Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 47

Ef þér bjargið...
Framhald af bls. 33.
— Við gerum allt til að leggja ekki líf
barnsins í hættu. En Rocca er vopnaður
skammbyssu. Þess utan hefur hann senni-
lega kylfu líka. Ég get ekki sent menn mína
í opinn dauðann. En nú verð ég að fara.
— Leyfið mér að koma með! bað faðir
drengsins, öskugrár í framan.
Eins og þér viljið, svaraði Branca.
Nokkrum mínútum síðar þutu lögreglu-
bílarnir gegnum Florenz í áttina að Fie-
sole....
Enrico Rocca tróð jafnt og þétt pedalana,
upp og niður brekkur, framhjá vínekrum,
ólífulundum, nær og nær takmarki sínu.
Síðustu kílómetrana varð hann að leiða
reiðhjólið upp bratta brekku. Og þar sem
drengurinn átti erfitt með að fylgja hon-
um eftir, bar hann hann á bakinu.
hárlubba og dökk augu. Drenghnokka, sem
fékk stundum að vera með pabba sínum,
þegar hann fór á sjóinn. Drengurinn hans.
Hann þrýsti Toni upp að sér.
- - Má ég koma með þér?
— Já, mín vegna.
Hann lyfti drengnum upp á bak sitt, tók
reiðhjólið við hina höndina og gekk niður
brekkuna við ána, með löngum skrefum.
Svo var hann kominn niður að árbakkan-
um. Og þar stóð vegaskiltið sem vísaði til
Vecchio. Hjarta Enricos sló hraðar. Loksins
var hann kominn. Tvö hundruð milljónir!
Hundrað og fimmtíu skref í beinan vinkil frá
vegaskiltinu og þar næst tíu í vestur frá
stóru trjánum.
Allt í einu sleppti hann drengnum, lét
hann renna niður á jörðina og tók til fót-
anna, — en snarstanzaði rétt að segja strax.
Þyrping stóru trjánna var horfin. Svæðið
var afgirt og einmitt á þeim stað, sem hann
hafði grafið töskuna, stóð hús, lítið, snoturt
hús!
Taugaáfallið lamaði heila hans og skynj-
við drenginn? Hvernig kemst ég inn í hús-
ið? Og hvað á ég að gera við eigendur húss-
ins?
Enrico Rocca gat ekki svarað þessum
spurningum, sem þutu í gegnum huga hans.
Hann leit á Tino og það var eins og drengur-
inn skynjaði að einhver hætta var í aðsigi,
því að hann vafði örmunum utan um En-
rico og þrýsti sér fast að honum.
Enrico snerti sem snöggvast hár drengs-
ins. Svo greip hann skófluna með ákveðn-
um svip og braut upp læsinguna á bílskúrn-
um, eins hljóðlega og hann gat. f skúrnum
stóð tveggja manna sportbíll.
Hann dró Tino inn með sér, lokaði dyrun-
um og kveikti ljósið. í einu horninu stóð
bekkur og á honum ýmis verkfæri. Hann
tók meitil og beygði hann með töng, svo
hann varð í laginu eins og kúbein.
Svo sagði hann:
—• Við erum vinir, er það ekki?
Drengurinn kinkaði ákaft höfðinu.
— Bjargaði ég þér ekki frá barnaræningj-
anum honum Carlo?
Nýjar gerðir af
skrifborðsstólum
FramleiSandi:
Stáliðjan, Kópavogi
KrénlmsðöQn
Hverfisgötu 82
Sími 21175
En hugsunin um peningana gerði honum
létt um gang. Frelsið, framtíðin. . . .
Þrátt fyrir taugaálagið og líkamsáreynsl-
una, var hann sprækari en nokkru sinni
fyrr. Og nú, þegar hann var svo nálægt
takmarkinu, fannst honum hann geta unnt
sér hvíldar. Þeir settust á rótarhniðju við
ána.
- Ég vil fara heim, sagði Tino.
