Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 42

lega strax út af og barðizt við
martröð megnið af nóttunni.
Laugardagurinn byrjaði klukk-
anan sex, þá hringdi vekjara-
klukka systranna. Ég skil ekki
ennþá hversvegna þær létu hana
hringja svo snemma, því að þær
gerðu ekkert nema að flækjast
fyrri, missa allt mögulegt í gólf-
ið og æða um, eins og taugaveikl-
aðar leikkonur fyrir frumsýn-
ingu. Dan sagði að ég væri í
slæmu skapi, hann skyldi ekki
hvaða ástæðu ég hefði til þess,
svo fór hann út og ég hélt áfram
að gera í stand, eins og ég væri
í ákvæðisvinnu. Hann kom til
baka með þrjár stórar flöskur af
gosi, sagði að ég væri vön að
kaupa of lítið, vegna þess að ég
reiknaði aldrei út hve mikið
þyrfti á mann. Þetta reið bagga-
muninn. Ég er yfirleitt ekki grát-
gjörn, en þetta þoldi ég ekki,
ég hljóp fram í eldhús, skellti á
eftir mér hurðinni og fór að
gráta. Ég, sem fram að þessu
hafði verið álitin greind og að-
laðandi kona, búin að ala upp
tvær yndislegar dætur, volandi
vegna þess að maðurinn minn
snupraði mig, einmitt nú, þegar
ég var orðin taugaveikluð af
þrældómi alla vikuna. Mér var
lióst að ég væri ekki einu sinni
fær um að setja sardínulús á
brauðsneið, án þess að missa allt
í gólfið.
Ég var viss um að allt færi í
handaskolum og að nábúarnir
myndu gera að gamni sínu á
minn kostnað til eilífðarnóns og
þegar dætur mínar væru komnar
á giftingaraldur. myndi enginn
líta við þeim ,þeirra biði ekkert
annað en að pipra.
En svo sá ég að ekki þýddi að
hugsa um þetta ranglæti, svo ég
þurrkaði mér um augun, opnaði
pakkann frá Nectar og Ambrosia
og sendi heitar bænir til heilags
Judasar, sem á að sjá aumur á
fólki, sem er í vonlausum vand-
ræðum.
Systurnar fóru til Reynolds
klukkan þrjú. Þær vildu fara
þangáð á síðustu stundu og þeg-
ar þær komu aftur klukkan sex,
voru þær með höfuðklúta, svo ég
gat ekki séð hvernig þær litu út.
Þær flýttu sér upp á loft og lok-
uðu að sér, einu sinni ennþá.
Dan birtist í eldhúsdyrunum.
— Ertu búin að tala við Isoldu?
sagði hann.
— Nei, það hefi ég ekki gert,
öskraði ég. — í guðs bænum,
gefðu mér tíma til að hugsa.
Þegar klukkuna vantaði korter
í sjö, fór ég upp og barði að dyr-
um hjá telpunum. — Eruð þið
ekki bráðum tilbúnar? Ég ætla
að biðja ykkur að bera inn
brauðfötin.
Sue stakk höfðinu, sem ennþá
var vafið klút, fram í gættina. —
Við ætlum ekki að klæða okkur
fyrr en á síðustu mínútu, þú gæt-
ir slett einhverju á okkur og það
gætum við ekki afborið. Þið get-
ið séð okkur þegar við komum
inn í dagstofuna.
Við Dan hlýddum. Svo komu
þær, Sue á undan, Isolde einu
skrefi á eftir. — Tra-ra!sagði Sue
og reigði sig og Isolda gerði slíkt
hið sama.
— O, nei! hópuðum við Dan
samtimis og litum undan, en svo
tókum við í okkur kjark og virt-
um við þær fyrir okkur....
Þær höfðu báðar látið klippa
síða hárið, sem var svo fallegt.
Sue var næstum snoðklippt, en
svo ljómandi vel. Hárið var eins
og gljáandi hjálmur á kolli henn-
ar og glettnissvipurinn naut sin
svo vel að ég fékk sting í hjartað.
— Ég sagði Reynoldo nákvæm-
lega hvað ég vildi og hann var
mér sammála, sagði Sue hreykin.
Hún hafði á réttu að standa,
þetta var stórkostleg breyting.
Dan sat með galopinn munninn,
eins og fiskur á þurru landi.
— Þetta er ótrúlegt, þú ert
einna líkust elskulegri, franskri
söngkonu, ef ekki.. .
— Miklu sniðugri, sagði Sue
og þær flissuðu báðar glaðlega.
Svo gekk Isolda fram. —
Hvern lízt ykkur á mig?
Ó, Isolda, elsku hjartans Isolda.
