Vikan - 12.03.1970, Blaðsíða 45

Þegar hún. lék í „They Shoot
Horses“, fékk hún sér dráttar-
vagn, og bjó þar með bamið.
Hún hefur alltaf mikinn þokka,
þótt hún sé ekki bráðung leng-
ur. Hún er nú farin að skilja að-
stöðu föður síns. Josuha Logan
segir: — Hún hefur þennan sama
hreinleikablæ og faðir hennar.
Jane skilur nú heimspeki föð-
ur síns: „Maður verður alltaf að
vera svolítið dularfullur". Þetta
trúir hún á, bæði í einkalífinu
og listinni. Hún er á móti öllum
kynlífsupplýsingum í skólum.
Hún segir ef alls staðar væri
gert eins og farið er að gera í
Svíþjóð, að sýna börnum og
unglingum plastikkynfæri, þá fer
öll rómantík af ástalífinu. Hún
hefur líka svolítið svipaða hug-
mynd um hjónaband og faðir
hennar: — Að eilífu, er svo
strembið orð.
Jane hefur grennzt, hún segir
að sér finnist gott að finna fyrir
beinunum. Hún er líka hætt að
kaupa rándýran tizkuklæðnað,
kaupir bara það sem til fellur og
henni líkar vel. Faðir hennar á
marga bíla, til dæmis Bentley,
Mercedes og Thunderbird. Peter
notar mótorhjól og sjálf á hún
engan bíl og kann ekki að aka
bíl. Hún leikur nú í fleiri kvik-
myndum, en faðir hennar gerði
á hennar aldri.
Peter er líka orðinn frægur á
eigin spýtur, svo fjölskyldan er
orðin táknræn á sinn hátt, þótt
þau séu ekki lík hinum frægu
Barrymoresystkinum, enda vilja
þau ekki rugla þannig saman
reitum sínum.
Það á eftir að koma á daginn
hve langt Peter nær, nú lifir
hann fjölskyldulífi í stóru húsi
við Bel Air. Sue og börnin,
Bridget, 6 ára og Justin, rúmlega
þriggja, þrífast vel og pening-
arnir eru farnir að streyma inn,
svo að þau hafa ekki áhyggjur
af reikningum lengur. Fyrir of-
an arininn í dagstofu þeirra er
úrklippa úr blaði, þar sem skop-
teiknari hefur teiknað tvær tán-
ingastelpur í þrumuveðri, sem
ranghvolfa augunum og and-
varpa: — Heldurðu að það rigni
líka á Peter Fonda? 'ú'
Frú Rohinson
Framhald af bls. 31
engum áhyggjum. En — myndir
þú koma út með mér aftur ef
ég bæði þig um. Eftir að vita
um þetta?
— Ég hugsa það.
— Viltu þá koma með mér út’
— Ef þú vilt.
— Á morgun? Eigum við að
gera eitthvað á morgun?
— Allt í lagi.
— Eftir hádegið, sagði Benja-
mín. — Við förum þá út að
keyra eða eitthvað eftir eftir há-
degið á morgun.
Hún kinkaði kolli.
— Ertu viss um að þú viljir
það? Ég vil það alls ekki nema
þú hafir verulega löngun til
þess.
— Mig langar til þess, sagði
hún.
— í alvöru?
— Benjamín, mig langar í al-
vöru út með þér.
Það var algjörlega heiðskírt
daginn eftir, þegar Benjamín
Braddock fór af stað heim til
Elaine Robinson. Það eina sem
heyrðist í götunni þar sem Rob-
inson-fjölskyldan bjó var hljóð-
ið í stórri sláttuvél sem garð-
yrkjumaður ýtti fram og aftur
á lóðinni hjá þeim. Benjamín
lagði bílnum, fór út og gekk
hratt yfir blettinn og að dyr-
unum. Hann bankaði og beið.
Eftir örstutta stund kom frú
Robinson til dyra. Hún var
íklædd grænum morgunslopp.
Benjamín horfði á hana, leit yf-
ir öxl hennar inn í húsið og svo
aftur framan í hana.
— Við Elaine ætlum út að
keyra í dag, sagði hann.
Frú Robinson kom út og lok-
aði dyrunum á eftir sér. — Eig-
um við að tala saman í bílnum
þínum? spurði hún. — Ég vildi
helzt ekki gera það inni.
— Ja, ég held í rauninni að það
sé ekki mikið til að tala . . .
— Elaine er enn sofandi, sagði
frú Robinson og stakk höndun-
um í vasana. Hún gekk af stað í
áttina að bílnum og kinkaði
kolli til garðyrkjumannsins um
leið og hún gekk fram hjá hon-
um. Hún steig upp í bílinn.
Benjamín horfði á hana og
krosslagði handleggina á brjóst-
inu. Loks hristi hann höfuðið
og gekk hægt yfir að hinni hlið
bílsins.