— Já, já, þú skalt komast heim, drengur
minn. Ég vildi líka óska að þetta væri af-
staðið.
— En ég á ekki heima hér. Ég á heima í
Via Garibaldi.
— Ég veit það. En ég var búinn að segja
þér að við verðum að taka á okkur krók.
Svo Carlo nái ekki í þig.
Eigum við að grafa fjársjóðinn upp?
Alla peningana þína?
— Já, alla peningana mína.
Þá geturðu keypt þér flugvél og flogið
til Afríku, sagði Tino og augu hans ljóm-
uðu. -— Má ég ekki koma með þér?
Enrico leit á drenginn. Og skyndilega fann
hann fyrir einhverjum sársauka. Hann gat
ekki gert sér grein fyrir hvað það var. Það
var eins og verið væri að bora í hjarta hans.
Hann greip sig í að hugsa um Otr-anto
aftur. Fiskimann í vélbáti. Og konu, sem hélt
húsinu snyrtilegu og fæddi börnin hans. Lít-
inn strák, eins og hann þarna. Með svartan
un. Það leið drjúg stund þangað til honum
var fyllilega ljóst hvað hafði skeð. Húsið var
þarna, það var staðreynd.
En svo kom spurningin um hvort þeir, sem
byggðu húsið, hefðu grafið niður að tösk-
unni með milljónunum? Ef svo var, var hann
búinn að tapa öllu. Þá gat hann rétt eins af-
hent drenginn persónulega til Silva og farið
í fangelsið aftur af frjálsum vilja.
Hins vegar voru sjaldan grafnir kjallarar
undir svona hús, svo það gat verið mögu-
leiki á því að enginn hefði rekizt á töskuna.
Þá gæti hann kannske komizt inn í húsið
og brotið upp gólfið.
Hann opnaði hliðið og gekk að húsinu,
skreið á fjórum fótum kringum það og kann-
aði grunninn. Það leit út fyrir að kjallari
væri aðeins undir litlum hluta þess og það
norðanmegin, fjarri staðnum þar sem taskan
var grafin.
— Hefurðu týnt einhverju?
Tino hafði skriðið á eftir honum eins og
lítill hvolpur.
Uss! hann lagði höndina yfir munn
drengsins og leit upp að glugga, þar sem
ljós skein út á milli rimlatjalda. Hann skreið
hljóðlega burt frá glugganum og Tino
hermdi nákvæmlega eftir honum. Hann reis
ekki upp fyrr en hann kom að bílskúrnum.
Hvað á ég að gera nú? Hvað get ég geri
— Jú.
— Þú lofar þá að gera það sem ég segi
þér.
— Já, já:
— Ágætt. Þá fer ég inn í húsið. Þú getur
setið í bílnum.
— Kemurðu ekki fljótt aftur?
— Jú, það verður ekki löng bið. En hvað
sem fyrir kemur, þá bíður þú hér. Skilurðu
það?
Drengurinn kinkaði kolli.
Enrico var ljóst að líklega væri ekki auð-
velt að brjóta upp aðaldyrnar, svo hann kom
sér inn um kjallaraglugga.
Þetta var lítil matargeymsla, með hillum
sem voru fullar af flöskum og niðursuðu-
dósum. Þar voru tvennar dyr, önnur hurðin
var úr járni, og lá inn í kyndingarklefa.
Hinar dyrnar voru læstar, en lykillinn stóð
í skránni að utanverðu. Með hjálp kúbeins-
ins gat hann snúið lyklinum og ýtt honum
úr, en áður var hann búinn að stinga pappa-
spjaldi undir hurðina. Lykillinn féll á pappa-
spjaldið og hann dró hann varlega til sín,
en lykillinn sat fastur. Þá reyndi hann að
brjóta upp dyrnar með kúbeininu, en meit-
illinn hrökk í sundur.
Enrico fór nú að svitna. Hann sneri aftur
til bílskúrsins.
Framhald í næsta blaði.
39. tbi. VIKAN 47