Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 41

Malta
Malta súkkulaðikexið er sjálfkjöriö í hópi kátra félaga. Ánægjan
fylgir Malta jafnt á ferð sem flugi, — hvert sem er.
Það leynir sér aldrei,— Malta bragðast miklu betur.
kassa, með svörtum og gyltum
röndum. Þær fóru með þá upp í
gestaherbergið og læstu dyrun-
um. Það er ekki að ástæðulausu
sem þær kalla mig njósnara, en
ég gat hvergi fundið lykilinn.
— Hvað á ég að fara í? spurði
ég, — það má ekki...
— Farðu í bláa kjólinn, sagði
Sue. — Það má þvo hann. Þú
verður mest í eldhúsinu.
Fimmtudags eftirmiðdag ákvað
ég að prófa mig áfram með þetta
alveg sérstaka frá Nectar og Am-
brose. Um kaffi var ég örvilnun
nær. Ég yrði líklega að halda mér
við pylsur og samlokur, eftir allt
saman, og dætur mínar myndu
aldrei fyrirgefa það.
Um kvöldið hringdi Angie Gill.
—Heyrðu, það er með partýið.
Strákarnir mínir eru að farast af
tilhlökkun. Viltu að ég hjálpi
þér?
— Nei, þakka þér fyrir. Það er
allt í lagi hjá mér, sagði ég. Svo
töluðum við fram og aftur, þang-
að til Angie kvaddi.
Tíu mínútum síðar hringdi hún
aftur. — Þú mátt ómögulega
halda að ég sé að sletta mér fram
í, en mér finnst þú ættir að tala
við Isoldu, finnst þér það ekki?
— Um hvað? spurði ég nokkuð
kuldalega.
Angie hló vandræðalega. — Ja,
þú veizt. svo engum verði mis-
munað. Ég á við, Isolda er hrein
fegurðardís og ég veit þú vilt að
Sue skemmti sér líka. Angie varð
eitthvað dreymandi í röddinni. —
Þú mátt ekki gleyma hvernig
okkur leið í gamla daga, þegar
við sátum eins og límdar við
vegginn. niændum og vonuðum.
Ég fullvissaði Angie um það að
ég hefði aldrei verið límd við
nokkurn vegg. En einhver óljós
kvíði settist að mér, þegar ég
sleppti heyrnartólinu.
Á föstudagsmorgun hringdi
síminn. Það var mamma.
— Halló, Jane, hvernig gengur
þér með undirbúninginn?
— Hvernig vissir þú að þetta
stæði til?
— Telpurnar hringdu, til að
biðja mig um að afþakka boðið,
ef þú hringdir til að bjóða mér í
partýið.
— Ó, mamma!
Mamma hló. — Þetta er allt í
lagi, Sue var ekkert annað en
háttvísin. Ég fullvissaði þær um
að mér dytti aldrei í hug að
skemma fyrir þeim. En heyrðu,
ég sendi þér fimm pund, hélt það
gæti komið sér vel.
— Þakka þér fyrir elskan. Ég
mundi eftir því að það var lokað
snemma á föstudögum hjá Nectar
og Ambrose, en ég myndi ná fyr-
ir lokun ef ég færi strax. Ég sagði
mömmu það, sagði henni líka að
ég hefði eyðilagt það sem ég var
búin að kaupa þar, en nú gæti ég
bætt það upp.
— Það er ánægjulegt, sagði
mamma. — Mér hefir skilizt að
þetta boð eigi að vera algerlega í
serflokki. Hún hostaði. — Heyrðu
elskan, ég vil nú ekki vera að
rekast í hlutunum, en heldurðu
ekki að það væri ráð að tala
nokkur orð við Isoldu. Hún er svo
glæsileg, og þú veizt að ekkert er
eins sorglegt fyrir unglinga eins
og að verða fyrir vonbrigðum.
Sue var svo elskuleg og ekki er
það henni að kenna að hún hefir
kartöflunef.
Ég lofaði að minnast vísdóms-
orða hennar. Ég lagði frá mér
heyrnartólið og var hálfpartinn
utan við mig, en setti samt ein-
hvern rétt í ofninn og flýtti mér
í bæinn.
Þetta kvöld kom Dan heim með
einhverja undarlega plöntu, stóra
og glannalega. Mér fannst sem
hún myndi kyrkja mig, ef ég
kæmi nálægt henni. Hann sagði
að þetta blóm setti austurlenzkan
svip á græna vegginn og dætur
hans voru sammála.
Ofnrétturinn var nokkuð þurr,
eftir langa veru í ofninum, en við
borðuðum hann samt. Systurnar
tilkynntu okkur hátíðlega að þær
ætluðu í hárgreiðslu hjá Reyn-
aldo á laugardaginn. Reynaldo
var hárgreiðslumeistari, sem tók
fokfé fyrir vinnu sína.
— Við borgum það sjálfar,
sagði Sue. — Við tókum út úr
sparsjóðsbókunum okkar.
Ég leit af glókolli Isoldar á
skollitað hár Sue. Þær voru báð-
ar með þykkt og gljáandi hár,
sem náði þeim niður á mitt bak.
— Yvonne klippti ykkur í síð-
ustu viku.
— Yvonne! Isolda var hneyksl-
uð. — Hún hefir ekkert hug-
myndaflug, — Reynaldo, — bíðið
þið bara, ég veit þið verðið undr-
andi!
Meðan ég var að þvo upp,
heyrði ég mikinn fyrirgang í dag-
stofunni. Þegar ég fór áð gá
hvaða læti þetta væru, sá ég að
Dan var að hjálpa þeim við að
flytja til húsgögnin. — Þetta er
allt svo illa staðsett fyrir partý,
sagði Sue og leit með vorkunn-
semi á okkur foreldrana.
— Hjálpaðu mér, Jane, sagði
Dan. — Þetta er svo níðþungt.
Þegar við Dan fórum að hátta
um kvöldið, þurftum við að klifra
yfir allskonar húsgögn, sem
höfðu verið flutt inn í svefnher-
bergið okkar. Þau pössuðu ekki í
partýið. Dan bauð mér góða nótt
með kossi og sagði að ég væri
ósköp þreytuleg. Ég valt eigin-
39. tbl. VÍKiAN 41