Höfuðið á henni var eins og úfin
flækja, eins og á brúðu. Það var
ekki eins stutt og hárið á Sue,
svo lokkarnir héngu fram á enn-
ið og huldu fallega lagaða and-
litið að mestu leyti.
— Þú hefur þó ekki, — þetta
er ekki permanent? Ég vissi allt-
of vel að þetta var permanent.
— Heyrðu elskan, maður á aldrei
að fá sér permanent sama dag og
maður ætlar í samkvæmi, það
tekur hálfan mánuð að lagast
eftir höfðinu ... ég þagnaði.
Ég sá að ský dró fyrir augu
hennar og að neðri vörin titraði.
— Þetta er það allra nýjasta,
einmitt það sem ég vildi.. .
— Það er dásamlegt, sagði Dan
og gaut augunum til min.
Telpurnar báru brauðfötin inn,
en ég hafði breitt raka klúta yfir
þau. Sue horfði á fötin með tor-
tryggni. — Megum við aðeins ..?
— Ekki til að tala um Sue. ekki
fyrr en fyrstu gestirnir hringja.
Við vorum öll með hálfgert
æði. Ég tók mig til og færði
mannætuplöntuna yfir að öðrum
vegg og borðið fannst mér fara
betur fyrir aftan dyrnar. Dan
horfði á stóra veggteppið og leit
á Isoldu.
— Nei, öskraði ég, þú hefir
einu sinni hengt það skakkt upp,
þú hættir ékki á slíkt núna.
Svona nú stelpur, þið flýtið ykk-
ur að ljúka við snyrtinguna.
Við Dan vorum búin að hafa
fataskipti, settumst í öllu púss-
inu inn í stofu og biðum, rétt eins
og aðrir taugaveiklaðir foreldr-
ar, sem litu niður eftir kirkju-
ganginum, án þess að nokkur
brúðgumi væri sjáanlegur.
Sue dansaði inn á undan. Hún
hafði fengið sér flauelskjól, ein-
falda vel sniðna flík og rauður
liturinn gerði litarhátt hennar
ennþá bjartari. Efnið var líka
það þykkt að það huldi vel
renglulegan líkama hennar en
háir fótleggirnir nutu sín vel.
Einhver bjánaleg tilfinning
greip mig, mig langaði helzt til
að gráta. Ég hafði aldrei látið
mig dreyma um að Sue gæti orð-
ið svona ljómandi falleg og að-
laðandi. Dan blístraði og það var
auðséð á svip hans að honum
fannst engin ástæða til að hafa
áhyggjur af henni.
— Komdu nú, Isolda, kallaði
hann glaðlega til dóttur sinnar,
sem hann hafði aldrei haft
áhyggjur af.
Og aftur langaði mig til að
gráta, en það var af annarri
ástæðu. Hin yndislega Isolda min
hlaut að hafa misst glóruna.
Hún var klædd einhverri furðu-
legri flík, chiffonkjól, sem allur
var í pífum og rikkingum, með
víðum, löngum ermum. Þetta var
fallegur kjóll, en langt frá því að
klæða hana, sem var frekar feit-
lagin. Niður fyrir faldinn héngu
einhver horn, eins og vasaklútar
og skyggðu á fallega löguð hnén.
Þetta og hárgreiðslan var, vægast
sagt, hræðilega ósmekklegt.
— Þetta er e... nokkuð ó-
venjulegt, gat ég stunið upp. —
Finnst þér það ekki, Dan?
— Þið eruð ábyggileg glæsi-
legustu stúlkurnar í borginni,
sagði Dan. — Þið eruð stórkost-
legar. Hann elti mig fram í eld-
hús og var að rifna af stolti.
Hann greip í handlegginn á mér.
— Þú verður að muna eftir að
stinga nokkrum orðum að Isoldu,
gleymdu því ekki, Jane!
Ég horfði undrandi á hann, ég
trúði varla mínu meigin eyrum.
Nú heyrðist í dyrabjöllunni.
Telpurnar æptu. — Allir á sinn
stað!
Við rákumst hvert á annað í
forstofunni, þar sem Isolda stóð
fyrir framan stóra spegilinn og
ýfði upp pífurnar á kjólnum sín-
um og lokkana á höfði sér. Mig
langaði til að segja eitthvað við
Verðlistinn
V/LAUGALÆK - SIMI 33755
Höfum ávallt glæsilegt
úrval í kjólum og buxnasettum.
Telpnakjólar st. 2—14.
#
Táningakjólar st. 34—40.
*
Tækisfæriskjólar og buxnasett
st. 34-42.
Frúarkjólar, síðdegis og
kvöldkjólar st. 36—52.
eesi
TREVIRA
mcd 85"/o bomuld
Verðlistinn
42 VIKAN 39- tbi.