Vikan - 12.03.1970, Blaðsíða 4

w 9
u 3IÐAI iÍÐAS
Gamlar stúlkur og ungar ekkjur geja
jajnan gott jæri.
íslenzkur málsháttur.
0 fólk í fréttunum
Einn þeirra demókrata sem þátt tóku í
baráttunni um forsetaembættið í Banda-
ríkjunum árið 1968, var öldungardeildar-
þingmaðurinn George McGovern, frá
Suður-Dakota. Hann dregur enga dul
á að hann hefur hugsað sér að reyna
aftur árið 1972, en sigurlíkur hans fara
minnkandi dag frá degi. Ástæðan er að-
allega afstaða hans til stríðsins í Viet
Nam. Nýlega var gerð skoðanakönnun í
heimaríki hans, og þar kom fram að
75% íbúanna studdu öldungadeildarþing-
mann repúblikana, Karl Mundt, en hann
er eindreginn stuðningsmaður Nixons um að flytja hermenn Banda-
ríkjanna heim smátt og smátt, í stað þess að gera það strax, eins og
McGovern vill. Og um leið gerast dagblöð í Suður-Dakota æ harð-
orðari í garð McGoverns, en hann berst áfram.
„Næst verður það sennilega Mars,“ sagði
hugmyndafræðingur NASA, dr. Werhner
Von Braun, er hann hélt fyrirlestur í
Linwood, New Jersey. „En — í augna-
blikinu gengur það samt erfiðlega." — Og
enn erfiðar gekk að stjórna skugga-
myndasýningarvélinni sem Von Braun
notaði til að sýna skýringarmyndir, en
henni var stjórnað af ungum íbúa Lin-
wood. „Ég vil fá myndina aftur!“ sagði
rakettusnillingurinn þegar myndin sem
hann var að ræða og útskýra hvarf allt
í einu. Jú, myndin kom aftur — en ekki
í fókus. Strax á eftir kom mynd af Saturn 5 eldflaug —■ í loftið,
og svona gekk það, og á endanum varð hinn þýzk-ættaði vísinda-
maður svo „pirraður" að hann lamdi með priki sínu í gólfið og
hrópaði: „Er nokkur möguleiki á því að fá að sjá næstu mynd?“
Það var því ekki beint róandi þegar einhver á aftasta bekk
svaraði: ,,Jawohl!“
Árið 1857 var haldinn mikil hátíð í New
Orleans í Bandaríkjunum, og hefur slík
hátíð, kölluð Mardi Gras (úr frönsku),
verið haldin árlega síðan. Hefur þetta
ávallt farið þokkalega fram, þar til í ár
að um það bil 10.000 leðurjakkatöffarar
og aðrir götustrákar og stelpur ruddust
inn á svæðið og hentu grjóti og börðu
gamlar konur í höfuðið með kylfum.
Nokkrir karlmenn urðu og fyrir barð-
inu á lýðnum og þeirra á meðal var hinn
heimsfrægi trompetleikari A1 Hirt. (Hann
hefur meðal annars leikið hér á landi).
Hann fékk stein í andlitið þar sem hann sat uppi á vagni, klæddur
sem jólasveinn, og varð að loka skurðinum með tólf sporum. Varð
þetta til þess að Hirt missti af nokkrum hljómleikum og heilmiklu
af peningum.
„Þetta er síðasta hátíðin sem ég tek þátt í,“ sagði Hirt, „að
minnsta kosti þangað til eitthvað verður gert í þessu; þangað til
borgaryfirvöldin vakna. Mín vegna mega fransararnir hirða þetta
Mardi Gras aftur!“
Hin fræga, franska leikkona hefir ennþá
samband við manninn, sem hún giftist fyrir
20 árum.
Hamingja sonarins er henni fyrir
öllu.
í fimmtán ár hafa þau verið
aðskilin, Jeanne Moreau og leik-
arinn Jean-Louis Richard.
Hvernig er samband þeirra nú?
Jeanne Moreau segir: — Við
skildum að lögum fyrir sex eða
sjö árum. En það var eiginlega
ekkert aðkallandi, því að við
höfum alltaf haft það á tilfinn-
ingunni að í raun og veru heyrð-
um við saman. Við höfum þekkt
hvort annað síðan við vorum
unglingar; Jean var sextán ára,
ég sautján, þegar við hittumst
fyrst.
Þegar hún er spurð hvort þau
séu í rauninni ekki algerlega
skilin, segir hún:
— I rauninni ekki. Við höfum
alltaf verið góðir vinir og haft
samband hvort við annað. En við
gerðum það upp við okkur að
við gætum ekki búið saman. En
ef ég er leið, eða líður illa, til
dæmis af timburmönnum, þá
kemur Jean alltaf, þegar ég
hringí í hann. Ef hann kemur að
kvöldi, dvelur hann hjá mér yf-
ir nóttina. Jean hefir sína galla
og ég mína, en • eitt eigum við
sameiginlegt, og það er ást okk-
ar til sonarins. Ég hefði bara ein-
faldlega ekki getað búið með
karlmanni, hvorki honum eða
öðrum. Það er ekkert auðvelt
fyrir mann að sætta sig við
einkalíf frægrar leikkonu, sem
þessutan á stóra fjölskjddu; —
son, foreldra og systur. En hann
mun alltaf eiga sitt rúm í hjarta
mínu. Nú er Jerome sonur okk-
ar að verða fullorðinn. sautján
ára. Jean hefir oft sagt við mig:
„Et' þú getur hugsað þér að gifta
þig aftur, þá leyfi ég mér að
biðja um hönd þína.“
En hvað myndi hún gera ef
þessi maður tœki upp á því að
kvœnast á ný?
— Ég myndi ekki springa í loft
upp af gleði. Ég hefi ekki bein-
línis áhyggjur af því. Mér finnst
ekkert nema dauðinn geta rofið
þau heit sem tvær manneskjur
gefa hvort öðru. Það er eini
skilnaðurinn sem ég viðurkenni.
☆
STUTT
OG
LAG-
GOTT
Nýlega jannst í ruslakörf-
unni minnisblað eftir hús-
bónda minn: Það sem ég
þarf að gera í dag: 1. skipu-
leggja. 2. hringja í konuna.
3. endurskipuleggja.
OHENTUGUR
skautabúningur
Þannig voru skautadömurnar
klæddar í Upplöndum í Svíþjóð,
árið 1911, þegar þær skautuðu á
ísilögðum skógartjörnum. Fötin
eru nokkuð framandleg nú, og
það eru skautarnir líka, en tölu-
stafirnir 8 og 3 voru jafnvel risp-
aðir í ísinn þá eins og nú, segir
ein þeirra sem er þarna á mynd-
inni.
☆
4 VIKAN
11. tbl.