Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 15

nn hennar frú
Hendon
Klulckan var að verða tíu og dætur okkar sátu ennþá í baðherberg-
inu. Sue sat á baðkarsbrúninni og Isolde á stólnum og báðar störðu
út í blninn, eða að því að mér fannst, á svampinn. Þær trúðu mér
fyrir því að veturinn hefði verið hundleiðinlegur. Þær sögðu að það
væri ekki svo skrítið, þar sem ég hefði verið á stöðugum þeytingi,
eins og boomerang. til Dorset, til að hjúkra ömmu, og faðir þeirra
hafi aldrei komið heim fyrr en seint á kvöldin, út af þessari ve.rð-
bólgu. Jafnvel heimsókn þeirra til Georgs frænda í Cornwall hefði
hreinlega drukknað í rigningu ...
Ég settist við hliðina á Sue á baðkarsbrúnina og sagðist vera þeim
sammála, eitthvað yrði að gera í þessu efni.
— Þú hélzt telpunum lengi uppi á snakki i gærkvöldi, sagði Dan í
ásökunarróm við mig, við morgunverðarborðið á mánudagsmorgun-
inn. — Hvað gátuð þið talað um svona lengi?
— Við héldum ráðstefnu. Telpurnar langa til að halda samkvæmi
á laugardaginn. Ég veit að það er nokkuð stuttur fyrirvari, en þær
héldu því fram að kunningjar þeirra væru ekki svo uppteknir um
þetta leyti, svo það ætti að vera hægt að safna þeim saman.
Það birti yfir Dan. — Það er ágætis huginynd. Þú treystir þér til
þess, er það ekki? Ég meina að það ætti ekki að vera svo erfitt að
búa til ís og þessháttar ...
Ég horfði á hann með vorkunnarsvip. — Það á nú ekki að vera
þessháttar samkvæmi, elskans. Það á að vera eitthvað, sem fær gest-
ina til að standa á öndinni. Það á að dansa og drekka gos með vodka.
— Hvað! Hann rauk upp. — En þær eru skólastelpur.
— Það ætti nú ekki að saka þótt nokkur spónblöð af vodka séu
sett út í nokkra lítra. Þær hafa þá á tilfinningunni að þær séu heims-
manneskjur, andvarpið ég. — Þær eru auðvitað skólastúlkur, en þær
eru að vaxa úr grasi.
Dan kinkaði kolli. — Líklega. Við verðum að horfast í augu við
það, að minnsta kosti verð ég að reýna að venja mig við þá hugsun.
Hann tæmdi kaffibollann og stóð upp. — Jæja, við verðum þá að
hafa allt tilbúið handa þeim, og gufa svo upp.
— Við gufum ekki upp, við förum ekki lengra en fram í eldhús.
Þær eru nú ekki orðnar svo gamlar.
Dan sneri sér við í dyrunum. — Það verða víst ábyggilega ekki
vandræði með gestina, þær eiga svo marga vini. Hann fór upp í bíl-
inn, renndi svo niður rúðunni og kallaði til mín, alvarlegur í bragði.
— Ég held þú ættir að segja nokkur orð við Isoldu. Þú veizt hvað ég
á við, stinga því að henni að passa að Sue verði ekki útundan. Sue
er greind og sniðug, en ef bera á saman útlit þeirra ...
Ég veifaði til hans og flýtti mér inn, til að láta hann ekki sjá að
ég væri líka hugsandi.
Ég hefi oft furðað mig á því hvernig ég gat, ja, auðvitað með að-
stoð Dans, eignast barn eins og eldri dóttur mína. Hún var engum
lík. Hvaðan kom þetta mikla, ljósa hár, dökkblá augun og dökk
augnahárin. Það varð að finna eitthvert sérstakt nafn, handa svona
fallegu barni. Hún gat ekki borið nafn eins og Dolores eða Helena,
sem svo yrði afbakað með einhverju hversdagslegu gælunafni. Hún
var skírð Isolda. Það var fallegt nafn og ekki svo auðvelt að stytta
það. Isolda breyttist ekki með árunum, hárið varð jafn ljóst, augun
jafn dökk, svlítið möndlulaga og jafnvel þótt hún væri svolítið feit-
lagin, þá var hún fagurlimuð, háfætt og andlitsdrættirnir fallega
mótaðir.
