Vikan - 24.09.1970, Blaðsíða 33

hann að ýta lokinu upp. Hann reyndi krafta
sína til þess ítrasta, en ekkert skeði. Lásinn
hélt.
Þá heyrði hann raddir fyrir utan, sá þá
að hann gat ekki komizt óséður út á þennan
hátt.
— Hvað er þetta? Mér fannst ég heyra
eitthvað....
Hann heyrði að mennirnir námu staðar og
hann hélt niðri í sér andanum, þangað til
skref þeirra fjarlægðust. Þá fór hann að
leita betur eftir verkfærum og fann að lok-
um verkfæratöskuna fyrir ofan varahjólið.
Þar var líka vasaljós og hálftíma síðar var
hann búinn að losa allar skrúfur kringum
lásinn. En lokið haggaðist ekki.
Þá greip hann skiptilykilinn og tók að
berja á lásinn, barði af öllum kröftum og
skipti sér ekkert af því hvort nokkur heyrði
til hans. Aðeins ein hugsun komst að í höfði
hans, að komast út. Núna. Strax. Annað
skipti ekki máli.
Lokið hrökk upp. Cavallo velti sér út.
Því næst stóð hann kyrr og hlustaði. Jú,
þetta var sírena í lögreglubil, sem nálgað-
ist. Hann smaug inn í næsta skúmaskot og
beið. Það stóð heima, þetta var lögreglubíll,
sem var stöðvaður og þrír lögregluþjónar
stukku út. Þeir umkringdu bílinn og opnuðu
farangursgeymsluna.
Nú vissi Carlo Cavallo það sem hann þurfti
að vita. Það var Luigi, sem hafði fallið af
þakinu og Teresa hafði kjaftað frá öllu . .
Þá var hann orðinn einn, en ennþá voru
þeir ekki búnir að ná honum. Hann leit á
klukkuna. Fjögur. Hann læddist hljóðlega
inn í hliðargötu og hvarf.
— Þetta bendir til að Enrico Rocca hafi
drenginn, sagði Branca við aðstoðarforingja
sinn. — Ég er að hugsa um hvort stúlkan
hefur ekki á réttu að standa, að Rocca sé á
austUrleið. Hann hefur án efa reynt að leiða
Cavallo og kompána hans á villispor, og
hefur eflaust hugsað sér að næla í bílinn
frá þeim og aka svo til að sækja milljón-
irnar. En nú hefur hann engan bíl, og það
verður okkar hald og traust.
— Nema þá að hann hafi stolið bíl, sagði
Titone.
— Það getur hugsazt, en í því tilfelli lít-
ur skuggalega út fyrir okkur. En ef við
reiknum með að hann sé fótgangandi með
drenginn, þá kemst hann ekki hratt áleiðis.
Látum okkur sjá . . . klukkan eitt var hann
við Piazza della Signoria. Nú er klukkan
fjögur. Látum okkur segja að hann hafi kom-
izt tíu kílómetra. Ef hann hefur þá þurft að
fara svo langt út fyrir borgina, til að ná í
peningana.
Branco beit á vörina. — Titone, við send-
um eins marga menn og við getum austur á
bóginn. En gefðu þeim fyrirmæli um að fara
varlega. Ef eitthvað kemur fyrir þennan
dreng, þá verður mér að mæta. Láttu allar
lögreglustöðvar vita um þetta.
— Ég er að hugsa um hvort Pia Moretti
veit nokkuð meira, sagði Titone. — Við verð-
um að yfirheyra hana betur.
En Pia Moretti vissi ekkert meira. Jú, hún
hafði talað við Rocca en hafði ekki hug-
mynd um hvert hann fór. Nei, hann hafði
ekki sagt þeim hvar hann hafði falið pen-
ingana. Ef hún vissi það, myndi hún sannar-
lega segja þeim frá því. Það lá í augum uppi
að hún vildi hjálpa lögreglunni, en hún vissi
ekkert meira.
Branca varð að láta hana fara. Um leið
og hún var farin, kom tilkynning um að
Carlo Cavallo hafði sloppið úr greipum lög-
reglunnar.
Branca bölvaði hraustlega.
— Náið aftur í stelpuna!
— Vitið þér hvert Cavallo hefur farið?
spurði hann.
— Líklega' til hússins við Fiesole, svaraði
Teresa strax. Hví skyldi hún halda hlífi-
skildi yfir Cavallo, sem hún fyrirleit og hat-
aði? Þetta var allt hans sök. — Hann ætlaði
að fara þangað.
—• Getið þér lýst staðnum nákvæmlega?
