Vikan - 12.03.1970, Blaðsíða 38

er yður vafalaust óhætt að sitja
kyrr.
— Já, við yður vildi ég gjarn-
an eiga viðskipti. Lofið mér að
heyra. Við skulum gjarnan gera
ofurlitla verzlun.
— Hví ekki mikla verzlun?
— Jú, mikla verzlun. Því
stærri, því betri, ha, ha, ha.
En frú Anderson var alvara.
Hún vildi fá að líftryggja hann.
— Einmitt það, sagði etats-
ráðið undrandi. Er frúin agent?
— Það var fyrir nokkrum ár-
um. Eg varð að hjálpa mannin-
um mínum að vinna fyrir heim-
ilinu. Hvað átti ég að gera?
Og hún skýrði þetta nánar
fyrir honum. Það þurfti ekki að
vera svo há upphæð. Hún ætlaði
ekki að féfletta hann.
— Jú, sagði etatsráðið. Ef ég
líftryggi mig, þá tek ég háa líf-
tryggingu. Og þegar alls er gætt,
þá getur verið hyggilegt að líf-
tryggja sig.
— 3£g skal senda skjölin heim
til mannsins míns til undirskrift-
ar, sagði frúin. Fyrir siða sakir
verður læknirinn að skoða yður,
enda þótt þér séuð hraustur eftir
útliti að dæma. Ég skal óðara
senda lækninn.
Þegar etatsráðið hitti konu
sína, sagði hann stuttarlega:
— Ég var að sinna viðskiptum.
Hvað vildurðu mér?
— Varstu að tala um við-
skipti við hana?
— Eg líftryggði mig. Það hefur
mikla þýðingu að líftryggja sig.
Hún er fulltrúi bezta félags.
— Versta félags, sagði Etats-
ráðsfrúin af sannfæringu. Hún
er áreiðanlega frá versta félag-
inu.
Etatsráðinu þótti vænt um að
hafa gert frú Anderson til þægð-
ar. Hann rak sjálfur eftir því, að
samningurinn yrði undirritaður
við fyrsta tækifæri. Og þegar
læknirinn frá nágrannalandinu
kom, var etatsráðið í bezta skapi
og lét skoða sig.
Og auðvitað var ekkert að
honum. Hreint ekki neitt.
Frúin rétti honum höndina og
þakkaði honum fyrir.
•—• Hef ée virkilega gert yður
greiða með þessu, spurði hann.
— Stóran greiða. Þér hafið
bjargað mér. Eg má ekki segja
meira. Etatsráðið lét sinn betri
mann fá yfirhöndina og sagði:
— Ég held nærri því, að ég
gæti fengið aðalræðismanninn til
þess að líftryggja sig, ef yður
væri nokkur þægð í því.
Þá kallaði frú Anderson hann
vin sinn og velgerðarmann. Og
um leið horfði hún í kringum
sig og roðnaði á báðum vöngum.
— Mér finnst við ættum að
nota tækifærið meðan læknirinn
er hér, sagði etatsráðið við aðal-
ræðismanninn. Við gerum víst
frúnni mikinn greiða með þessu.
Það er ekki þar fyrir, að hún
hefði beinlínis sagt það en... .
— Hún hefur sagt mér hreint
út, að hún sé fátæk, sagði aðal-
ræðismaðurinn. Það er ákaflega
raunalegt. Eins og hún hefur
falleg augu.
Og aðalræðismaðurinn vildi
ekki standa að baki etatsráðinu.
Hann líftryggði sig fyrir jafn-
hárri upphæð og etatsráðið. Auk
þess hafði hann sérstaka ástæðu
til að gera frú Anderson ofur-
lítinn greiða. Hún hafði nýlega
þakkað honum fyrir kvæðið.
Hann sagði:
— Hvernig væri að við líf-
tryggðum konur okkar líka?
— Hvað, konur okkar? spurði
etatsráðið. Nei, það gengur al-
drei. Ég fæ konuna mína aldrei
til þess að láta skoða sig.
— En mér finnst þetta bein-
línis skylda okkar.
Það var bögn stundarkorn. Et-
atsráðið sat í þungum þönkum.
— Hún skal mega til, hrópaði
hann skyndilega. Ég fer til henn-
ar þegar í stað.
Sjaldan hafði etatsfrúin séð
mann sinn jafn ákveðinn. Hann
lét allar mótbárur sem vind um
eyrun þjóta
— Það er skylda okkar, sagði
hann með orðala^i aðalræðis-
mannsins.
— Er það skylda okkar?
En nú var etatsráðið fljótur að
hugsa og hann hljóp ekki á sig.
