún var líklega að eltast
við baunirnar, sem Dóra hafði
verið að sá í garðinn.
Ilugur hans hafði komizt í
æsing, er hann heyrði rödd
aðstoðarlæknisins í næsta her-
bergi:
— En það væri morð!
Læknirinn svaraði ekki
strax. Hann hlaut að hafa
gengið að arinhillunni, þar
sem eldspýturnar og vindling-
arnir voru, því að nú heyrði
hann hringla í eldspýtustokk.
Hann kveikti sér í vindlingi
og settist í hægindastólinn,
sem marraði undan þvngslun-
um.
— Nú, jæja með berum
orðum; víst er það morð. Og
hvað svo?
— Já, en guð sé oss næst-
ur. Þér getið ekki gert þetta.
— Ekki það? Það hefur
komið fyrir fyrr en í dag, og
þér hafið áreiðanlega reynt í
yðar starfi, að fleiri en einn
læknir hefur gert það. Nei,
ef til vill ekki í svona tilfelli,
en þegar einhver veslingur
hefur barizt lengi við dauð-
ann, — hefur yður sjálfum
þá ekki fundizt, að of stór
morfínskammtur geti komið
að góðu haldi?
— Jú, en þá hefur verið
öðru máli að gegna.
— Er það? Svo að þér álít-
ið þá, að hið líkamlega dauða-
stríð sé verra en endalaust
andlegt víti. Það þætti mér
gaman að vita.
Veiki maðurinn varð allt í
einu forvitinn að heyra meira.
Þetta var samtal sem snerti
hið raunverulega líf. Fólk,
sem kom til þess að heim-
sækja hann sagði aldrei neitt
])essu líkt. Það talaði um eitt-
hvað annað og hann gat aldr-
ei látið á sér skilja, hvort það
sem það var að tala um, væri
honum til skemmtunar eða
leiðinda. Það talaði ýmist
um veðrið eða ættingjana.
Aðeins Dóra blessunin hafði
vit á að tala um hvernig
gengi í verksmiðjunni.
En þetta þarna innan úr
herberginu var ræða lífsins.
Hvern skyldu þeir vera að
tala um? lmgsaði hann. Lík-
lega einhvern af sjúklingum
læknisins. Skyldi það vera
einhver sem hann þekkti?
Aðstoðarhæknirinn sagði
eitthvað, sem hann átti erfitt.
með að greina, því að hann
hafði auðheyrilega hallað sér
fram og vildi ekki horfast í
augu við lækninn.
— Og mannlegt líf er ó-
hrekjanlegt og heilagt, er
ekki svo? hevrðist læknirinn
segja með skýrri rödd og
ákveðinni. — T því er ég yð-
ur alveg sammála. Því meira
líf og lífsþróttur, því meiri
réttur. En hvers líf er mest