Vikan - 12.03.1970, Blaðsíða 30

FRU ROBINSON
(THE GRADUATE) 7. HLUTI CHARLES WEBB
— Fólk horfir ennþá á okkur,
sagði hún hljóðlega.
Hann reyndi að kyssa hana
aftur en hún vatt höfðinu til.
— Ég vil ekki gera þetta á
almannafæri.
— Fáum okkur eithvað að
borða, sagði hún. ,
Hann tók í hendina á henni og
leiddi hana að næsta veitinga-
húsi. Þeim var vísað að borði
aftarlega í salnum og um leið
og þau settust teygði Benjamín
sig aftur í hönd hennar.
— Elaine, sagði hann.
— Já?
— Er allt í lagi núna?
— Já.
— Viltu reyna að skilja að ég
er ekki svona. Eins og ég var
fyrr í kvöld.
Hún kinkaði kolli.
— Þú skilur það?
— Þjónnnn er kominn, Benja-
mín.
Þjónn stóð við borðið þeirra
með blýant og blað í hendinni.
— Hvað má bjóða þér? spurði
Benjamín.
— Hamborgara.
— Gott og vel, sagði Benja-
min, — tvo hamborgara. Þjón-
ustustúlkan skrifaði niður það
sem þau höfðu beðið um og gekk
í burtu. Benjamín leit aftur á
Elaine. Lengi vel sat hann og
horfði á hana, svo hristi hann
höfuðið.
— Elaine? sagði hann. —- Ég
— ég vildi að þú gætir gert þér
grein fyrir því að ég er ekki
svona. Ég er alls ekki svona.
— Hvað er þá að þér? Ertu
veikur eða hvað?
— Veikur?
— Ég meina — hvers vegna
ertu í svona andstyggilegu skapi?
— Ég veit það ekki, sagði hann.
— Ég hef verið eitthvað utan við
mig alveg síðan ég lauk prófi.
Elaine setti servíettuna í kjöltu
sér, og þau sátu hljóð unz þjón-
ustustúlkan kom með matinn og
setti fyrir framan þau. Benjamín
tók upp hamborgarann og setti
hann strax niður. — Ég er hald-
inn þessari tilfinningu, sagði
hann. — Síðan ég losnaði úr
skólanum hef ég verið haldinn
þessari andstyggilegu tilfinningu
að vera ruddalegur við allt og
alla.
Elaine tók upp hamborgarann.
— Hvers vegna ferðu þá ekki
aftur í skóla?
— Ég myndi skítfalla.
Elaine fór að borða hamborg-
arann sinn. Benjamín lyfti sín-
um og ætlaði að gera hið sama,
en hætti við það. — Mér líður
bara illa, sagði hann. — Og mig
langar til að biðja þig afsökun-
ar. Ég er ekki svona í raun og
veru.
Hún kinkaði kolli.
Benjamín leit á hamborgar-
ann og borðaði hann svo hægt og
rólega.
Það var komið fram yfir mið-
nætti þegar þau loksins keyrðu
upp að húsi Robinson-fjölskyld-
unnar og Benjamín lagði bílnum
þar. I nokkrar mínútur sátu þau
hljóð í bílnum en svo snéri
Elaine sér að honum og brosti.
— Viltu ekki koma aðeins inn?
spurði hún. Ég skal gefa þér í
glas — eða kaffisopa.
Benjamín hristi höfuðið. —
Ja, sagði hann, — í rauninni er
ég ekki þyrstur.
Elaine kinkaði kolli og enn
var þögn. — Jæja, sagði hún loks,
— Það er sennilega bezt að ég
fari inn.
Benjamín tók um hönd henni.
Hún snéri sér að honum og hann
hallaði sér fram á við og kyssti
hana.
— Benjamín? sagði hún hljóð-
lega þegar hann var búinn.
— Já, Elaine?
— Heldurðu ekki að það væri
þægilegra að vera inni?
— Ja, ég veit ekki ... ég
meina — ég vildi ómögulega
vekja alla upp.
— Nei, sagði hún og þreyfaði
eftir hurðarhúninum, — við
vekjum engan. Komdu inn.
— Bíddu aðeins, sagði Benja-
mín. — Hann tók um hönd henni
og dró hana aftur. — Hvers
vegna viltu endilega fara inn?
— Vegna þess að ég held að’
það yrði þægilegra.
— Er ekki nógu þægilegt að
vera hér í bílnum?
Eline starði á hann. — Er eitt-
hvað að?
— Ha?
— Hvers vegna viltu ekki fara
inn?
Ó, sagði Benjamín. — Ja, ég
— Mér var að detta í hug að við
gætum kannske gert eitthvað
annað. Farið eitthvað . . .
— Gott og vel.
Hann setti í gang.
— Jæja, hvert förum við?
spurði Elaine.
— Á bar. Ég er að reyna að.
rifja upp fyrir mér einhvern
góðan bar í nágrenninu.
— Er ekki bar á Taft-hótel-
inu?
30 VIKAN “• »i.