Hann varð hátíðlegur á svip og
kinkaði kolli:
— Já, það er skylda okkar.
Við eigum dóttur, sem við deyj-
um einhvern tíma frá.
Og enda þótt dóttirin væri
gift milljónamæringi þoldi etats-
ráðið engin mótmæli.
Ókunni læknirinn fékk nóg að
gera. Hann skoðaði gesti sumar-
hótelsins í krók og kring og gaf
vottorð um heilbrigðisástand
þeirra. Hann var ungur maður,
dökkeygður og í ljósum fötum.
Hetjan Oxenstand gat ekki boðið
honum byrginn. Það varð lítið
úr honum þessa daga, sem lækn-
irinn var á sumargistihúsinu.
Hann reyndi í fyrstu að láta sem
ekkert væri, en þegar frú
Trampe, fegurðardrottningin,
horfði tindrandi augum á lækn-
inn, stóðst hetjan ekki mátið
lengur.
— Þér hafið dregið mig á tál-
ar, sagði hann við frú Trampe.
Hann sagði þetta daglega og end-
urtók ásakanir sínar.
Dag nokkurn sagði hún honum
sína meiningu hreinskilhislega.
Hún var orðin leið á hetjunni
Oxenstand.
— Ég hef ekki dregið yður á
tálar. En ég get ekki látið mér
þykja vænt um yður á þann hátt
sem þér ætlizt til. Og til hvers
ætti það líka að vera? Ég er gift,
gætið að því
— Það hefðuð þér átt að segja
mér strax. En þér létuð það al-
veg vera.
— En við skulum samt vera
ágætir kunningjar, hélt hún
áfram.
Þá hló hetjan.
— Og þér ætlið að vera eins
og systir mín. Er það ekki kallað
svo?
Hún var ástfangin af læknin-
um og talaði við hann um kvöld-
ið niðri í garðinum.
— Ég veit um manneskju, sem
gæti verið miklu hamingjusam-
ari en hún er, sagði hún og roðn-
aði.
— Það eruð þó ekki þér?
— Jú, það er ég. Þér eruð
læknir og skiljið það. Það er
hættulegt að vera úti í sveit og
fyllast lífsþrótti af útiloftinu og
hafinu. Og hér er enginn sem
hægt er að ....
Hetjan Oxenstand gekk fram
hjá. Hann virtist vera að leita að
einhverjum, sem hann ætlaði að
drepa.
— Þessi frú Anderson fær að
vera hjá yður svo oft sem hún
vill.
Læknirinn hló og sagði:
— Það eru bara verzlunarer-
indi. Við líftryggjum fólk. Hún
græðir á tá og fingri. Má ég sjá
hringinn yðar. Lofið mér að
halda í hönd yðar. Ekki það?
Bara rétt sem snöggvast.
— Nei, það þori ég ekki. Ger-
ir frú Anderson það? Jæja, nú
lofa ég yður að halda í hönd
mína eins og ég væri að sam-
þykkja eitthvað. En það geri ég
nú samt ekki. Ég samþykki ekki
neitt. Skiljið þér mig rétt? En,
góði, hvað gerið þér nú?
Hún dró að sér höndina. En
ekki fyrr en hann hafði kysst
hana.
— En hvað höndin á yður er
fín og heit sagði hann.
Og frú Anderson gekk fram
hjá. Var hún afbrýðisöm? Það
kom einkennilegur glampi í aug-
un, þegar hún leit á þau. Frú
Anderson var stolt og hélt leiðar
sinnar, en þegar hetjan Oxen-
stand settist á veggsvalirnar og
fór að tala við hana, var hún
mjög ástúðleg við hann. Og þau
sótu þarna tvö ein og hvísluðust
á, eins og þau hefðu fundið hvort
annað.
Frú Anderson óttaðist engan
reikning. Hún borgaði á sumar-
gistihúsinu eins og þessi skuld
gæti varla talizt. Og etatsráðið
kastaði stórum blómavöndum inn
um gluggann hennar í myrkrinu
á kvöldin. Að vísu var hún í ónáð
allra kvenna á gistihúsinu, en
það lét hún ekki á sig fá. Og hún
virtist enga samúð eiga með
neinum öðrum en þeim, sem hún
lagði lag sitt við þá stundina.
Hún virtist enga samúð eiga með
hinum óheppna starfsbróður sín-
um, Andersen. Hann var klaufi.
Hann kunni ekki að hræra hjört-
un. Af þeim fáu orðum sem milli
Gölfflisar - Gólfdúkur
.... mKBBSSF, mmfWffimm -
J. ÞORLÁKSSON & NORÐMANN hf.
38 VIKAN “•tbl-