Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 21

Þetta er Flosagjá á Þingvöllum, þar sem þetta merkilega afrek VIKUNNAR
var unnið í félagi við tvo „froskara“.
var náttúrlega ekki nokkur
möguleiki á að þú bjargaðir
mér?).
En málinu (og reyndar
skegginu líka) var bjargað á
þann hátt að hálí' dós af vase-
líni var notuð til að bera í
skeggið ræktarlega sem sumir
hafa reyndar kallað, dólgslega
mjög, glerk .... hýjung.
Jæja, á endanum var allt
klárt, og við skelltum okkur
í vatnið. Eftir því sem sér-
fræðingar halda fram, þá er
lítið um það að vatn verði
öllu kaldara en það sem er
austur þar, og því reiknaði
maður fastlega með því að
stirðna um leið og maður
kæmi í gjána, jafnvel þó bún-
ingurinn ætti að hlífa eitt-
hvað. En það var öðru nær.
Fyrir kulda fann maður alls
ékki — nema í andlitinu, þar
sem búningurinn náði ekki að
skýla. (Þar var manni alveg
ískalt, og mér datt strax í hug
veturinn sem ég var að vinna
við spennistöðina upp við
Geitháls. Þá fór maður með
rútu upp eftir á morgnana, og
hana þurfti að taka niður á
Suðurlandsbraut. Þennan vet-
ur var fádæma kuldi, og þeg-
ar maður var búinn að labba
í 15 mínútur niður á Suður-
landsbraut, á móti 10 vind-
stigum og 16 stiga frosti, átti
maður ekki mikið eftir. Það
var ekki fyrr en um hádegi að
liægt var að bjóða góðan dag-
inn).
borðið er hlutur sem maður
gleymir aldrei. Vatnið er
krystaltært og maður er um-
lukinn mystík. Eg ætla ekki
einu sinni að reyna að lýsa
þessu nánar.
Þegar við komum upp aft-
ur, tókum við eftir því að
glampaði á eitthvað fyrir neð-
an okkur. Sveinn hélt því
fram að þetta væri bara göm-
ul sardínudós, en Júlíus hélt
nú ekki. Þetta væri sko „göll'*
og ekki ósviknara en það sem
væri í giftingarhringum. Og
með það fór hann niður til að
ná í þennan mikla fjársjóð.
Júlíus Kemp kom upp með
gamla niðursuðudós.
Við skiptum um búninga í
flýti, það er að segja ég og
ljósmyndarinn, því hann þótt-
ist vera búinn að mynda nóg
á yfirborðinu. Við Sveinn
höfðum myndað undir vfir-
borðinu með „submarínar-
kamerunni", en því miður
iieppnuðust ekki nema þaar
myndir sem við birtum hér
Júlíus hafði ekki súrefniskúta á með-
an hinir voru niðri, en hann fylgdist
með öllu úr vatnsskorpunni.
Sveinn smaug í gegnum
vatnið og niður að botni en
mér gekk ekki eins vel, sama
hvernig ég barðist. Alltaf vildi
bakhlutinn standa upp úr, og
það var ekki fyrr en Júlíus
hafði vafið utan um mig blý-
belti að mér tókst að komast
niður.
Sveinn hafði sagt satt um
fegurðina í gjánni. 1 þessum
ævintýrah eim u m ] angar
mann helzt að eiga heima. Að
sitja á steini á 5—6 metra
dýpi og horfa upp undir yfir-
með þessum línum.
Eftir að þeir Júlíus og Egill
höfðu skoðað nægju sína,
ákváðum við að tími væri
kominn til að halda heim á
leið, enda voru forvitnir ferða-
menn farnir að gerast ískyggi-
lega nærgöngulir. Rigningin
gáraði vatnsflötin í Flosagjá
— þar sem „göllið“ hans Júlí-
usár bíður enn.
ó.vald.
39. tbi. VIKAN 21