Vikan - 14.05.1970, Blaðsíða 22

4 Thubten stundar nám sitt af lífi og sál.
Tlmbten er nú 2(5 ára, fjörlégur piltur
ineö úfiÖ, svart liár, svartbrún augu,
Jijartagæzkan uppniáluð.
Hann bugsar svö bratt að tungan á
erfitt með að fylgja eftir. Hann er svo
bjartahreinn og þroskaður að maður
finnur til smæðar í samvistum við Iiann.
En það er nú þannig með Tíbetbúa, það
er eitlbvað af Sbangri-la í sál þeirra
allra.
Tbubten var sextán ára hið örlaga-
ríka ár 1959. Hann varð að flýja frá
Tíbet, án nokkurs fvrirvara, og það má
tcljast kraftaverk að bann hélt lifi.
Hann segir rólega frá flótta sínum, sem
tók bann Jirjá mánuði, og mest allan
tímann í 40 stiga frosti.
— Varst þú í Potalahöllinni, þegar
Kinverjar gerðu árás?
Já, við reyndum að verjast, en
Kínverjarnir vissu hvar við vorum veik-
astir fyrir. Þeir skutu á vatnsbólin okk-
ar, og án valns gátnm við cklci haldið
lengi vit. En svo skyndilega þurftum við
að leggja á flótta, að við böfðum ekki
tima til að laka nokkurn farangur með
olckur, hvorki fatnað eða matvæli. Ég
gat bvorki náð í hestinn minn né byss-
una. I þrjá mánuði fór ég ekki úr föt-
Thubten Tenzin er ungur Tíbetbúi, sem
flúði frá Tíbet hið örlagaríka ár 1959.
Hann segist vilja segja heiminum frá
menningu heimalands síns í texta og
myndum. Hann hefur fengið ágæt til-
boð um atvinnu í Noregi, en kýs held-
ur að fara til samlanda sinna og búa við
s-ömu erfiðu lífskjör og þeir . . .
Listvefnaður Tíbetbúa er einstaklega fallegur.
Thubten við vinnu sína í Noregi.
unum, sem ég stóð í, þau voru mér ba'ði
föt og rúmföt allan þennan tima. Skón-
um sleit ég fljótlega við fjallgöngumar,
svo ég varð að láta mér nægja að vefja
tuskum um fæturna.
Við gengum marga klukkutíma dag
hvern, — fjórir fyrstu dagarnir voru
erfiðastir, því að ég var óvanur að
ganga. En þá náðuin við til bæjár, sem
ekki var búið að liertaka, og þar feng-
um við mat, hesta, bæði til reiðar og
áburðar. Við vorum þá 8 talsins.
Einu sinni vorum við á göngu í heil-
an sólarhring, og gengum alltaf upp á
við, upp á fjallstind í 8000 metra hæð.
Það var blindbylur, bítandi kuldi og
hræðilega livasst. Við vorum þreyttir og
loftið var þunnt, svo þunnt að enginn
Evrópumaður hefði getað haldið það út,
en við Tíbetbúar höfum stærri lungu en
þið. Vinur minn varð fjallaveikur og
meiddi sig á hnénu. Hann kastaði upp
og var að deyja úr kulda. Við reyndum
að kveikja bál og brenna linökkunum
okkar, en hitinn rauk út í huskann. Ég
reyndi að nudda liann, til að halda á
honum hita, en ég sofnaði sjálfur út frá
því. Við höfðum ekki sofið í fjögur dæg-
ur. Þegar ég vaknaði vorum við á kafi
í snjó, hestarnir líka. Hvort við grófum
allt okkar dót upp, veit ég ekki, því að
allur farangur okkar var sameiginleg-
ur. Það var fokið yfir slóð flóttamann-
anna sem á undan fóru, svo við vissum
ekki hvert lialda skyldi. Við hrópuðum
á hjálp, við og við, því að skeð gat að
aðrir flóttamenn væru á sömu slóðum.
Að lokum fengum við svar, en vissum
ekki hvort það voru vinir eða fjendur.
Raddirnar voru likar þvi að þar færu
okkar menn, en sumir Kinverjanna
höfðu verið 8—9 ár í Tibet, svo vel gat
verið að þetta væri gildra. Það var
myrkur, en við fálmuðum okkur áfram.
Að lokum liorfðum við inn í byssuhlaup
og fengum skipun um að nema staðar.
Við vorum heppnir, þetta voru
Khamba-hermenn, frá Austur-Tíbet,
mjög harðsnúnir skæruliðar. Þetta
hefðu alveg eins getað verið Iíínverjar,
því að okkur var veitt eftirför, bæði af
kínverskum hersveitum og flugvélum.
Þegar flugvélamar köstuðu sprengjum,
héldum við steinhellum yfir liöfðum
okkar. Ef skolhríðin var mjög öflug,
lögðumst við niður á milli steina, með
liellurnar yfir olckur. Einn daginn féll
sprengja á meðal okkar og við flúðum
22 VIKAN 20- tbI-