— Frú Robinson?
— Komdu inn, Benjamín,
sagði hún án þess að líta á hann.
— Ég held ekki að við eigum
neitt vantalað, frú Robinson.
— Komdu þér inn í bílinn!
Benjamín hikaði andartak en
smeygði sér undir stýrið.
— Keyrðu niður eftir götunni,
sagði hún og benti.
Benjamín setti í gang. — Frú
Robinson, sagði hann, — ég vona
að þér finnist ég ekki dónaleg-
ur þó ég segi að mér finnist þú
vera svolítið melódramatísk í
sambandi við þetta. Ég sé enga
stórkostlega hættu á ferðinni
sem krefst . . .
— Keyrðu hérna niður eftir og
legðu bílnum þar.
Benjamín tók úr handbremsu
og keyrði rólega niður eftir göt-
unni. Þar stanzaði hann, drap á
bílnum og hallaði sér aftur á bak
í sætið. Um stund ríkti grafar-
þögn, ef ekki hefði verið fyrir
fjarlægan niðinn frá sláttuvél-
inni fyrir aftan þau.
— Benjamín, mér finnst leið-
inlegt að þetta skyldi enda
svona, sagði frú Robinson loks-
ins.
Benjamín kinkaði kolli.
— En ég segi þér hér með að
þú hittir hana ekki aftur.
Hann kinkaði kolli í annað
sinn.
— Já.
— Það gleður mig, sagði frú
Robinson. — Þá skulum við bara
taka málið út af dagskrá Því er
þá lokið.
— Nei. Því er ekki lokið.
— Nú?
— Ó nei, sagði Benjamín og
spennti greipar við neðri hluta
stýrisins. — Mér dettur ekki
einu sinni í hug að fylgja fyrir-
mælum þínum, frú Robinson.
— Benjamín?
— Segðu mér bara nákvæm-
lega hvað þú hefur á móti þessu,
frú Robinson, í stað þess . . .
— Viltu að ég geri það?
— Ójá.
Frú Robinson?
— Jæja, Benjamín, sagði hún.
— Elaine er góð stúlka. Hún er
blíð og alls ekki margbrotin.
— En hún er fullkomlega heið-
arleg, Benjamín. Hún er einlæg.
Hún hristi höfuðið. — Og Benja-
mín ,sagði hún svo, — þú ert
ekkert af þessu.
— Frú Robinson?
— Hvað?
— Hvenær fer hún á fætur?
— Ég held að þú þurfir ekkert
að hafa áhyggjur af því.
— Jú, ég held það. Ég held að
við höfum mælt okkur mót í
dag, og ég held líka að hún eigi
von á mér.
— Ég skal segja henni að þú
hafir ekki getað komið.
— Nei.
— Benjamín? sagði hún
skyndilega og snéri sér að hon-
um. — Farðu heim til þín. Farðu
heim og komdu aldrei á heim-
ili mitt framar.
— Farðu til helvítis.
— Reyndu ekki að vera snið-
ugur, Benjamín.
— Ég er ekki að reyna að vera
eitt eða neitt, frú Robinson.
— Ég gæti hæglega komið af
stað heilmiklum vandræðum ef
ég þarf þess með.
— Jæja?
— Já, og ég geri það.
Benjamín kinkaði kolli. —
Leyfist mér að spyrja hvað þú
ætlar að gera, frú Robinson.
— Verð ég að segja þér það?
— Já.
— Jæja, Benjamín, sagði hún
og leit á vanga hans, ég segi El-
aine allt sem nauðsyn krefur,
svo ég geti haldið henni frá þér.
Þögn.
— Ég trúi þér ekki, sagði
Benjamín.
— Það gæti samt verið betra
fyrir þig.
— Ég held ekki að þú gætir
það, frú Robinson. Ég held alls
ekki að þú gætir sagt henni það.
— Ég vona að ég þurfi ekki
að gera það.
Benjamín sneri sér að henni.
— Þú getur ekki gert það, sagði
hann og tók um hendina á henni.
— Þú getur ekki gert það, frú
Robinson!
Hún starði á hann án nokkurra
svipbrigða.
— Frú Robinson, sagði hann
og hristi höfuðið. — Ekki gera
það. Ég grátbið þig um að gera
það ekki.
— Farðu heim. Hún dró
hendina að sér.
— Frú Robinson, ekki gera
það! Ég bið þig! Ekki gera það!
Hann starði á hana um nokkra
stund en sneri sér svo allt í einu
að dyrunum. Hann reif í húninn,
opnaði dyrnar og hljóp út. Bíll
var rétt búinn að keyra hann
INSTANT pudding
PIE riLUHO
Ungir og aldnir njóta þess að borða
köldu Royal búðingana.
Bragðtegundir: —
Súkkulaði. karamellu, vanillu og
jarðarberja.
n. tbi. vikAN 45