Vikan - 12.03.1970, Blaðsíða 12

Það voru margir gestir á sum-
argistihúsinu, bæði karlar og
konur og jafnvel útlendingar.
Það var eitthvað smávegis að
þeim öllum, ofþreyta eða því um
líkt og nú var þetta fólk komið
til þess að hvíla sig í nokkrar
vikur í litla fiskiþorpinu við haf-
ið. Flestir voru giftir og til þess
að geta verið í friði, höfðu þeir
ekki maka sinn með sér.
Fólk skemmti sér eftir föngum
og þeir sem voru farnir að eld-
ast urðu ungir í annað sinn undir
ljósakrónunum í salnum. En allir
sögðu: Hér er heilnæmt loftslag
og það er hafgolunni að þakka.
Þetta var menntað og tigið
fólk. Það voru auðkýfingar, tvær
prófessorsfrúr og framkvæmda-
stjórar. Og þarna var aðalræðis-
mannsfrú og etatsráðsfrú, og
höfðu báðar eiginmenn sína með.
Gullintenntur herramaður úr
höfuðborginni var kallaður
framkvæmdastjóri, enda þótt
stæði á nafnspjaldi hans Otto
Mengel, stórkaupmaður. Gest-
gjafafrúin hafði sérstakt lag á
því, að hækka gesti sína í tign-
inni þegar hún kynnti þá. Um
Mengel framkvæmdastjóra er
annars ekki nema allt það bezta
að segja. Hann var víst vel efn-
aður maður og hafði frímúrara-
merki í úrfestinni. Þá vakti það
nokkra undrun þegar hetjan Ox-
enstand, sem hingað til hafði
ekki lotið neinum, hneigði sig
áberandi djúpt, þegar hann
heilsaði Mengel framkvæmda-
stjóra. Það kom seinna í ljós að
Mengel stundaði okur í höfuð-
borginni.
Ofurlítill kritur var meðal
gestanna, en það var aðeins
kunningjakritur og bak við það
lá engin illgirni. En líftrygginga-
agentinn frá nágrannalandinu
hafði hlotið rótgrónar óvinsældir
gestanna vegna þess, að hann
hafði revnt að lokka þá til þess
að líftryggja sig. Það var eins og
hann ætti von á því að einhver
gestanna myndi deyja, en það
var enginn þeirra sem kærði sig
um að deyja. Þeir kölluðu hann
framkvæmdastjóra til þess að
vekja sjálfsvirðingu hans, en það
bar engan árangur. Hann nefndi
sig bara Andersen agent og leið-
rétti þá, sem kölluðu hann fram-
kvæmdastjóra.
Hann var eintóm verzlunar-
hyggjan þessi náungi. Það var
ekkert að honum, og hann svaf
vel og át mikið og var mesti
hreystiskrokkur. Dag nokkurn
sagði aðalræðismannsfrúin: Burt
með þennan Andersen.
En frú Milde vissi vel, hvers
vegna aðalræðismannsfrúin
heimtaði að Andersen yrði rek-
inn. Hann hafði ekki kunnað að
meta ástúðlegt viðmót hennar.
Kvöld nokkurt hafði aðalræðis-
mannsfrúin setið einsömul í
myrkrinu í garðinu og herra
Andersen hafði reikað þar fram
hjá. Hún ávarpaði hann og kall-
aði hann framkvæmdastjóra, —
já, og hún hafði jafnvel ymprað
á því að hann væri svo hraust-
legur að það hefði styrkjandi
áhrif á taugar sínar að horfa á
hann.
— Einmitt það, sagði Ander-
sen.
Komið þér nú og verið þér
ofurlítið skemmtilegur.
— Það er of dimmt, svaraði
hann.
— Já, en við skulum fyrir alla
muni ekki fara inn í þessa Ijósa-
dýrð.
— Jú. sjóið þér til: ég hef
reynslu fyrir því, að ég sé betur
í björtu en dimmu, sagði Ander-
sen.
Hann var mesti sérvitringur.
Og það var almenn skoðun að
hann hefði enga unun af nátt-
úrufegurð. Fólk hafði séð hann
standa og horfa þurrum augum
út á hafið. Hetjan Oxenstand
reyndi að gera gys að honum, en
honum varð nú ekki kápan úr
því klæðinu. Það var bezta
skemmtun að hlusta á svör
agentsins. Hin unga frú Trampe,
fegurðardrottningin, spurði hann
einu sinni meðan setið var undir
borðum:
— Eruð þér þá ekki kvæntur?
— Nei, svaraði hann. En ég
hef samt sem áður ekki sloppið
við mótbyr um ævina.
Og svo er von á nýju frúnni.
Það hafði komið símskeyti frá
nágrannalandinu, þar sem óskað
var eftir herbergi handa konu. í
símskeytinu stóð, að það mætti
gjarna vera lítið herbergi, en það
varð endilega að vera á fyrstu
hæð. Gestgjafakonan svaraði og
sagði að herbergið væri til reiðu.
Allir gestir veitingahússins
biðu með eftirvæntingu eftir
frúnni. Hvers vegna vildi hún
búa á fyrstu hæð? Var hún hölt?
Ungu frúrnar, sem aðeins höfðu
verið þrjú eða fjögur ár í hjóna-
bandinu óskuðu helzt, að frúin
væri ekki lagleg. Hetjan Oxen-
stand sagði: Hún má gjarnan
vera lagleg. Hún getur þó ekki
boðið yður byrginn, frú Trampe.
Tveim dögum seinna kom hún.
Ekillinn ók greitt alla leið að
dyrunum og nam þar snögglega
staðar. Frúin steig út úr vagnin-
um. Gestirnir hættu tennisleikn-
um. Allir horfðu á frúna.
Hún hafði stóran hatt og var
skrautlega búin, og þegar hún
kom út úr vagninum, sáu allir að
hún var ung.
Eg heiti frú Anderson. sagði
hún við gestgjafafrúna.
Hvað heitir hún, spurði að-
alræðismannsfrúin.
— Anderson, sagði frú Trampe
feeurðardrottning.
Ein ennþá með þessu nafni.
Það er ekki verandi hér lengur.
Aðalræðismannsfrúin hafði á
réttu að standa: Það gat enginn
bolað frú Anderson — nema
karlmennirnir.
En hún kveikti líka í karl-
Framhald á bls. 37.
SMÁSAGA EFTIR
KNUT HAMSUN
TEIKNING: BALTASAR
12 VIKAN 11 tbl