Vikan - 14.05.1970, Blaðsíða 25

neskjördæmi um haustið, en
frumkvæði baráttunnar hafði
á hendi Finnbogi Rútur
Valdimarsson, er sat um þær
mundir á háum veldisstóli í
Kópavogi og fór þaðan geyst
um Suðurnes. Alþýðubanda-
lagið fékk 1703 atkvæði í
liernámskjördæminu, Finn-
bogi náði kosningu glæsilega,
og Geir Gunnarsson fylgdi
honum í salarkynni alþingis
sem landskjörinn. Finnbogi
Rútur gerðist svo afhuga
mannaforráðunum á Reykja-
nesi við kosningarnar 1963,
enda þá kominn á banka-
stjóralaun. Geir kom til álita
að hreppa efsta sæti fram-
boðslistans, en lét sér vel
líka, er reiknimeistarar Al-
þýðuhandalagsins í höfuð-
borginni brugðu á annað ráð
og sigurstranglegra. Kom
forusta Alþýðubandalagsins
suður þar i hlut Gils Guð-
mundssonar, en Geir valdist
til samfylgdar við hann eins
og Finnboga Rút áður. Vegn-
aði þeim félögum þannig, að
Gils varð kjördæmakosinn,
en Geir landskjörinn á ný i
harðri samkeppni við flokks-
hróður sinn, Karl Guðjóns-
son, sem féklc tvær óþægi-
legar byltur sunnan lands í
þeirri kosningaglímu. Úrslit
urðu svo hin sömu í lcosning-
unum 1967, þegar Gils og
Geir héldu karlmannlega
velli í Reykjanéskjördæmi,
þrátt fyrir heimiliserjur Al-
jjýðubandalagsins og viðsjár
af þeim sökum. Hefur Geir
Gunnarsson þannig setið
samfleytt á þingi síðan haust-
ið 1959 og er þar enn í hópi
yngstu fulltrúa, ef marka
skal þann aldur, sem telst í
árum.
Stjórnmálaskoðanir Geirs
Gunnarssonar stafa af minni-
máttarkennd. Persónuleg
vonhrigði gerðu hann ungan
svartsýnan og neikvæðan.
Retta kennist löngum i mál-
flutningi ha(ns og viðliorfi.
Menntun Geirs er af þvi tæi,
að hann ætti að þekkja og
sk'ilja verkefni og aðstæður
nútímans, en svo virðist ekki.
Hann hagar orðum sinum
líkt og títt var á kreppuár-
unum fyrir seinni heims-
styrjöldina að öðru levti en
því, hvað tölur og aðrar hag-
fræðilegar upplýsingar mið-
ast við dýrtíð og umsvif líð-
andi stundar. Geir skortir
þrek að snúa baki við fortíð-
inni, þó að honum muni ljóst,
að nýr tími sé upp runninn.
Hann er og af sömu ástæðu
hlýðinn og auðsveipur for-
ingjum Alþýðuhandalagsins.
Þeir eru honum sterkari í
trú og ásetningi og hafa van-
ið hann á að sætta sig við
hæglæti og undirgefni. Hins
vegar temur hann sér ágæt-
lega prútt dagfar atvinnu-
stjórnmálamannsins, sem
þiggur feginn hita og sopa
og teflir aldrei viljandi frama
sínum í tvísýnu. Við það bæt-
ist, að Geir rækir verk sin
snyrtilega. Honum lætur allt
nema átök og forusta. Samt
skyldu húsbændur Geirs
Gunnarssonar treysta honmn
varlega, ef björg þrýtur i
búri og eldhúsi flokksheim-
ilisins. Hann læðist þjófa-
mjúkt og ratar um allar dyr,
þegar skyggja tekur.
Geir Gunnarsson er sæmi-
lega máli farinn í ræðustóli
og ritfærari en gerist og
gengur um íslenzka alþingis-
menn nú á dögum. Þó mun-
ar ekki svo um hann í þeim
efnum, að i frásögur sé fær-
andi. Geir er miklu drýgri
áróðursmaður í einrúmi en
á málþingum. Þar hagræðir
hann heimildum og umsögn-
um að vild sinni og nær
frumkvæði í mati og álykt-
unum. Kapp hans er nokkuð,
þó að hann reisi sér ógjarn-
an liurðarás um öxl. Farsæld
Geirs felst einkum í þvi að
færast ekki meira í fang en
hann veldur.
Heppni Geirs Gunnarsson-
ar hefur mest orðið, þegar
hann réðst til samfylgdar við
Finnboga Rút Valdimarsson
og Gils Guðmundsson á póli-
tískri vegferð sinni. Án full-
tingis slíkra garpa sæti hann
um kyrrt i Hafnarfirði um-
luktur grýttu hrauninu. Finn-
boga og Gils munaði hvorug-
an uni viðvikið að reiða
staulann um öxl sér spölinn
á alþing, en Geir hefði varla
komizt þangað af sjálfsdáð-
um. Arangurinn lýsir liins
vegar manninum. Hann er
ráðkænn, þó að burðina
vanti. Lúpus.
20. tbi. yiKAN 25