Vikan - 14.05.1970, Blaðsíða 13

Guðbjörg er mikill aðdáandi og safnari gamalla muna og hér gengur hún um
gamla bæinn.
að vera smart og sæt og pen,
það verður að vera eitthvað
meira. Tökum sem dæmi
bítlastrákana. Ef þeir tækju
sig allir saman og ákvæðu að
Iiætla að reykja eða eitthvað
svoleiðis og litu á það sem
óeðlilegan lilut að krakkar
reyktu, þá myndu langflestir
smám saman Iiætta að
reykja. Og ef einhver þeirra
segði við einhvern annan út
í bæ, að ég væri „ofsaflotl
og klár pia“, ]iá myndu hiii-
ar stelpurnar taka mig til
fvrirmyndar, jafnvel ómeð-
vitandi. Nú er það hara mitt
að standa i mínu stykki
Ertu feimin?
Ekki nærri eins mikið
núna og ég var einu sinni. Og
í ])vi sambandi liefur þessi
keppni lijálpað mér stórlega.
Eg man til dæmis á fyrstu
æfingunni; þá stóð ég í liálf-
tíma fyrir framan hljóðnem-
ann og gat ekki slunið upp
orði fyrir feimni. en nú á ég
mun hetra með þelta. Fólk
orði fyrir feimni en nú á ég
hefur spurt mig, Iivort ég
myndi hafa áhuga á því að
gerast módel eða sýningar-
stúlka. Ég held ekki — og ef
ég gerði það, þá væri það
bara fyrir peningana. Maður
er alltaf að liugsa um pen-
inga og þó að peningar séu
ekki allt þá getur maður nú
ekki gert ýkja mikið án
þeirra.
Sennilega er heilmikið
til í þessu sem þú segir, en
nú er mikið talað um þetta
svokallaða bil á milli kyn-
slóðanna. Heldur þú að það
sé í rauninni til?
— Ja, þá er það orðið
ákaflega lítið og fer síminnk-
andi. Munurinn á milli mín
og til dæmis foreldra minna
er elcki svo mikill, en aftur
á móti er stórt hil á milli mín
og ömmu. Ég hef þá trú að
þetta „bil“ hverfi alveg þeg-
ar þessi kynslóð, sem ég til-
heyri, vex úr grasi. Auðvitað
er alltaf einhver misskiln-
ingur á ferðinni, en ég efast
um að það hafi nokkuð með
aldur fólks að gera. Ég verð
til dæmis að leggja mig al-
veg jafn mikið fram við að
skilja foreldra mína og þau
mig. Stundum teksl það og
stundum ekki, en það er
varla við öðru að búast.
Svo er annað: Okkur finnst
eiginlega ekkert spennandi
lengur. Þegar amma var ung
vann hún kannske heilt sum-
ar fyrir einu pilsi og pabbi
hafði hreinasta yndi af því
að sýna sig í nýju, rauðu
sokkunum sínum. Nú þykir
orðið svo sjálfsagt að allir
Framhald á bls. 50.
Stefán Steinar unir sér vel með stóru
frænku sinni.

20. tbi. VIKAN 13