Það gat hún.
Carlo Cavallo var á leið þangað. Hann
vissi að Teresa hafði svikið hann, en honum
datt aldrei í hug að hún segði frá þessum
leynilega felustað hans. Hann var frávita af
reiði, svo hann hugsaði ekki skýrt. Hugur
hans rúmaði aðeins eitt, hefnd. — Morð.
En sj álfbj argarviðleitninni hélt hann, hún
sveik hann ekki. Þess vegna nálgaðist hann
húsið varlega. Ekki með veginum, heldur
gegnum runnana bak við húsið.
Murrið í sendistöð lögreglubílsins varaði
hann við. Þeir voru þá komnir þangað á
undan honum. Hann varð ekkert skelkað-
ur. Þvert á móti. Hann brosti með sjálfum
sér, þegar hann sá að ennþá einu sinni hafði
hann blekkt lögregluna, það sýndi snilli
hans. . . .
Þótt þetta síðasta bragð hans hafi mis-
heppnazt, þá var hann þó frjáls og það var
aðalatriðið. Hann átti vini uppi í fjöllunum,
hinum megin við Vicchio. Þar gat hann ver-
ið í felum, þar til honum tækist að komast
yfir landamærin.
Branca var fullviss um að Cavallo var að
ganga í greipar þeirra, en hann skeytti því
ekki miklu eins og á stóð. Nú var það Ro-
bertino, saklaust barnið, sem mestu máli
skipti, og fanginn Enrico Rocca, sem enginn
þekkti í raun og veru.
—- Ég skil ekki hvernig þér farið að
treysta honum, sagði hann við föður drengs-
ins. — Svo forhertur glæpamaður sem hann
er.
Hann gerir ekki Tino mein, því trúi ég
aldrei, sagði Silva. — Það er aðalatriðið að
ná í Cavallo. Ef hann nær í Tino aftur, þá
er hann dauðans matur.
— Það getur verið að menn okkar í Fie-
sole séu nú þegar búnir að handsama hann.
En svo var hringt frá Fiesole. Cavallo
hafði ekki sýnt sig, átti að bíða eftir honum?
— Auðvitað, urraði Branca og skellti á.
— Ég vildi óska að ég væri svona viss í
trúnni, eins og þér, sagði hann við Silva.
— Ég treysti honum ekki um hársbreidd.
Gleymið því ekki að hann er einhver slótt-
ugasta bankaræningi, sem heyrzt hefur um.
— Hann hefur aðeins framið einn glæp,
sagði Silva rólegur.
— Já, einn, sem hann hefur verið tekinn
fyrir! En hvað sem öðru líður, þá er hann
nú að sækja ránsfenginn, sagði Branca
gremjulega. — Með hjálp drengsins. Ef þetta
væri ekki svona hrollvekjandi, þá væri það
hlægilegt.
— Með hjálp Tinos — hvað eigið þér við
með því?
Branca svaraði ekki. Ef Silva skildi ekki
að Rocca myndi nota drenginn sem skjöld,
ef skothríð yrði hafin, þá ætlaði hann ekki
að verða til þess að hrella föðurinn.
Síminn hringdi aftur.
— Stöð fjórtán hér, sagði röddin. —
Næturvörður hjá byggingafyrirtæki Pugli-
sis tilkynnti að reiðhjólinu hans hefði verið
stolið og líka skóflu. Þjófurinn hafði haft
með sér lítinn dreng, sem sagði að faðir hans
væri fangelsisstjóri.
— Ágætt! hrópaði Branca. —- Við komum.
Hann skellti á en tók svo símtólið upp aftur.
— Titone! Stöð fjórtán hefur komizt á spor
Roccos. Fjórtán er með borgarhlutann sem
snýr að Fiesole. Hann hefur stolið reiðhjóli.
Það segir að hann getur verið kominn drjúg-
an spöl út úr borginni. Kallið til allt það
fólk sem tiltækt er. . . . Vopnaðir? Það segir
sig sjálft að þið verðið vopnaðir! Rocca er
vopnaður.
— Hafið þér hugleitt hvað getur komið
fyrir barnið? Silva þaut upp úr sæti sínu.
— Líf sonar míns er í hættu! Þið megið
ekki hafa vopn, heyrið þér það. Ég harð-
banna það!
— Harðbannið? endurtók Branca. — Ég á
ekki á öðru völ! Hann herpti saman varirn-
ar, þegar hann sá hræðslusvipinn á Silva
og sagði rólega:
Framhald á bls. 47
39. tbi. VIKAN 33