Sue fæddist tveim árum síðar. Hún var með minn brúna háralit,
dökk kringlótt augu og kartöflunefið hans Dans. Ég hafði engar
áhyggjur af nafngift hennar og hún var skírð Susan. Sue var háfætt
eins og Isolda, en alltof horuð. Þær voru mjög ólíkar og ólíkt öðrum
systrum kom þeim ljómandi vel saman.
— Dan er kjáni, sagði ég við sjálfa mig, og það var eins og hann
hefði fengið hugskeyti, því að rétt í því hringdi hann til mín frá
skrifstofunni. — Viltu að ég kaupi boðskort í matartímanum?
— Fyrir alla muni ekki, elskan, þær myndu kafna af hneykslun.
Þær ætla að hringja, eins og við gerum.
Dan kom heim um kvöldið með nýjustu plötu Líkkistumálaranna,
sem voru uppáhaldshljómsveit unga fólksins um þessar mundir. Mér
fannst þetta vera eins og jarðskjálfti á sjávarbotni með ofboðslegum
electroniskum öskrum. — Þau geta hlustað á þetta, meðan þau sötra
vodkablönduna, sagði Dan hlæjandi. — En hvar eru telpurnar?
— í símanum. Sue velur númerinu, en Isolda krotar við nöfnin.
Þær komu fjörutíu mínútum siðar, sigri hrósandi. — Það var að-
eins einn, sem getur ekki komið. En við sögðum auðvitað öllum að
þetta yrði partý ársins.
Þær gleyptu í sig matinn og hurfu svo. Klukkan níu var ég kölluð
upp í herbergi þeirra. Matreiðslubækurnar minar lágu á víð og dreif.
— Eins og við vorum búnar að segja. viljum við að þetta verði allt
öðru vísi en önnur boð, sagði Sue í ákveðnum róm. — Við höfum
hugsað okkur ....
Ég er viss um að jafnvel franskur meistarakokkur hefði krossað
sig yfir þeirri furðulegu samsetningu, sem þær voru búnar að koma
sér saman um. Þetta voru óteljandi tegundir af smábitum, með alls-
konar áleggi, svo vandasamar samsetningar að ég hefði verið fleiri
klukkutíma að útbúa hverja tegund, enda hefði ég aldrei getað látið
þetta allt tolla utan um tréprjónana.
— Þið verðið að muna það, sagði ég, — að strákar, sem eru að
vaxa, vilja fá eitthvað haldgott að borða, eins og til dæmis litlar
pylsur eða samlokur. Ég get stungið tréprjónum í pylsurnar, svo það
líti betur út.
Mér var hátíðlega tilkynnt að þau væru öll hætt að vaxa, en þær
skyldu vel að ég gæti ekki gert neitt svona sérstakt, en það yrði þá
svo að vera. Ég lofaði að gera mitt bezta. Þær fóru í rúmið, tiltölu-
lega ánægðar, kysstu mig jafnvel innilega. Ég fór niður í dagstofuna,
þar sem Dan sat og var að horfa á sjónvarpsþátt, þar sem glæsilega
klædd húsmóðir var að undirbúa kvöldverð handa fjölda manns, á
mettíma og án þess að nokkuð sæist á henni, hvorki þreytusvipur eða
blettur á kjólnum. Dan andvarpaði og spurði mig hvort ég þyrfti
ekki að endurnýja eldhúsið eða matreiðslukunnáttu mína.
Á þriðjudagsmorgun fór ég í innkaupaferð. Ég fór til Nectar og
Ambrose, en þangað fór ég aldrei, nema við sérstök tækifæri. Þetta
varð til þess að ég varð að fara á Framhald á bls. 40.
39. tbi.
VIKAN 15